Αμαρτία;

Κάποιες φορές, όταν «μιλώ με τον εαυτό μου», (κάτι που προσπαθώ να το κάνω (για αυτονόητους λόγους), όσο πιο συχνά μπορώ), τον βρίσκω απορημένο, παραξενεμένο και διαμαρτυρόμενο, για ένα θέμα, που ουσιαστικά είναι ανύπαρκτο, όμως από ορισμένες τοπικές «αντλίες» του δίνονται φουσκωτικές γιγαντιαίες διαστάσεις, που (έχει δίκιο ο εαυτός μου, θα ‘πρεπε να) ενοχλούν όλους μας!

 

Μιλούμε για την «αμαρτία» της… αποκοτιάς οποιουδήποτε πολίτη να θέλει να υπηρετήσει τον τόπο του, και να μετατρέψει την ενέργεια της αγάπης του για αυτόν, σε κινητήρια ενέργεια λύσης των προβλημάτων που ταλαιπωρούν και τον τόπο και τους πολίτες του.

 

Όλοι μιλούνε για την χρησιμότητα, αλλά και ρητή αναγκαιότητα, της συμμετοχής των πολιτών στα λεγόμενα «κοινά», όμως αυτοί οι ίδιοι που τα «δηλώνουν», αλλιώς τα εννοούν περιχαρακώνοντας ετούτη την «άποψή» τους, μόνον, στο πώς «βολεύει» και «εξυπηρετεί» τις δικές τους επιβιωσιακές ανάγκες.

 

Δεν θα ‘θελα να συγκρίνω ούτε να κάνω αναλογιακές αναφορές, συσχετίζοντας αυτήν την, υπαρκτή ακόμη και σήμερα, αντίληψη με παλαιότερες «δύσκολες» εποχές, οπότε απαγορευόταν όχι μόνο το «να θέλεις» αλλά, ακόμη, και το «να σκέφτεσαι»!

 

Τότε που ονομαζόταν και καταδικαζόταν, (ακόμη και με την «πυρά»!), σαν αμαρτία, οτιδήποτε δεν είχε προβατοειδή λειτουργική και συμπεριφορά, προς την εκάστοτε, οποιασδήποτε μορφής, εξουσία.

 

Θα είχε μικρή σημασία, για το σύνολον, για την τοπική κοινωνία μας, για την απαλλαγή από τα τοπικά μας προβλήματα, μια λιγότερη τέτοια «αμαρτία», και δεν «θα υπήρχε θέμα», αν δεν επρόκειτο για μια διάχυτη «απαγόρευση», για μια γενικευμένη τοποθέτηση απαγορευτικών «μπαρών», που απαγορεύουν την διέλευση σε όλους πλην εκείνων που έχουν το «τηλεκοντρόλ», δηλ. των ολίγων που πέρασαν από «το γραφείο» χορήγησης αυτών των «ελευθέρας διέλευσης», έκαναν την απαιτούμενη αίτηση, υπέβαλαν τα απαιτούμενα «δικαιολογητικά», και πήραν την ζητούμενη έγκριση.

 

Όπως μου εξομολογείται ο εαυτός μου, στις συζητήσεις μας αυτές, κάποτε αισθάνεται φορτωμένος με ένα Καζαντζακικό αφορισμό, επειδή ήθελε (και θέλει!), να συλλογάται ελεύθερα, να προβληματίζεται παραγωγικά και ωφέλιμα, να διατηρεί και να συντηρεί την εποικοδομητική κρίση του, να επιμένει να στέκεται «όρθιος» μη συμμορφούμενος και μη αποδεχόμενος τον «καναπέ» της ευδαίμονος αδιαφορίας.

 

Επίσης μου ομολογεί, ότι πολλές φορές αισθάνεται να αντιμετωπίζει πατριαρχικές αντιλήψεις και απαιτήσεις «υπακοής», όπως εκείνες τις παλιές εποχές, όταν ο «δυνάστης» γονιός είχε απαίτηση και νοοτροπία, ο λόγος του, προς οποιοδήποτε μέλος της οικογένειάς του, να είναι δόγμα και νόμος!

 

Όμως, επειδή δεν είναι αμαρτία «να αγαπάς τον τόπο σου, με λατρεία» (όπως θα μπορούσε να λέει το γνωστό τραγούδι!), προσπαθώ «να αναπτερώσω το ηθικό» του εαυτού μου, λέγοντάς του τα αυτονόητα, αυτά που ναι μεν όλοι τα λένε, αλλά δεν ξέρω πόσοι τα εννοούνε κιόλας!

 

Δηλαδή, του θυμίζω, πως είναι υποχρέωση και δικαίωμα, για όλους τους πολίτες να ασχολούνται με τα «κοινά», πως όποιοι αρνούνται (στην πράξη) αυτήν την αυτονόητη και οξυγονοτική αλήθεια έχουν λανθασμένες, αρνητικές, και ζημιογόνες για τον τόπο αντιλήψεις, και ότι ο σοφός Θεός, πολύ σωστά μας έδωσε δυο αυτιά μεταξύ των οποίων βρίσκεται το μυαλό μας!

 

Τουτέστιν μπαίνουν, όσα μας λένε, από το ένα αυτί, περνούν από την «κνισάρα» του μυαλού μας και, ή κρατούνται εκεί (όσα είναι «άξια» να κρατηθούν), ή (πρέπει να) διέρχονται από το μυαλό και «αποβάλλονται» (ως «άχρηστα»), από το άλλο αυτί!

 

Άρα όχι μόνον δεν είναι αμαρτία (όπως προσπαθούν κάποιοι να το «περάσουν») η ελεύθερη και ακηδεμόνευτη συμμετοχή στις δημοτικές εκλογικές διαδικασίες, αλλά, αντιθέτως, είναι ό,τι το ιερότερο μπορεί να υπάρξει!

 

Θέλω να πιστεύω, πως έπεισα τον εαυτό μου, θέλω να ελπίζω πως έπεισα και τους συμπολίτες αναγνώστες του παρόντος σκεψιολογίου μου!