Τη δύσκολη σημερινή πραγματικότητα την οποία όλοι μας βιώνουμε στην καθημερινότητά μας, την γνωρίζουμε «στο πετσί μας», (όπως λέει ο λαός μας), και αυτή η σκληρή αλήθεια δεν χρειάζεται καμιά περαιτέρω ανάλυση ούτε σχολιασμό.
Την ιδιαίτερη «μαύρη» επιρροή ετούτης της άσχημης κατάστασης στην ψυχολογία και στην (απ)αισιοδοξία των νέων μας την διαβάζουμε ξεκάθαρα στα πρόσωπά τους, στα γραπτά τους, στα γκράφιτι και στα «μηνύματά» τους στις διάφορες δικτυακές «σελίδες».
Ετούτη η διάχυτη ψυχοπλάκωση της σημερινής κοινωνίας μας διαφεντεύει σε όλες τις παραμέτρους της ζωής μας, σε όλες τις συνιστώσες της ενεργητικότητάς μας, σε όλα τα «καντούνια» της κινητικότητάς μας.
Και, όπως για κάθε πρόβλημα και για κάθε αρνητική πραγματικότητα, τίθεται εδώ το αναγκαίο και επιτακτικό ερώτημα, που απαιτεί λυτρωτικές απαντήσεις:
– Υπάρχει ελπίδα ;
Η αληθινή και άδολη απάντηση η οποία, τεκμηριωμένα, είναι υπαρκτή, μας δίνει και ελπίδες, και αισιοδοξία υλοποίησης και αποτελέσματός τους!
Η εμπειρία από τα μαθηματικά, είναι σαφής και μονοδρομική, διότι είναι γνωστό, πως άλυτα προβλήματα δεν υπάρχουν!
Το ίδιο ελπιδοφόρες είναι και η εμπειρίες από την αντιμετώπιση των προβλημάτων υγείας, όπου οι έγκαιρες και από ικανούς γιατρούς «επεμβάσεις», σε πρέπουσες διαδικασίες και συνθήκες, οδηγούν σε λύσεις των προβλημάτων!
Και αφού, στα δύσκολα μαθηματικά λύσεις πάντα και παντού υπάρχουν (και τις «βρίσκουν» όσοι γνωρίζουν και μπορούν), αφού στην ευαίσθητη ιατρική λύσεις υπάρχουν (αρκεί να κάνουμε τις σωστές «κινήσεις»), γιατί να αμφισβητήσει κάποιος, πως τα διάφορα τοπικά προβλήματά μας, (τόσο τα λεγόμενα «απλά» όσο και τα «δυσκολότερα») είναι άλυτα, και να θεωρήσει, πως «είμαστε καταδικασμένοι, είμαστε πεθαμένοι»!
Συνεπώς ελπίδα υπάρχει, και η σχετική αισιοδοξία επίσης υπάρχει, απλώς κάπου είναι «καταπλακωμένη».
Το ζητούμενο είναι να βρεθούν οι κατάλληλοι ηγέτες, οι ικανοί και γνώστες των προβλημάτων μας, και να υπάρξουν οι πρέπουσες διαδικασίες και συνθήκες, ώστε όλα αυτά που μας εξουθένωσαν, να αντιμετωπισθούν και να ξεπεραστούν.
Λένε κάποιοι (και εν πολλοίς, δυστυχώς, δεν έχουν άδικο!), ότι «τα λόγια είναι εύκολα», και ότι «με τα λόγια όλα γίνονται», εννοώντας, πως τα δύσκολα «είναι στην πράξη».
Το ζητούμενο είναι, λοιπόν, το πώς, το ποιος, το πού και το πότε, αυτά «τα λόγια» μπορούν να μετουσιωθούν «σε πράξεις» και σε μετρήσιμα αποτελέσματα.
Τα πράγματα είναι απλά, και οι απαντήσεις «αυθόρμητες» και αυτονόητες!
• Το «πώς ;» έχει μια μονοδρομική απάντηση:
Με την εκλογή κατάλληλης, ικανής, με εμπειρία γνώσεις και δυνατότητες, και επαρκούς ηγεσίας, η οποία θα μπορεί να ανταποκριθεί στις «απαιτήσεις των καιρών».
