Να λοιπόν που τα απόβραδα άρχισαν και πάλι να έρχονται νωρίτερα… Τι κι αν είναι ακόμη Αύγουστος… Κάτι στην ατμόσφαιρα μυρίζει φθινόπωρο. Την έχεις μάθει για τα καλά πια εκείνη την περιρρέουσα γλυκιά μελαγχολία.
Άλλη μια Ακαδημαϊκή χρονιά φεύγει… Εδώ και αρκετό καιρό έμαθα να μετρώ το χρόνο με Ακαδημαϊκά έτη, όχι μόνο λόγω εργασίας, αλλά κυρίως λόγω των έντονων αλλαγών που έχουν να κάνουν με εκείνα των συναισθημάτων. Αμφίθυμες οι ημέρες πια μετρούν τις ηλιόλουστες ώρες και τσιγκουνεύονται το χρόνο που λες και βιάζεται να βυθίσει σε απαλές δροσερές νύχτες τον κάματο της πόλης.
Τουρίστες διασταυρώνονται στους ετοιμοπόλεμους ακόμη (από το φόρτο των καταστημάτων) παράδρομους της παλιάς πόλης, αναμετρώντας τις μέρες που τους έμειναν για να αποστραγγίξουν λίγο ακόμη Ήλιο, λίγο ακόμη από το Ελλαδικό Φως της πατρίδας μας.
Τα σχολιαρόπαιδα αρχίζουν να υποπτεύονται πως οι ανυποψίαστες ώρες, σε λίγες ημέρες θα είναι πια παρελθόν και αρχίζουν να μετρούν αντίστροφα τiς ημέρες της απόλυτης ελευθερίας.
Φοιτήτριες αυλακώνουν τους δρόμους με τις βαλίτσες τους, εκείνες τις θορυβώδεις με τα ροδάκια, δείγμα παραπάνω βάρους αφού είναι γεμάτες εκτός των άλλων με μπόλικες αναμνήσεις καλοκαιρινής κραιπάλης. Μετρούν και ξαναμετρούν τις ημέρες μέχρι την εξεταστική του Σεπτέμβρη. Υπολογίζουν τις ώρες που θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν σε λίγο διάβασμα, αλλά και κάποιες νυχτερινές βόλτες στα γύρω μπαράκια. Ε πως! Δε γίνεται να αλλάξει μονομιάς η καλοκαιρινή ραστώνη σε κουλτούρα εξεταστικής. Απλά δε γίνεται. Ειδικά στο Ρέθυμνο την πόλη που έχει λες γεννηθεί στον ορισμό της απόλυτα φοιτητικής ζωής. Ό,τι επιθυμείς το έχεις σε χρόνο αστραπιαίο συνδυασμένο με εναλλαγές τοπίων και συναισθημάτων. Και γνωρίζουν καλά ότι κάποτε σ’ αυτή την πόλη θα ξαναγυρίσουν ή ακόμη μπορεί και να μη φύγουν ποτέ… είναι αυτή η μαγική ενέργεια που σε ξελογιάζει και σε μαγεύει… ακόμα και αν κάποτε γίνεται ανυπόφορα μελαγχολική.
Έπειτα είναι και εκείνα τα πουλιά που άλλα επιλέγουν να φύγουν και άλλα επιμένουν στο να μένουν στα πάτρια χώματα. Κάποια παίρνουν τα ρίσκα τους στον αέρα και κάποια στο έδαφος. Όμως κάπως έτσι, η ζωή πάει παρακάτω…
Καιρός λοιπόν για μικρούς ή μεγάλους απολογισμούς ενθαρρύνει αυτός ο καιρός και ειδικά ο Σεπτέμβρης που έρχεται περιχαρής αλλά και με ύφος διδασκάλου, κάθε χρόνο να μας προσγειώσει από τις Αυγουστιάτικες ασωτίες αδιαφορώντας για τη δική μας αμφίθυμη διάθεση.
Καιρός για αναζητήσεις πιο εσωτερικές… καιρός για συμμάζεμα νοικοκυριών και σκέψεων. Καιρός ξεκαθαρίσματος συναισθημάτων και καθημερινοί μικροί ή μεγάλοι απολογισμοί προσωπικού γίγνεσθαι..
Τι χάθηκε στην πορεία… τι λοξοδρόμησε, τι αποκοιμήθηκε αγκαλιά με την πανσέληνο θερινής νύχτας και τι αναγεννήθηκε μέσα ή έξω μας…
Ποιες μικρές ή μεγάλες υπερβάσεις εαυτού έγιναν, ποιες ηθικές ικανοποιήσεις κανάκεψαν τη ματαιοδοξία μας και ποιες ματαιώσεις σχεδίων μας σημάδεψαν.
Απολογισμοί εσωτερικοί ή ακόμη και εξωστρεφείς αν έτσι αισθάνεσαι… απολογισμοί που μονολογούν ή βρίσκουν το ταίρι που συμβαδίζει μαζί τους στις παράλληλες τροχιές της ζωής, αδιαφορώντας για τις σκοτεινές ατραπούς και τις παγίδες της εκάστοτε συμβίωσης.
Κι εκεί επάνω στο ζύγιασμα αναρωτιέσαι τι έδωσες… τι πήρες, τι οφείλεις ακόμη και τι σου οφείλει η ζωή… πόσο αναλώθηκες στο ξόδεμα και πόσα κέρδισες στη μοιρασιά με εκείνον που κάποτε θεώρησες δικό σου άνθρωπο…
Κι ύστερα πάλι επανέρχεσαι και λες πως τίποτα δεν πάει χαμένο. Πως ό,τι έζησες το έζησες γιατί είχε κάτι να σου δώσει. Ο,τι έπαθες έπρεπε να το πάθεις και ό,τι βίωσες κάπου σε οδήγησε… Έτσι σκληρά πολλές φορές, όμως έτσι μαθαίνεις. Είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος να πας μπροστά ή ακόμα και να βουλιάξεις… Όμως συνήθως μαθαίνεις να προχωράς. Ακόμη και αν ματώνεις γόνατα, ακόμη και αν σκουντουφλάς σε βράχους, ακόμη και αν ζαλισμένος από τα χτυπήματα στριφογυρίζεις σαν τον πιασμένο από το καυτό φως έντομο στα τοιχώματα ετούτου του περίτεχνου ιστού του μάτριξ που κληθήκαμε να ζήσουμε και που ονομάζεται Ζωή…
Καλό φθινόπωρο λοιπόν…. και εφέτος.