Αυθόρμητες λέξεις και νοήματα άρχισαν να ξεπετάγονται, αγνοώντας την πρωινή ραστώνη του μισοκοιμισμένου εγκεφάλου, λίγο πριν την «μετάγγιση» της απαραίτητης καφεΐνης.
Μέσα σε λίγα λεπτά είχαν ήδη απογειωθεί ατάκτως, mail και sms με προορισμό πολύ πολύ Υψηλό….
Και ξεκινώ με περίσσια Ανοιξιάτικη διάθεση, να δακτυλογραφώ νοητά, παρέα με τα τιτιβίσματα των πρωινών «τύπων» γύρω μου…
«………….Αγαπητέ/το Θεέ/Σύμπαν,
Κατ’ αρχάς Σε συγχαίρω για το έργο Σου. Έχεις κάνει εξαιρετική δουλειά…αιώνες τώρα. Θα ήθελα μάλιστα να σου το εκφράσω σε πολλές γλώσσες, που δεν «κατέχω», αλλά μου «βγαίνουν» αυθόρμητα: Excellent, Magnifique, Wunderbar, Maravillioso, Harica (σιγά μην έλειπε το Τούρκικο…)
Είμαι κι εγώ βλέπεις, ένας από τους αναρίθμητους θεωρώ…θαυμαστές Σου. Είσαι πολύ δημοφιλής εδώ κάτω να ξέρεις….ακόμα και εάν αυτό δεν εκφράζεται με τον τρόπο που Εσύ επιθυμείς. Κατά βάθος γνωρίζεις ότι όλοι είμαστε κομμάτια δικά Σου, αφού Εσύ το θέλησες έτσι…και πολύ καλά έκανες.
Είσαι ο περισσότερο Ταλαντούχος Καλλιτέχνης που έχω ως τώρα γνωρίσει και φυσικά ο Καλύτερος Σκηνοθέτης….Στην ουσία περιλαμβάνεις όλες τις τέχνες μαζί, τις οποίες και μας προσφέρεις απλόχερα.
Ξέρω ότι αν και πολλές φορές Σε θεωρούμε υπεύθυνο για πολλά δεινά που συμβαίνουν εδώ κάτω…κατά βάθος το γνωρίζουμε όλοι, ότι είναι δικά μας δημιουργήματα όλα αυτά…ότι Εσύ δεν έπαψες ποτέ να μας Αγαπάς βαθιά και Απεριόριστα. Για αυτό και μας δημιούργησες Ελεύθερους…να μπορούμε να επιλέγουμε….με εκείνη τη Βούληση που Εσύ μας παραχώρησες. Την Ελεύθερη….
Όμως δεν παύουμε να είμαστε ακόμα, πολύ μα πολύ Ανασφαλείς…γιατί απλά δεν Σε εμπιστευόμαστε όσο θα έπρεπε. Δηλαδή Απεριόριστα. Το κατανοείς νομίζω αυτό και έτσι έχεις δείξει τεράστια Υπομονή μαζί μας, αιώνες τώρα….
Σήμερα λοιπόν, θέλω να Σου ζητήσω μια μεγάλη χάρη…αν και νομίζω ότι Εσύ τη γνωρίζεις ήδη. Τι Θεός είσαι εξ’ άλλου…είμαι σίγουρη ότι με ξέρεις και με Αγαπάς πιο καλά από ότι εγώ τον εαυτό μου. Εδώ θέλω να προσθέσω κάτι που είχα διαβάσει παλαιότερα και μου άρεσε: «Μας αγαπάς τόσο πολύ, που αν είχες ψυγείο θα είχες κολλημένες τις φωτογραφίες μας επάνω του». Φαντάζομαι ότι μετά από αυτό δεν θα έχεις πια ψυγείο αλλά, ένα βουνό από πολύχρωμο κολάζ όλων των παιδιών Σου…Το σίγουρο είναι ότι παγωμένο νερό δεν θα είχες…
Τέλος πάντων, επανέρχομαι λέγοντάς Σου ότι θα προσπαθήσω να εκμεταλλευτώ το γεγονός ότι Είσαι πιο ξεκούραστος αυτή την όμορφη πρωινή ώρα του καλλιτεχνικού Σου οίστρου, για να Σου προτείνω βοήθεια στην κατηγοριοποίηση των ανθρώπινων αναγκών που μας πνίγουν όλους εμάς εδώ κάτω, στην προσπάθεια αναρρίχησής μας στο Όρος Εκείνο της Φωτεινότητάς Σου.
