Το πολεμικό χρέος της Γερμανίας
Του ΑΝΤΩΝΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ
Θα ήθελα να αναφερθώ με έναν απλό και συνοπτικό τρόπο, στο μεγάλο αυτό ζήτημα με όλες τις προεκτάσεις του που αξίζει να τεθεί στη σωστή βάση, ώστε ο κάθε αναγνώστης να κρίνει αντικειμενικά χωρίς πλάνη.
Το πιο σημαντικό είναι ο διαχωρισμός του χρέους που έχει η Γερμανία στην ιστορία και στους λαούς, όπου χρωστάει:
1. Αποζημιώσεις στα φυσικά πρόσωπα
2. Επανορθώσεις στα κράτη
3. Το αναγκαστικό δάνειο.
Είναι τρία διαφορετικά ζητήματα με διαφορετική νομική βάση κι αιτιολογημένη σκέψη, που η δικαιοσύνη τα εξετάζει διαφορετικά.
Πρώτο
Το πρώτο ζήτημα έχει τις βάσεις του στη συνθήκη του Λονδίνου το 1953 και τροποποίησε τη διασυμμαχική συνθήκη Παρισιού του 1946, όπου ρητά υποχρεώνεται η Γερμανία να αποζημιώσει τα θύματα της ναζιστικής θηριωδίας, καθώς και τους απογόνους αυτών.
Όμως στη σελίδα 12 της συνθήκης υπάρχει η κατοχύρωση της κρατικής κυριαρχίας σύμφωνα με το διεθνή δίκαιο, όπου θωρακίζει τη Γερμανία με το δικαίωμα της ετεροδικίας, δηλαδή μόνο αυτή να έχει το δικαίωμα για επιδίκαση αποζημίωσης θυμάτων πολέμου.
Στα πλαίσια της αρχής κρατικής κυριαρχίας επίσης έχει το δικαίωμα αρνησιδικίας, δηλαδή να αρνείται την επιδίκαση αποζημίωσης σε περίπτωση που συγκρούεται με το γερμανικό δημόσιο.
Ο ηρωικός νομάρχης Λειβαδιάς κ. Σταμούλης με την ιδιότητα και γνώση του δικηγόρου, ξεκίνησε ένα δικαστικό αγώνα για τα θύματα του Διστόμου και κατάφερε να άρει αυτή την αρχή κρατικής κυριαρχίας με μια εμπεριστατωμένη αγωγή, στηριζόμενη σε απαραβίαστες θεμελιώδεις αξίες που έπεισε την ολομέλεια Αρείου Πάγου να εκδώσει την αρ.11/2000 απόφαση.
Ενώ ξεκίνησε τη διαδικασία αναγκαστικής εκτέλεσης του ακινήτου γερμανικής ιδιοκτησίας (κτίριο γκαίτε στην Ομήρου) η ελληνική νομοθεσία δια της εισήγησης αντεισαγγελέα, έθεσε ως απαραίτητη προϋπόθεση την υπογραφή του υπουργού Δικαιοσύνης, ο οποίος ζήτησε νέα εισήγηση από το υπουργείο Εξωτερικών.
Το τελευταίο αποφάσισε ότι δεν διακινδυνεύει τη ρήξη σχέσεων μεταξύ των δύο κρατών κι έτσι η απαραίτητη υπογραφή για την αναγκαστική εκτέλεση του γερμανικού ακινήτου δεν έγινε ποτέ. Ο κ. Σταμούλης άκαμπτος συνέχισε τον αγώνα του έχοντας ως όπλο τον ευρωπαϊκό κανονισμό που ενσωματώνεται αυτούσιος στα κράτη μέλη και επιτρέπει την εκτελεστότητα δικαστικών αποφάσεων μεταξύ αυτών εντός Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Έτσι ταξιδεύουμε στην Ιταλία όπου δικαιώνονται τα θύματα του Διστόμου με την αναγκαστική εκποίηση της Βίλας Βιγκόνι και τμήματος γερμανικών σιδηροδρόμων ύψους 28 εκατομμυρίων ευρώ το 2011, από το Εφετείο Φιωρεντίας.
Εδώ να τονίσουμε ότι η Γερμανία προσέφυγε στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, όπου θεώρησε ότι η αρχή κρατικής κυριαρχίας, δηλαδή η ετεροδικία δεν μπορεί να ανακληθεί σε ατομικές αξιώσεις κι ως εκ τούτου πρέπει να απαγορευτεί οποιαδήποτε κατάσχεση κι αποζημίωση ως αντίθετη με αυτή την αρχή.