Αυτά τα «χαρακτηριστικά», δυστυχώς, δύσκολα μπορεί να τα βρει κανείς στις «αυλές» και στις «συμπάθειες», όπου (σύμφωνα με την υπάρχουσα «συνήθεια»!) ψηφίζουν-«ψάχνουν» οι ψηφοφόροι!
Συνεπώς χρειάζεται μια περισσότερη αξιολόγηση της ψήφου, ένας περισσότερος προβληματισμός και ψάξιμο, μια περισσότερο απαιτητική ψήφος, μια πιο «ώριμη» εκλογική διαδικασία με διαφορετικά «κριτήρια» στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων.
Επί τέλους να υπάρξουν προγράμματα, στόχοι και οράματα, δεσμευτικά για τους υποψηφίους και με ιδιαίτερη αυστηρότητα από τους ψηφοφόρους.
Επί τέλους να υπάρξει περιεκτικός διάλογος με επιχειρήματα και ουσία, με δεσμεύσεις και συνέπειες, να δρομολογεί λύσεις και δράσεις, να «βγάζει» πραγματική ελπίδα και αισιοδοξία!
• Το «ποιος;», έχει επίσης μια μονοδρομική απάντηση:
Η δουλειά που απαιτείται να γίνει είναι πολύπλευρη, είναι πολυπαραμετρική, έχει «πλάτος», έχει «μήκος», έχει «ύψος», έχει «βάθος», και θέλει «χρόνο»! Συνεπώς δεν είναι υπόθεση που αναφέρεται σε ένα «στρατηγό», αλλά σε ένα επαρκώς δομημένο «στρατό»!
Χρειάζεται επομένως μια ευάριθμη ηγετική ομάδα, που να μπορεί να καλύψει αυτές τις απαιτήσεις, και βεβαίως ένα επικεφαλής που να μπορεί συνεργάζεται, να κατευθύνει, να συντονίζει, να αξιοποιεί αυτήν την ηγετική ομάδα.
Όμως χρειάζεται, (εξ ίσου!), και όσο το δυνατόν περισσότερους «στρατιώτες»-συνεργάτες, οι οποίοι θα πλαισιώσουν και θα «τραβήξουν το κάρο» των σχεδιασμών και των αποφάσεων.
Ακόμη, (πολύ σημαντικό!), χρειάζεται την εμπιστοσύνη και τη συμμετοχή όλων των πολιτών, στην συνολική λειτουργία αυτής της προσπάθειας, τόσον στο στάδιο του διαλόγου και της κυψέλης ιδεών και απόψεων, όσον και στο στάδιο διαμόρφωσης των αποφάσεων, και, ιδιαίτερα, στο στάδιο της υλοποίησης των οποιωνδήποτε προσπαθειών.
Κοντολογίς, χρειάζεται μια, πραγματική, δημοτική δημοκρατία, από τον δήμαρχο έως τον πιο «απλό» πολίτη!
• Το «πού;» επίσης έχει μια μονοδρομική απάντηση:
Η δημοτική δράση πρέπει να είναι «διάφανη», να είναι «ανοικτή», να είναι «δημόσια», να μην έχει καμιά περιχαράκωση, να μην έχει καμιά «δέσμευση», καμιά «υποχρέωση» κανένα «προαποφασισμένο»!
Οι δημοτικοί χώροι συζήτησης, ανοικτοί και προσιτοί σε όλο τον κόσμο, (όπως άλλωστε το προβλέπει η νομοθεσία), αποτελούν μια «αγορά του δήμου», που θα πρέπει να είναι πλήρης από συμμετοχή των πολιτών.
Οι τοπικές υποθέσεις λύνονται «επί τόπου», σε τοπικές «αγορές του δήμου», με συμμετοχή των πολιτών, με διάλογο, με επιχειρήματα και τεκμηριώσεις, με υπευθυνότητα και ωριμότητα, κοιτώντας πάντα προς το μέλλον, αντλώντας εμπειρίες και «μάθηση» από το παρελθόν!
Το διαδίκτυο με τις ζωντανές μεταδόσεις των οποιωνδήποτε συζητήσεων, με την ανοικτή επικοινωνία δήμου-δημοτών, κλπ/, επιτρέπει, με ευχέρεια, αυτήν την απαιτούμενη δημοτική δημοκρατία.
Επομένως, ο δημοτικός χώρος (πραγματικός, δικτυακός κλπ.) είναι ο τόπος άσκησης όλης αυτής της ωφέλιμης και αποτελεσματοφόρου διαδικασίας.
