Μπορεί μια οδυνηρή εμπειρία να οδηγήσει σε λογοτέχνημα; Συνήθως η δοκιμασία αφυπνίζει και την ανάγκη για λογοτεχνική έκφραση. Η Αναστασία Σακελλαρίδη Μονιάκη όμως, μια συγγραφέας με ευοίωνες προοπτικές, προχώρησε ένα βήμα παραπέρα.
Με καμβά την περιπέτεια αγαπημένου προσώπου φιλοτέχνησε ένα «ξόρκι», που διώχνει το φόβο για τα αυτοάνοσα. Ένα παραμύθι για μικρούς και μεγάλους που έχει συζητηθεί σε όλους τους επιστημονικούς κύκλους, γιατί με εξαιρετικό αφηγηματικό ύφος μας οδηγεί στα άδυτα της αυτοανοσίας, μας γνωρίζει κλαδιά και παρακλάδια της και μας πείθει ότι με όλα μπορεί να συμβιώσει ο άνθρωπος χωρίς εκπτώσεις ονείρων και προσδοκιών, αρκεί να χαλυβδώνει με πίστη και υπομονή την ψυχή του απέναντι στη δοκιμασία.
Η «Νεραϊδοκυρία αυτοανοσία και τα άτακτα παιδιά της», μπορεί να είναι το πρώτο βιβλίο της Αναστασίας Σακελλαρίδου-Μονιάκη, αλλά η ίδια παιδιόθεν έχει εξοικειωθεί με την πολιτιστική προσφορά.
Όταν δεν υπήρχε άλλος τρόπος, πλήρωσε με οξεία τενοντίτιδα τον τιτάνιο αγώνα να αντιγράφει ολόκληρα άρθρα από τον τοπικό τύπο συμμετέχοντας στην ομάδα του Πολιτιστικού Οργανισμού που κατέγραφε τα σημαντικότερα γεγονότα στο Ρέθυμνο τους τελευταίους δυο αιώνες. Η Αναστασία ήταν από τα βασικά στελέχη της ομάδας. Από τα 2.500 θέματα που βρίσκει ο επισκέπτης της ιστοσελίδας Πολιτιστικό Ρέθυμνο ένα μεγάλο ποσοστό αποτελεί μόχθο της χαρισματικής αυτής κοπέλας.
Ακόμα καμαρώνω την άριστη αρχειοθέτηση όλου αυτού του υλικού που έχει επιμεληθεί η αγαπημένη μου Αναστασία. Μεγάλη η συμβολή της και στο Παιδικό Πολιτιστικό Κέντρο.
Κι έρχεται ένας κεραυνός για μια μάνα που η Αναστασία με γενναιότητα αντιμετώπισε. Σήμερα απολαμβάνοντας ένα θαυμάσιο αποτέλεσμα μετά από υπομονή, πίστη και επιμονή με μεγάλη ευγνωμοσύνη στο επιστημονικό επιτελείο που επιτέλεσε έναν ακόμα άθλο, βρήκε το κουράγιο να δώσει με τη γραφή της ένα παρήγορο μήνυμα σε εκατοντάδες πάσχοντες και γονείς για να ξεπεράσουν το πρόβλημα ή να συμφιλιωθούν με την ιδέα και να το αντιμετωπίζουν σαν μια καθημερινότητα.
Μετά την επιτυχία της πρώτης έκδοσης, που οφείλεται στην ευαισθησία συμπολίτισσας, που θέλει να κρατήσει την ανωνυμία της, θελήσαμε να μοιραστούμε τις εντυπώσεις της με την παρακάτω συνέντευξη.
– Πότε διαπίστωσες ότι θέλεις να εκφράζεσαι μέσα από την λογοτεχνία;
Όταν ήμουν στη έκτη δημοτικού κάναμε σαν τάξη ένα περιοδικό «Τα φτερουγίσματα». Το πρώτο μου κείμενο ήταν σε αυτό το περιοδικό με τον τίτλο «Συλλογιέμαι…». Έκτοτε έγραφα κυρίως παραμύθια που έμεναν στο συρτάρι. Μετά το λύκειο και μέσω του Πολιτιστικού Οργανισμού ασχολήθηκα κυρίως με λαογραφικά κείμενα, μερικά εκ των οποίων δημοσιεύτηκαν στον τοπικό τύπο.
