Ο ψευτράκος…του Βαγγέλη Μεϊμαράκη και οι επικείμενες εκλογές
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΤΑΤΑΡΑΚΗ*
Με απογοήτευση παρακολούθησα το στίγμα της «πολιτικής» αντιπαράθεσης, κατά την πρώτη συνέντευξη τύπου, του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης κ. Βαγγέλη Μειμαράκη στο όνομα του πολιτικού πολιτισμού!
Με το καλημέρα στόλισε με αρκετά πολιτικά κοσμητικά επίθετα τον κ. Τσίπρα, δείχνοντας τον εκνευρισμό του για την πρωτοβουλία του Πρωθυπουργού, αν και την περίμενε, όπως είπε («ο εκλογικός μηχανισμός της ΝΔ είναι έτοιμος»), αλλά ταυτόχρονα έδειξε και σε ποιο εκλογικό ακροατήριο απευθύνεται. Σε εκείνο του δεξιού κορμού της ΝΔ που χαίρεται με τα πολιτικά νταηλίκια και ζητά πολιτική εκδίκηση για όσα πέρασε με τη δικιά του αντιμνημονιακή – μνημονιακή κωλοτούμπα.
Εάν η πολιτική στρατηγική της ΝΔ είναι «κάλλιο πέντε και στο χέρι παρά δέκα και καρτέρει», πολύ σοφά έπραξε, συσπειρώνοντας τη δεξιά βάση της αλλά την πλειοψηφία του κεντρώου «μνημονιακού» χώρου αμφιβάλλω ότι την ενέπνευσε με τον μάγκικο λόγο του, ο «μεγάλος», ο έμπειρος, ο εραστής της πολιτικής αλήθειας, ο άντρας ο πολλά βαρύς που έπαψε να ανέχεται το παιδαρέλι, τον ψευτράκο, τον πολιτικό αγύρτη (παγαπόντη) με το γλυκό χαμόγελο.
Αυτό το παιδαρέλι που τόλμησε να κάνει άνω κάτω το πολιτικό κατεστημένο εντός και εκτός Ελλάδας, που μπήκε στο λάκκο των λεόντων της Ε.Ε. για να πει ότι η πολιτική δεν πρέπει να είναι ανθρωποφάγα και βγήκε βαριά τραυματισμένος αλλά ζωντανός.
Αυτή του η αποκοτιά, βεβαίως και είχε κόστος, αλλά κόστος μόνο λογιστικό. Το αποτιμώμενο όμως κέρδος ήταν σημαντικότερο. Έβαλε στη λογιστική εξίσωση του αναμενόμενου κέρδους και τον παράγοντα ανθρώπινη αξιοπρέπεια, έστω και με μικρό συντελεστή συμμετοχής. Τον έβαλε όμως!
Αυτό το εισέπραξε ο κόσμος στο σύνολό του και του το έδειξε στο δημοψήφισμα, σε πείσμα των σημερινών επικριτών του, από δεξιά και αριστερά.
Είναι φανερό ότι στις επικείμενες εκλογές θα υπάρχουν δύο διακριτά πολιτικά μέτωπα.
Το ένα θα χαρακτηρίζεται από σταθερό ευρωπαϊκό προσανατολισμό με δύο τάσεις, εκείνης της εύκολης αποδοχής έτοιμων μέτρων απ’ έξω (ΝΔ – ΠΟΤΑΜΙ) και της άλλης, που συνεχώς θα ψάχνει ισοδύναμα μέτρα όταν κινδυνεύει η κοινωνική συνοχή (ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ). Το σημερινό ΠΑΣΟΚ αδυνατώ να το κατατάξω, επειδή ψάχνει να βρει βηματισμό πάνω σε ίχνη παλιά, μισοσβησμένα.
Το άλλο πολιτικό μέτωπο (ΚΚΕ – ΛΑΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ), τύποις θα ακολουθεί τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό, γνωρίζοντας ότι ουδέποτε θα δημιουργηθούν συνθήκες ανατροπής, όπως αυτό θα τις ήθελε εντός Ε.Ε. Θα προτείνει ένα σχέδιο εθνικής ανασυγκρότησης με ίδια μέσα και εθνικό νόμισμα, με πολύ κόπο, αρκετό χρόνο εφαρμογής… και δάκρυα, όπως ανέφερε σε παλαιό άρθρο του ο Βαρουφάκης. Αυτό θα απευθύνεται σε πολύ συνειδητοποιημένους και «γενναίους» της σημερινής γενιάς.
Σε αυτό το μέτωπο θα βρεθούν και κάποιοι που τα έχουν χάσει όλα και κινούνται στο πνεύμα του Ν. Καζαντζάκη «Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβούμαι τίποτα, είμαι λέφτερος»
* Ο Γιώργος Ταταράκης είναι πολιτικός μηχανικός Ε.Μ.Π.