Προφανέστατα, και τα τοπικά ΜΜΕ αποτελούν «βήμα» τόσον του εποικοδομητικού διαλόγου, όσον και της καλόπιστης διορθωτικής κριτικής.
• Το «πότε;» επίσης έχει μια μονοδρομική απάντηση:
Πάντοτε, μονίμως, αενάως και διαρκώς!
Η προσπάθεια είναι συνεχής, είναι διαρκής, είναι «24ωρη» είναι «όλη την βδομάδα», είναι «όλο τον μήνα», είναι «όλο το χρόνο», είναι «όλη την πενταετία»!
Ίσως είναι χρήσιμη μια «παρατήρηση»-επισήμανση, ότι δηλαδή αυτό το «πότε;» έχει και μια προαπαιτούμενη απάντηση και αναφέρεται στον στιγμιαίο «χρόνο» της εκλογής της δημοτικής αρχής! Τουτέστιν, στην έκφραση της εκλογικής προτίμησης από τους ψηφοφόρους!
Πράγματι, η εκλογική διαδικασία θεωρείται ως «ύψιστη στιγμή της δημοκρατίας» και η αλήθεια αυτής της άποψης είναι αυτονόητη.
Συνεπώς οφείλουμε να ξαναθέσουμε την αναγκαιότητα «σωστής» εκλογής από τους ψηφοφόρους!
Λέγεται, ότι το πιο ελεύθερο και αδούλωτο πράγμα στον κόσμο είναι η (ελεύθερη) σκέψη. Επίσης η σκέψη είναι το πιο ταχύτερο πράγμα που υπάρχει!
Όμως σήμερα, και αυτή είναι «ασήκωτη», ακινητοποιημένη, θύμα της γενικότερης αρνητικής κοινωνικοοικονομικής κατάστασης.
Λέγεται, ότι στα όνειρά μας μπορούμε να «ζήσουμε» οποιεσδήποτε όμορφες πραγματικότητες επιθυμούμε και «σκεπτόμαστε». Εξ ίσου όμως, μπορεί να «ζήσουμε» και τους λεγόμενους «εφιάλτες» μας!
Η σημερινή μας σκληρή πραγματικότητα, είναι ξεθωριασμένη από «χρώματα», είναι «θερισμένη» από πράσινο και λουλούδια, είναι φτωχική σε αρώματα, είναι «κλειστή» και στερημένη από το αναζωογονητικό οξυγόνο της.
Με τέτοια γκριζοσκεπασμένη καθημερινότητα, πώς να φυτρώσουν όμορφα και ζωντανά όνειρα, να έρθουν να λιπάνουν την στερημένη ψυχή μας!
Οφείλουμε λοιπόν να κάνουμε την «επανάστασή» μας!
Να ελευθερώσουμε τη σκέψη μας, να την αφήσουμε να τρέξει, να πετάξει, στους ουρανούς της αισιοδοξίας. Να ανακτήσουμε τα κάστρα της ελπίδας μας και να σηκώσουμε την σημαία της ανάτασής μας.
Να φέρουμε ήρεμα και γλυκά όνειρα στις σημερινές χειμερινές νύχτες μας, να οξυγονώσουμε, με αυτά, τις δύσκολες ημέρες μας.
Έχουμε μπροστά μας τα υπαρκτά εμπόδια, που η ανοχή μας, η ευπιστία μας, η ακουστική ευωχία μας, ο υπνωτικός καναπεδισμός μας, η βολική περιχαράκωσή μας, και η χρόνια ατολμία μας έχει συσσωρεύσει. Ας τα προσπεράσουμε σαν ένα αρνητικό όνειρο που έσβησε, και ας κοιτάξουμε προς το μέλλον.
Είναι ολόκληρο εκεί μπροστά και μας περιμένει!
Ας αλλάξουμε, ας πούμε ένα «καληνύχτα» στο παρελθόν, και ας φωνάξουμε δυνατά, μια «καλημέρα» στο Ρέθυμνο που θέλουμε, που ονειρευόμαστε, που μπορούμε να το ζήσουμε. Από εμάς εξαρτώνται όλα!
*Ο Νίκος Νίνος είναι δημοτικός σύμβουλος Ρεθύμνου
nikninos@gmail.com