Το ιταλικό Συνταγματικό Δικαστήριο, με γενναιότητα και συντριπτική πλειοψηφία υπέρ του τεκμηριωμένου υπομνήματος, αποφάσισε ότι άλλο ετεροδικία κι άλλο ατιμωρησία κι έτσι επιτρέπει την επιδίκαση κι εκτέλεση αποφάσεων υπέρ θυμάτων ναζιστών και των απογόνων τους.
Πρόσφατα τον Οκτώβριο του 2014, βγήκε η απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου, όπου δικαιώνει την Γερμανία, καθώς θεωρεί ότι η αρχή κρατικής κυριαρχίας πρέπει να ισχύσει σε ατομικές αξιώσεις αλλά αυτό δεν αποτελεί δέσμευση, καθώς είναι στην κρίση του ανεξάρτητου δικαστηρίου να την αξιολογήσει ανάλογα με την έκταση και το εύρος των αποδεδειγμένων εγκλημάτων και των συνεπειών τους στην ανθρωπότητα γενικά.
Δεύτερο
Προχωράμε τώρα στο δεύτερο που είναι οι επανορθώσεις για τις καταστροφές των υποδομών στο ελληνικό κράτος.
Αυτό με πονάει για δύο βασικούς λόγους, ο ένας γιατί βρισκόμαστε σε μια νομική εμπλοκή που στην ουσία δίνει ασυλία στη βαρβαρότητα της Γερμανίας κι έχει να κάνει με την απόφαση δικαστηρίου ότι το σημερινό κράτος δεν αποτελεί συνέχεια του ναζιστικού καθεστώτος κι ως εκ τούτου δεν έχει το αμαρτωλό παρελθόν.
Δηλαδή σκέφτηκε με την απλή λογική ότι «αν ο πατέρας μου είναι φονιάς δεν θα είμαι κι εγώ» όμως εδώ θα μπορούσε να αντικρουστεί επαρκώς με την αρχή κρατικής κυριαρχίας που επικαλέσθηκε η Γερμανία στο θέμα αποζημιώσεων θυμάτων, πως αφού τίθεται για συναφή ζήτημα πολεμικού χρέους και το επικαλείται με την ετεροδικία αυτή η αρχή πρέπει να ισχύσει και για τις επανορθώσεις ως απόδειξη της αρχής συνέχειας κράτους.
Ο δεύτερος λόγος και σημαντικότερος, είναι ότι η ελληνική πλευρά δεν έχει κατορθώσει να συντάξει μια αξιόπιστη έκθεση ζημιών στην οποία μπορεί να βασιστεί, με αποτέλεσμα να ακούγονται διάφορα νούμερα χωρίς όμως την απαιτούμενη τεκμηρίωση και εγκυρότητα. Άρα ακόμη κι αν καταφέρουμε να δικαιωθούμε, πρέπει να παρουσιάσουμε μια αξιόπιστη καταγραφή ζημιών, την οποία θα επικυρώνει το ελληνικό κράτος χωρίς ανεύθυνες υπεκφυγές, όπως πράττει ως σήμερα.
Όσον αφορά τη λύση του επίδικου ζητήματος, νομίζω ότι είναι πολύ δύσκολή, με δεδομένο ότι η νομική οδός έχει κλείσει και μπορεί να ανοίξει μόνο με μία νέα διεθνή συνθήκη που θα επαναφέρει το ζήτημα των επανορθώσεων.
Πριν λίγες μέρες ο πρόεδρος του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου, αρνήθηκε την εισαγωγή του ως ζήτημα, γιατί είναι αντίθετο με τους κανόνες στον αγωνιστή και γνώστη του θέματος κ. Γλέζο. Ενώ η τελευταία συνθήκη της Μόσχας (γνωστή ως 2+4) που ενοποίησε τη Γερμανία, έχει κλείσει το θέμα των επανορθώσεων παρά τη ρηματική διακοίνωση του τότε υπουργού εξωτερικών κ. Παπούλια. Η ρηματική διακοίνωση είναι μια επίσημη κι απαραίτητη διαδικασία στο επίπεδο κρατών, προκειμένου να υπάρχει μια σαφής τοποθέτηση και θεωρείται στο διπλωματικό κατεστημένο και διεθνές δίκαιο ως προαπαιτούμενο.