– Με ποια αφορμή έγραψες αυτό το βιβλίο;
Μία περιπέτεια ζωής ήταν η αιτία που ξεκίνησε η επιθυμία της δημιουργίας ενός παραμυθιού. Η αφορμή για την τελική απόφαση δόθηκε στο γραφείο της γιατρού, όταν βρισκόμασταν μπροστά από ένα ογκωδέστατο ιατρικό φάκελο. Εκεί σκέφτηκα, «εγώ αυτόν τον φάκελο θα τον κάνω παραμύθι».
– Πόσο εύκολο όμως ήταν να καταλήξεις στην τόσο ευρηματική αυτή διαχείριση του θέματος;
Η οπτική ενός 10χρονου παιδιού που ξαφνικά βρίσκεται μέσα σε ένα νοσοκομείο και έχει να αντιμετωπίσει μια ολοκαίνουρια κατάσταση που θα αλλάξει ολόκληρη τη ροή της ζωής της αλλά και της οικογένειάς της. Δεν μπορώ να χαρακτηρίσω το θέμα εύκολο ή δύσκολο απλά είναι μια κατάσταση που την ακολουθείς. Όταν τη ζεις σε πάει. Έτσι απλά.
– Πώς θα χαρακτήριζες το έργο σου αυτό;
Το βιβλίο μου είναι ένα παραμύθι για μικρούς και μεγάλους. Τα παιδιά μπορούν να ταυτιστούν με τους ήρωες και να ζήσουν την περιπέτειά τους. Όσο για τους μεγάλους παίρνουν μαθήματα συμπεριφοράς και αντιμετώπισης των προβλημάτων από τους μικρούς μας ήρωες που αντιμετωπίζουν το «πρόβλημά» τους με υπομονή, συνέπεια και αισιοδοξία.
– Μίλησε μας για την εικονογράφο.
Η εικονογράφος Ηλιάνα Διαμαντάκη είναι ένα νέο κορίτσι που βρίσκεται στην αρχή της επαγγελματικής της πορείας. Έχει τελειώσει το Παιδαγωγικό Τμήμα Προσχολικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Κρήτης και κάνει το μεταπτυχιακό της στην Τέχνη και Εκπαίδευση. Με μεγάλη προθυμία δέχτηκε να εικονογραφήσει το βιβλίο και πέτυχε να ζωντανέψει τους ήρωες όπως ακριβώς τους είχα φανταστεί.
– Πώς θα χαρακτήριζες τη σχέση γιατρού και ασθενή στις περιπτώσεις αυτές;
Η σχέση του γιατρού με τον ασθενή χτίζεται με τον καιρό. Στα χρόνια νοσήματα η σχέση δεν περιορίζεται μόνο στην ιατρική περίθαλψη και στην προσπάθεια ίασης αλλά γίνεται πιο ουσιαστική. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την σωστή επικοινωνία και συνεργασία ανάμεσα στο γιατρό και τον ασθενή, ο οποίος του δείχνει απόλυτη εμπιστοσύνη. Συνεπώς η ψυχολογική στήριξη των γιατρών ήταν καταλυτική.
– Ποιο είναι το μήνυμα του βιβλίου;
Το μήνυμα του βιβλίου είναι ότι τα αυτοάνοσα νοσήματα θέλουν συνεργασία γιατρών και ασθενών, υπομονή, πίστη και αισιοδοξία. Ακολουθούν τους ασθενείς για όλη τους τη ζωή αλλά αντιμετωπίζονται. Το οικογενειακό περιβάλλον είναι πάντα δίπλα στον ασθενή χωρίς παρεμβάσεις και επικρίσεις, μόνο με πολλή αγάπη.
Έτσι ξεκίνησε το πρώτο του ταξίδι το βιβλίο της Αναστασίας Σακελλαρίδη Μονιάκη. Και οι εντυπώσεις είναι άριστες.