Το ξέρω ότι είσαι διαρκώς απασχολημένος με την καθημερινή Οργάνωση και το Συντονισμό του Σύμπαντος. Πως θα γινόταν διαφορετικά εξ’ άλλου; Τόσοι πλανήτες, τόσοι γαλαξίες τόσοι αστεροειδείς, τόσες μαύρες τρύπες…έτοιμες να μας καταπιούν στο απύθμενο της αβύσσου τους. Δεν είναι και μικρό πράγμα…
Αφού συμβάλεις λοιπόν, στην Αρμονία του Σύμπαντος για μια ακόμη φορά σήμερα, αυτή την όμορφη Ανοιξιάτικη ημέρα, θα ήθελα να Σου θυμίσω να φροντίσεις επηρεάζοντας όσο πιο θετικά μπορείς τους «μεγάλους Ηγέτες» αυτού του μικρού και τόσο απίστευτα όμορφου… γαλάζιου πλανήτη Σου, προκειμένου να υπηρετούν με Δικαιοσύνη τα κράτη τους και να συνεργάζονται αρμονικά μεταξύ τους, ώστε να επικρατήσει κάποια ημέρα παντού Ειρήνη και Ασφάλεια. Ίσως τότε να πάψουν να λιμοκτονούν ή να τυραννιούνται τόσα και τόσα παιδιά Σου….που δεν έφταιξαν σε τίποτα, αλλά βρέθηκαν να εξουσιάζονται από ανίκανους και πολύ πολύ μακριά από το δικό Σου Έργο, ανθρώπους.
Συνεχίζοντας αγαπητέ Θεέ του Παντός, δεν μπορώ να μη Σου θυμίσω, ώστε να φροντίσεις ιδιαιτέρως, την μικρή-μεγάλη και πανέμορφη χώρα μου…εκείνη που Εσύ ο ίδιος με περίσσια διάθεση και μεράκι έπλασες…σκορπίζοντας απλόχερα λίγο από το δικό Σου Φως που δεν το συναντάς πουθενά αλλού στον κόσμο. Και δε σκόρπισες μόνο Φως αλλά και αναρίθμητα νησάκια με αμμουδιές χρυσές και δαντελένιες ακρογιαλιές, έτσι ώστε κάποιες φορές αποκαμωμένος να μπορείς κι Εσύ να τις απολαμβάνεις…που ξέρεις; Καθισμένος κάπου στην άκρη μιας παραλίας με ένα χρυσοψάθινο καπέλο, τα κοκάλινα από τερακότα γυαλιά Σου και τα δερμάτινα (όχι από ζώο φυσικά αλλά δικής σου προέλευσης) σανδάλια Σου.