Έτσι λοιπόν η Γερμανία κατάφερε με μεθοδικότητα και επιμονή, όχι μόνο να απαλλαχτεί από τις υποχρεώσεις της, αλλά σήμερα να ηγεμονεύει στην Ήπειρο την οποία έβαψε με αίμα!
Όμως υπάρχει ένας άλλος δρόμος που ενεργοποιεί κι ανασταίνει το ζήτημα με επικαιροποίηση της κατάστασης και θέτει την Ευρωπαϊκή Ένωση προ των ευθυνών της, μέσα από τον ίδιο τον ιδρυτικό της λόγο.
Υπάρχει η πρόβλεψη στην ισχύουσα συνθήκη της Λισαβόνας, η δυνατότητα νομοθετικής παρέμβασης από ένα εκατομμύριο πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, προερχόμενοι από επτά διαφορετικά κράτη, που μπορούν να ζητήσουν με ειδική πιστοποιημένη διαδικασία την αναγνώριση πολεμικού χρέους από τη Γερμανία, ως ένα απαράγραπτο και οικουμενικό έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.
Με μια τέτοια συλλογική ινδοευρωπαϊκή προσπάθεια μπορεί η Ευρώπη μας να επιστρέψει στην αρχική της υπόσταση, όπως αυτή δημιουργήθηκε πάνω στις στάχτες και στο αίμα των θυμάτων Του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.
Τρίτο
Τελειώνω με το τρίτο ζήτημα, το κατοχικό δάνειο που είναι απλά θέμα χρόνου και διαδικασιών να το λάβουμε πίσω, καθώς σύμφωνα με το δίκαιο πολέμου ο λαός που είναι υπό κατοχή έχει υποχρέωση να συντηρεί τον κατακτητή, προκειμένου να αποφεύγονται βιαιοπραγίες και υπάρχει η απαίτηση αποκατάστασης.
Βεβαίως το ελληνικό κράτος είναι ικανό για όλα, οπότε κρατάω επιφύλαξη όπως και για το νόμο της ντροπής περί αναστολής δίωξης εγκληματιών πολέμου (ν.3933/59) όπως τέθηκε σε ισχύ με το Π.Δ.4016/59 με ευτελή αντάλλαγμα ένα ποσό 115 εκατομμυρίων μάρκων υπέρ των δοσίλογων της εποχής και την σωτηρία κάποιων ναζιστών της εποχής που μεταλλάχτηκαν σε δημοκράτες και μεταρρυθμιστές στη Γερμανία κι ήθελαν πολιτική σταδιοδρομία χωρίς τις αμαρτίες τους.
Είναι λοιπόν άμεσα απαιτητό σύμφωνα με την από 31/03/1967 επίσημη αναγνώριση του γερμανικού κράτους αρ.πρ.68/67 ρηματική διακοίνωση(verbal note) στην οποία τέθηκε το πλαίσιο προγενέστερων επιστολών και συζητήσεων (26/03/65, 15/10/66) ενώ στη σύμβαση του 1960 είναι απολύτως ξεκάθαρο στα άρθρα 1, 2, 3, ότι το αντικείμενο δεν συνδέεται με το αναγκαστικό δάνειο.
Ο προσδιορισμός του είναι (κατά μια περίεργη ταύτιση με τα στοιχεία του Γερμανικού κράτους) 11 δισεκατομμύρια ευρώ προ τόκων υπερημερίας που το ανεβάζουν στο ποσό των 47 δισεκατομμυρίων.
Συμπερασματικά λοιπόν καταλήγουμε ότι χρειάζεται μια ουσιαστική μελέτη για ένα σχέδιο δράσης από τεχνικό νομικό επιτελείο, που θα προασπίσει το απαράβατο δίκιο μας με ένα τρόπο ολοκληρωμένο κι αποτελεσματικό.
Για να έχει ισχύ ένα αίτημα πρέπει να έχει πληρότητα και βασιμότητα κι όχι αποσπασματικές απόψεις, που μας απαξιώνουν και μας καθιστούν αδύναμους να διεκδικήσουμε την αυτονόητη αποκατάσταση δικαίου.
Είναι θέμα ευθύνης απέναντι στην ιστορία μας και στο μέλλον μας.
e-mail: adonispapad@gmai.com