Ίσως…
Η κυβέρνηση της δικομματικής συνεργασίας αντιμετώπισε την απεργιακή αγωνιστική διάθεση των εργαζομένων της ΔΕΗ με το γνωστό τρόπο της επιστράτευσης, μετά την απόφαση που έκρινε την απεργία καταχρηστική. Δεν είναι η πρώτη φορά που απεργοί επιστρατεύονται μετά την ένδειξη ότι ο αγώνας τους έχει την καθολική υποστήριξη του κλάδου.
Οι ναυτικοί, οι αγρότες και άλλες ομάδες εργαζομένων κρίνονται ως παρανομούντες, γιατί ο κλάδος τους με συμπαγή θέληση των μελών του κατεβαίνει σε απεργία για να διεκδικήσει τη λύση βασικών προβλημάτων τους.
Στην Ελλάδα της δημοκρατικής εξέλιξης εφευρέθηκε η καταδίκη των απεργιών ως παράνομες και καταχρηστικές.
Ακολουθούν σημειώματα επιστράτευσης ονομαστικής που υποχρεώνονται να παραλάβουν τα μέλη των συνδικάτων και να συμμορφωθούν.
Επιστράτευση είναι αυτή, δεν είναι παίξε γέλασε. Η πατρίς σας καλεί, και όταν η πατρίς σας καλεί οφείλετε να συμμορφωθείτε προς τις επιταγές της.
Θα μου πείτε ότι εκτός του κλάδου που απεργεί υπάρχουν το κράτος και οι υπόλοιποι πολίτες που θίγεται η ομαλότητα της ζωής τους και τα βασικά συμφέροντά τους. Οπότε. Οπότε η επιστράτευση είναι η μόνη λύση επιβολής της κυβερνητικής θέλησης και μάλιστα με της Δικαιοσύνης την απόφαση, στην οποία ο κάθε πολίτης πειθαρχεί, πρέπει να πειθαρχεί.
Ας είναι, εδώ υπάρχουν και τα συμφέροντα της κάθε τάξης εργαζομένων και μάλιστα βασικά συμφέροντα ζωής. Και γι’ αυτά τα συμφέροντα διεξάγονται αγώνες με τη μορφή της διαμαρτυρίας, του συλλαλητηρίου, της απεργίας και όποιας άλλης μορφής αγώνα μπορεί να επιλέξουν στην προσπάθειά τους να λύσουν τα προβλήματά τους και να αντιμετωπίσουν την όποια μορφή αδικίας τους επιβάλλει η κρατική εξουσία ή η ιδιωτική εργοδοσία.
Συνήθως τα πράγματα εξελίσσονται σύμφωνα με τη…«νόμιμη οδό» της πειθαρχίας στις αποφάσεις της πολιτείας και της εργοδοσίας που συνήθως συμπλέουν.
Έχουμε λοιπόν επιστράτευση των εργαζομένων της ΔΕΗ και κατ’ ανάγκην πειθαρχία των επιστρατευομένων κατά την λογική της «τάξεως και της ηθικής».
Πάμε για άλλες διεκδικητικές μορφές ίσως…