Δοκιμάζεται πολύ η χώρα μου τελευταία Ύψιστε. Δε λέω φυσικά ότι δεν φταίξαμε σε τίποτα…αλλά να, πώς να Σου το πω…είχαμε καλές προθέσεις οι περισσότεροι από εμάς ..και δεν μας αξίζει να περνάμε τώρα κάτι τέτοιο…αλλά πάλι Εσύ γνωρίζεις καλύτερα…Ίσως έτσι, έχουμε να μάθουμε πολύ περισσότερα μαθήματα από ό,τι σε περιόδους αφθονίας. Είναι βλέπεις η μια πλευρά της φύσης μας που μας τραβάει προς το σκοτάδι και εμείς παρασυρόμαστε και ξεχνάμε πόσο πιο απίστευτα όμορφο είναι να βασίζουμε τον δρόμο της πορείας Σου προς το Φως…
Εδώ θα ήθελα επίσης να Σε παρακαλέσω αφού μας προστατέψεις για άλλη μια φορά από κάποιες φυσικές καταστροφές που καραδοκούν συνήθως εδώ κάτω (που επιτρέπεις να γίνονται για λόγους διαπαιδαγώγησης ή απλά γιατί έχεις απογοητευτεί τόσο από εμάς), να μη μας ξεχνάς όταν αρρωσταίνουμε σωματικά ή ψυχικά….Είναι που κάποτε αρρωσταίνουν και οι σχέσεις μας αν δεν προσέξουμε… Ξέρεις είναι πολύ σημαντικό αυτό που Σου ζητάω…Συνήθως οι δοκιμασίες αυτές είναι εκπαιδευτικού χαρακτήρα…αλλά ξέρεις Καλέ μου Θεέ ότι είμαστε κάποιες φορές πολύ ολιγόψυχοι, όταν δεν είμαστε επιπλέον πολύ εγωιστές, αχάριστοι αλλά και ξεροκέφαλοι συγχρόνως…
Η πείρα της ζωής με έχει διδάξει ότι τελικά σχεδόν όλα τα πράγματα εδώ κάτω συμβαίνουν για κάποιο ιδιαίτερο λόγο που πολλές φορές παρουσιάζονται στα μάτια μας, σαν μια τεράστια αδικία αλλά όμως Εσύ ξέρεις ότι αφήνεις να συμβαίνουν για το καλό της ψυχής μας και μόνο, είτε εδώ είτε στην άλλη ζωή. Πως αλήθεια να χωρέσει όλος αυτός ο Ωκεανός της δικής Σου Σοφίας μέσα στη μικρή λακκουβίτσα της δικής μας ανθρώπινης λογικής;
Τελειώνοντας, θα ήθελα να σε ευχαριστήσω εκ μέρους όλων μας για ό,τι ως τώρα Εσύ μας προσφέρεις καθημερινά αλλά και για όσα ακόμα δεν μας προσφέρεις. Είμαι σίγουρη ότι θα έχεις τους λόγους Σου. Ίσως δεν είναι ακόμα η σωστή στιγμή για να εκτιμήσουμε ή να βιώσουμε κάποια πράγματα…θετικά ή αρνητικά.
ΟΚ.! Λοιπόν! Νομίζω ότι αυτά τα λιγοστά…είχα να Σου εκφράσω…προς το παρόν. Ελπίζω να μη λησμόνησα κάτι σημαντικό. Ούτως ή άλλως θα φροντίσω να μη διακόψουμε τις καθημερινές μας επαφές. Ξέρεις Εσύ…
Ό,τι είπαμε σήμερα, «Νερό κι αλάτ(σ)ι» που λένε εδώ στον τόπο μου. Μη με παρεξηγήσεις για τον τρόπο γραφής μου…ξέρω ότι χαίρεσαι να Σου μιλάμε αυθόρμητα και με τη γλώσσα της ψυχής και όχι πάντα τυποποιημένα και…… «ξύλινα». Σε αφήνω όμως για την ώρα, αφού ήδη έχω φθάσει στο γραφείο μου. Ξέρω ότι και εκεί θα Είσαι δίπλα μου και δε θα ξεχνάς να μου δίνεις ψυχραιμία και δύναμη να δρω με παραγωγικότητα και δικαιοσύνη.
Με απεριόριστο σεβασμό και ευλάβεια
Η ταπεινή Σου δούλη
………………………………………………………….»
Δεν ξέρω αν κούρασα. Το παραπάνω κείμενο γράφτηκε πολύ μα πολύ αυθόρμητα και ταχύτατα….
Μακάρι να έπιασε «λίγο τόπο» και να έφθασε ατόφιο, έτσι ακριβώς όπως εκφράστηκε στον Υψηλό παραλήπτη και να μην έχει παγιδευτεί…. μπλεγμένο κάπου ανάμεσα στα σύννεφα των δικών μας γκρίζων σκέψεων και τα ηλεκτροφόρα καλώδια της Άρνησης της Ανασφάλειας και του Φόβου.