Πολλοί απόρησαν με τη θεματική. Είναι αξιοθαύμαστο πάντως ότι μέσα από ένα παραμύθι ξορκίζεται μια σύγχρονη μάστιγα όπως είναι η αυτοανοσία. Μέσα από μια χαρισματική αφήγηση μαθαίνουμε τα αυτοάνοσα, από τα οποία σύμφωνα με πρόσφατες μελέτες περίπου το 5% του ελληνικού πληθυσμού, ανάμεσά τους και πολλά παιδιά, πάσχει από ένα ή περισσότερα αυτοάνοσα νοσήματα. Μολονότι η ιατρική επιστήμη κάνει συνεχώς νέα βήματα στην αντιμετώπιση της αυτοανοσίας και των μηχανισμών που την προκαλούν, είναι αρκετές οι φορές που ασθενείς με κάποιο αυτοάνοσο νόσημα θα χρειαστεί να νοσηλευτούν σε νοσοκομείο.
Ηρωίδα του παραμυθιού είναι ένα 10χρονο κοριτσάκι, το οποίο ξαφνικά βρίσκεται σε ένα νοσοκομείο και ακούει τους γιατρούς από πάνω της να μιλούν για αυτό που της συμβαίνει. Έτσι, προσπαθεί να εξηγήσει με δικά της λόγια τι είναι όλα αυτά που ακούει και ξεκινά μαζί με άλλα δύο παιδάκια που βιώνουν κάτι αντίστοιχο την προσπάθεια να κατανοήσουν τι ακριβώς έχει συμβεί.
Η αντι-ηρωίδα της ιστορίας μία νεράιδα – κυρία, η «Αυτοανοσία», δεν είναι κακή σαν μάγισσα των παραμυθιών. Είναι μια καλή νεράιδα και μάνα, η οποία έχει πολλά άτακτα παιδιά και προσπαθεί να τα μαζέψει. Παράλληλα, προσπαθεί να καταλάβει τι είναι αυτό που δεν πάει καλά με τα παιδιά της «Τα αυτοάνοσα νοσήματα» προσλαμβάνουν παραμυθική οντότητα ο ερυθηματώδης λύκος, η ελκώδης κολίτιδα, η νόσος του Crohn (Κρον), η γυροειδής αλωπεκία και η ιδιοπαθής θρομβοπενική πορφύρα (διαταραχή της πήξης του αίματος).
«Ο λύκος για παράδειγμα μας λέει η κ. Σακελλαρίδου αντιστοιχεί στον άγριο λύκο της Κοκκινοσκουφίτσας, τον οποίο μόνο οι γιατροί με τον δικό τους ιδιαίτερο τρόπο καταφέρνουν να ηρεμήσουν».
Πόσο εύκολα όμως μπορεί να καταπιαστεί με ένα τέτοιο θέμα συγγραφέας που δεν είναι επιστήμονας;
Αυτό γίνεται αν πράξει όπως η κ. Μονιάκη. Μόλις το τέλειωσε το έθεσε στη κρίση ιατρών, οι οποίοι και εντυπωσιάστηκαν από το ύφος και τη χαρισματική ανάπτυξη ενός τόσο δύσκολου θέματος.
Και είναι φυσικό να διερωτηθεί κάποιος αν μπορεί ένα τέτοιο βιβλίο να δοθεί σε μικρό παιδί.
Σε μια εποχή όπως αυτή που ζούμε, όπου τα πάντα μοιράζονται και οι οδυνηρές εμπειρίες δεν είναι μόνο θλιβερό προνόμιο της διπλανής πόρτας καλό θα είναι να γνωρίζουν τα παιδιά γιατί μπορείς να αντιμετωπίσεις ό,τι γνωρίζεις καλά και παύεις να το φοβάσαι.
Ο ψυχολογικός παράγων που παίζει μεγάλο ρόλο στην κατηγορία αυτών των νοσημάτων, ενισχύεται μόνο από τη γνώση. Και βοηθά ακόμα και στην πλήρη ίαση επειδή η επιστήμη με τη κατάλληλη συνεργασία του ασθενούς κάνει πλέον θαύματα.
Συνιστούμε θερμά το βιβλίο αυτό που υπάρχει στα μεγάλα βιβλιοπωλεία της πόλης. Και περιμένουμε από την χαρισματική συγγραφέα το επόμενο.
