Τέτοιες ανακοινώσεις γίνονται καθημερινά από το Προεδρείο της Βουλής των Ελλήνων. Μαθητές και καθηγητές παρακολούθησαν και τις πρόσφατες εκρηκτικές συνεδριάσεις, που κατέληξαν στην παραπομπή σε Προκαταρκτική Επιτροπή του τέως υπουργού Οικονομικών Γιώργου Παπακωνσταντίνου. Οι μαθητές άκουσαν πράγματα που ήσαν «αυστηρώς ακατάλληλα» και κάθε άλλο παρά υπηρετούσαν τον παιδαγωγικό στόχο, στον οποίο απέβλεπε η επίσκεψή τους στο Κοινοβούλιο. Και όχι μόνον άκουσαν αλλά και είδαν από τα «θεωρεία» το ύφος και τις κινήσεις του σώματος που συνόδευαν τον λόγο των ομιλητών. Θα υπενθυμίσω δύο περιπτώσεις, σχολιάζοντας πιθανές αντιδράσεις μαθητών και καθηγητών. Κάποια στιγμή ένα μέλος του Κοινοβουλίου, διάσημο για την εξαιρετική αβρότητα με την οποία συμπεριφέρεται στο γυναικείο φύλο, φώναξε σε μια συνάδελφό του: «Κάτσε κάτω μωρή! Tι μιλάς εσύ; πάλι πιωμένη είσαι;». Σε ενδεχομένη απορία μαθητή: «Γιατί αυτή η κυρία έρχεται στη Βουλή πιωμένη;», ο καθηγητής θα έπρεπε να απαντήσει: «Ο βουλευτής αστειευόταν» ή «Ο βουλευτής μπέρδεψε το Κοινοβούλιο με καταγώγιο»; Και σχετικά με το ιδιαίτερα εκφραστικό ύφος του, θα έπρεπε να απαντήσει: «Ο λόγος του είναι γεμάτος ζωντάνια» ή «Κλείστε τα μάτια σας για να μη βλέπετε»;
Κι αν άλλος μαθητής, ακούγοντας έναν αρχηγό κόμματος να κραυγάζει: «Ούτε η κυβέρνηση Τσολάκογλου δεν έχει υπογράψει τέτοια επονείδιστα κείμενα, όπως αυτό που ψηφίζεται σήμερα», ρωτούσε την καθηγήτριά του: «Κυρία, τι είναι η κυβέρνηση Τσολάκογλου;», η καθηγήτρια θα έπρεπε να απαντήσει: «Δεν άκουσες καλά, Γιαννάκη» ή «Ο αρχηγός είναι ανιστόρητος»; Και σχετικά με την εικόνα του έξαλλου, ωρυόμενου αρχηγού, θα έπρεπε να απαντήσει: «Πώς αλλιώς θα δείξει ότι είναι αρχηγός;» ή «Θα πρέπει να τον περιορίσουν σε χώρο για ιδιαίτερα επικίνδυνα άτομα»; Φαντάζομαι τη δύσμοιρη καθηγήτρια να διδάσκει αργότερα την ιστορική περίοδο 1941-1944 και να πρέπει να απαντήσει σε ερώτηση μαθητή σχετικά με τις κατοχικές κυβερνήσεις στην Ελλάδα: «Δηλαδή, κυρία, έμοιαζαν με τη σημερινή κυβέρνηση, όπως ακούσαμε στη Βουλή;».
Τα παραδείγματα θα μπορούσαν να πολλαπλασιαστούν. Ως εκπαιδευτικός και ως πολίτης οργίζομαι με αυτούς που κακομεταχειρίζονται τους μαθητές. Οργίζομαι με το Προεδρείο του Κοινοβουλίου, γιατί εκθέτει τους μαθητές σε λόγους και συμπεριφορές όπως οι παραπάνω. Οργίζομαι με το υπουργείο Παιδείας, γιατί δεν θέτει κάποιους κανόνες για τις σχολικές επισκέψεις στο Κοινοβούλιο.
Οργίζομαι με τους διευθυντές των σχολείων που οργανώνουν απερίσκεπτα τέτοιες επισκέψεις και κυρίως με τους καθηγητές, γιατί απεμπολούν ελαφρά τη καρδία την παιδαγωγική τους ευθύνη. Θα πρέπει να υπενθυμίσω ότι τα παιδιά αυτής της ηλικίας ρουφάνε σαν το σφουγγάρι λόγια και εικόνες και είναι λογικό να εκλάβουν ως υπόδειγμα συμπεριφοράς για τη ζωή τους ως ενήλικων πολιτών όσα άκουσαν και είδαν στον «Ναό της Δημοκρατίας»;
Μήπως λοιπόν θα έπρεπε κάποιοι καθηγητές να πάρουν την πρωτοβουλία να απομακρύνουν επιδεικτικά τους μαθητές τους μετά από συμβάντα όπως αυτά που περιέγραψα; Δεν θα ήταν η αποχώρησή τους ένα πολύτιμο μάθημα για τα παιδιά και ένα ηχηρό έμπρακτο μήνυμα προς τους βουλευτές αλλά και προς το Προεδρείο, ώστε να επιδείξει μεγαλύτερη αυστηρότητα προς αυτούς που εκτρέπονται σε χυδαιότητες; Μήπως είναι καιρός οι μαθητές να διδάξουν αντί να διδαχτούν; Μήπως είναι καιρός τα μέλη του Κοινοβουλίου να συνειδητοποιήσουν επιτέλους ότι «από τα άνω δυτικά θεωρεία» τους παρακολουθούν μαθητές και να επιδείξουν απέναντί τους τον δέοντα σεβασμό;
