Όταν το περασμένο καλοκαίρι πήρα την πρωτοβουλία να ενεργοποιήσω κατοίκους του Δήμου μας, να ασχοληθούν με τα κοινά, στελεχώνοντας ένα μη κομματικά χειραγωγούμενο Δημοτικό συνδυασμό, είχα διάφορες επαφές, ατομικές και συλλογικές.
Αυτό που δε θα ξεχάσω ποτέ, ήταν μια τηλεφωνική επικοινωνία με στέλεχος «προοδευτικού» συνδυασμού, όταν στο ξεκίνημα της συνομιλίας μας, με ρώτησε το που ανήκω πολιτικά (… για να έχουμε καλό ρώτημα, όπως συνηθίζεται να λέγεται).
Ξαφνιάστηκα, προς στιγμή, για να απαντήσω γιατί σαν πολτικοποιημένο όν και φύσει αισιόδοξο, στη μέχρι σήμερα ζωή μου, εμπιστεύτηκα δια της ψήφου μου, όλο το πολιτικό φάσμα του δημοκρατικού τόξου άλλοτε γιατί πίστεψα στη συνέπεια εφαρμογής προεκλογικών προγραμμάτων (ματαίως) κι άλλοτε γιατί η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία.
Γρήγορα όμως αντέδρασα, δήλωσα ότι δεν είμαι φασίστας κι έτσι μιλήσαμε διερευνητικά για το πρωτόγνωρο εγχείρημά μου (το πως τόλμησα τέτοιο πράγμα χωρίς να έχω πάρω έστω κάποια κομματική ανοχή), με τη δυσπιστία να κυριαρχεί, διακριτικά, από τη μεριά του συνομιλητή μου.
Δυστυχώς, όπως φάνηκε στη συνέχεια, οι «κόκκινες» πολιτικές γραμμές καθορίζουν συμμαχίες απορρίπτοντας κάθε προσπάθεια εύρεσης του ελάχιστου κοινού παρονομαστή άσκησης πολιτικής έστω και δημοτικής.
Νομίζω ότι, άκριτα, μπερδεύουν την έννοια της ένωσης-συνύπαρξης διαφορετικών πολιτικών ιδεολογιών που πράγματι είναι αδύνατη, με εκείνης της τομής-καταγραφής των ελάχιστων κοινών αρχών/θέσεων.
Στο πολιτικό μυαλό μου και στις προσωπικές μου αρχές πάντα στριφογυρίζουν λεγόμενα του Ινδού πολιτικού, στοχαστή και επαναστάτη ακτιβιστή, Μαχάτμα Γκάντι, όπως:
« Δεν πρέπει να έχεις Πολιτική χωρίς αρχές
…Επιστήμη χωρίς ανθρωπιά
…Γνώση χωρίς χαρακτήρα
…Αγάπη χωρίς θυσία».
Νομίζω ότι το Ποτάμι, σαν ριζοσπαστικό πολιτικό Κίνημα, παίρνοντας υπόψη τις διαδικασίες του Ιδρυτικού συνεδρίου, τις αρχές του Καταστατικού του για διαφάνεια, συμμετοχή, αποτελεσματικότητα και τις μέχρι σήμερα διατυπωμένες θέσεις του, δίνει ελπίδα ότι κάτι καινούργιο, βιώσιμο, δημιουργείται στον Ελληνικό πολιτικό χώρο.
Το Ποτάμι φαίνεται να καλύπτει πειστικά ένα πολιτικό κενό, εκείνου της σύνθεσης και της συναίνεσης, του Κέντρου με όρους πολιτικής χωροταξίας, με αποτέλεσμα να «σπρώχνονται» πολλοί να μπούνε μέσα από την πόρτα του, πλάτους 1μ άντε 2μ.
Στο Ιδρυτικό συνέδριο του Λαυρίου ήταν αξιοσημείωτα τόσο ο ενθουσιασμός, όσο και η ηλικιακή σύνθεση των συνέδρων χωρίς κομματικό παρελθόν. Νέων, της δημιουργικής παραγωγικής ηλικίας και ώριμων, της συμβουλευτικής παραγωγικής ηλικίας.
Ο ενθουσιασμός των νέων, που δικαιούνται να επανασχεδιάσουν το παρόν και να ονειρευτούν το μέλλον τους, μαζί με τη βιωματική σοφία των μεγαλύτερων αποτελούν το καλύτερο μίγμα, ώστε το όραμα στην υλοποίησή του, να είναι ρεαλιστικό και η νεανική ζωντάνια και ορμή να αποκτήσει ΣΑΦΗ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟ.
Η πολιτική, σαν η τέχνη του εφικτού, είναι μια βιωματική εμπειρία, εφαρμογής της θεωρίας στην πράξη, που αποκτάται με τα χρόνια.
Εκεί, δυστυχώς, διαπιστώνεις πόσα από αυτά που πιστεύεις μπορούν να γίνουν, βλέποντας ότι οι ανθρώπινες αδυναμίες πολλές φορές κατισχύουν των πιστεύω σου.
Η αυτογνωσία και η αίσθηση ευθύνης των εθελοντών του Ποταμιού θα καθορίσουν την πορεία του.
Μόνο ο ενθουσιασμός δε φτάνει, ούτε ότι όλοι κάνουν για όλα, ακόμα κι αν εκλέχτηκαν με δημοκρατικές διαδικασίες.
Η εξωστρέφεια εκτός από στοχευμένες δράσεις χρειάζεται κυρίως και τον πειστικό πολιτικό λόγο του Ποταμιού σε «αντιπαράθεση» με τον ανακόλουθο ή ανεφάρμοστο πολιτικό λόγο των σημερινών κομμάτων.
Οι ωδίνες ενός φυσιολογικού τοκετού είναι αναμενόμενες, το ζητούμενο όμως είναι, το νεογέννητο να είναι υγιές.
Το Ποτάμι δεν θα υπήρχε χωρίς την πρωτοβουλία του Σταύρου Θεοδωράκη αλλά για να συνεχίσει να υπάρχει, θέλει τη γέννηση στην οργανωτική του δομή κι άλλων Σταύρων Θεοδωράκηδων.
Έτσι το Ποτάμι θα γίνει υπόθεση των πολλών, όπως το ονειρεύτηκε και πιστεύει, ο ιδρυτής του.
* Ο Γιώργος Ταταράκης είναι πολιτικός μηχανικός Ε.Μ.Π.
