Του ΓΙΑΝΝΗ ΚΑΣΩΤΑΚΗ
Στα «Ρεθεμνιώτικα Νέα» της 5/7/2017 διάβασα με προσοχή το σχόλιο-άρθρο και το ενδιαφέρον της κας Μαρίας Νίνου για την επιστροφή του αγάλματος της Αφροδίτης της Μήλου, που βρίσκεται στο Μουσείο του Λούβρου, στη βάση του, δηλαδή στη Δήλο.
Θυμήθηκα ένα παρόμοιο αίτημά μου, που εδώ και δύο περίπου 10ετίες προσπαθώ απευθυνόμενος προς τον Δήμο και Αρχαιολογία Ρεθύμνης, όχι για την επιστροφή των αγαλμάτων της Φαυστίνας, Αφροδίτης, Αρτέμιδος, Διονύσου, Θεού Πανός κ.α. που βρίσκονται στο Μουσείο Ρεθύμνης στον τόπο τους δηλαδή στην Αργυρούπολη, αλλά για να τους πείσω για την ίδρυση μιας αίθουσας Μουσείου στην Αργυρούπολη με εκθέματα τα αντίγραφα των παραπάνω αγαλμάτων και άλλων σπαραγμάτων που βρίσκονται διασκορπισμένα στον ευρύτερο χώρο του οικισμού.
Δεν περιορίστηκα, βέβαια, στο αίτημα για το Μουσείο, αλλά έκανα και άλλες προτάσεις και προς τους άλλους φορείς της Αργυρούπολης, δηλαδή Τοπικό Συμβούλιο, Εκπολιτιστικούς Συλλόγους και λοιπές αρχές, με στόχο την ανάδειξη της Αργυρούπολης στη θέση που της ανήκει. Δεν έλαβα απάντηση.
Στην Αργυρούπολη δεν γίνονται πολιτιστικές εκδηλώσεις. Δεν γίνονται διαλέξεις. Δεν γίνονται μορφωτικές ή άλλες ιστορικές ενημερώσεις. Δεν γίνονται εκθέσεις. Αυτές περιορίζονται μόνο στην πόλη του Ρεθέμνου. Όμως, ναι οι Σύλλογοι του οικισμού ως υπεύθυνοι φορείς των ανωτέρω εκδηλώσεων, λησμονούν τον προορισμό, το σκοπό, την αποστολή τους και την υποχρέωση ως προς τους νέους για τον δρόμο της ιστορίας του χωριού που πρέπει να ακολουθήσουν αλλά και την υποχρέωση προς τους παλαιότερους και απελθόντας που θυμούνται όλα αυτά και τα τιμούν.
Επανέρχομαι στο κύριο θέμα: για την ίδρυση του Μουσείου που είχα προτείνει τότε ως αίθουσα Μουσείου τον ισόγειο χώρο του οικήματος «Μανουσάκη», αλλά ο Δήμος προτίμησε να τον χρησιμοποιήσει ως «Κέντρο Κρητικής Γαστρονομίας» (!!!), δαπανώντας μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ. Οι αντιρρήσεις μου δικαιώθηκαν πέρα ως πέρα και αν σήμερα, ύστερα από 3-4 χρόνια λειτουργίας, το επισκεφθεί ο Δήμος θα ζητήσει συγγνώμη για την επιλογή του αυτή.
Ο άλλος χώρος που πρότεινα, και προτείνω, είναι το παλιό Κοινοτικό Γραφείο, χώρος κατάλληλος, ευρύχωρος και ιδανικός. Αλλά ούτε ο Δήμος, ούτε η Αρχαιολογία, Σύλλογοι και λοιποί φορείς ενδιαφέρονται και προτιμούν να παραμείνει «πεισματικά» κλειστό.
Οι εκατοντάδες Ξένοι Τουρίστες, αλλά και Έλληνες, που επισκέπτονται κάθε μέρα την Αργυρούπολη ενημερώνονται από τους ξεναγούς για την ιστορία και πολιτισμό της Αρχαίας Λάππας, για τα ευρήματα των Αγαλμάτων, Επιγραφών και Νομισμάτων, διαβάζουν στον «εξώτοιχο» του Ιστορικού Δημοτικού Σχολείου στην πλατεία του Αϊ Γιάννη μια ανάρτηση πληροφοριών για τα παραπάνω ευρήματα. Όμως σηκώνοντας λίγο ψηλότερα το κεφάλι τους, βλέπουν να «δακρύζει» και να «παρακαλεί» η πέτρινη ανάγλυφη επιγραφή:
τους φορείς της Αργυρούπολης και την Αρμόδια Αρχαιολογία για να την προστατεύσουν από τη φθορά του χρόνου του ενάμιση αιώνα για να μην έχει την τύχη της άλλης σκαλιστής πέτρινης επιγραφής, που υπήρχε στην εκκλησία του Αϊ Γιάννη στην ίδια πλατεία πάνω από το υπέρθυρο τόξο της βόρειας εισόδου.
Κανένα ενδιαφέρον από κανέναν τη στιγμή που η καρδιά ημών των παλαιοτέρων σπαράζει ακούγοντας το κλάμα όλων αυτών των σπαραγμάτων και ειδωλίων που τείνουν να εξαφανιστούν από την Αργυρούπολη. Δηλαδή θα χαθούν τα μνημεία αλλά θα μείνει η μνήμη…
Και ενώ κατά καιρούς διαβάζουμε ή ακούμε τις διάφορες διαλέξεις και αξιόλογες ανακοινώσεις των διαφόρων Αρχαιολόγων Ρεθύμνης για την Ιστορική και Πολιτιστική Αρχαία Λάππα, οι ίδιοι αυτοί Αρχαιολόγοι περιορίζονται στις… «σωστικές ανασκαφές», όμως δεν πραγματοποιούν καμία προσπάθεια ή πίεση ή πρόταση ή παράσταση προς το Υπουργείο Πολιτισμού για ουσιαστικές ανασκαφές.
Πού είναι οι προτάσεις και προσπάθειες του Δήμου και της Αρχαιολογίας Ρεθύμνου σε ένα Πανεπιστήμιο για βοήθεια και συμμετοχή σε συστηματικές ανασκαφές; Οπωσδήποτε απαιτείται και χρόνος και χρήμα και διατυπώσεις. Όμως; Ο ωχαδερφισμός πρέπει να σταματήσει από Δήμο και Αρχαιολογία. Να κινητοποιηθεί το Τοπικό Συμβούλιο, να ενεργοποιηθούν οι Σύλλογοι για να αφήσουν μια παρακαταθήκη στους νεότερους. Μακριά από πολιτικές, ατομικές και στοχευμένες επιδιώξεις και συμφέροντα.
Αν κάποτε γίνουν μερικά από τα προτεινόμενα, η Ελεύθερνα θα «ζηλέψει». Η Κνωσός θα «καμαρώσει». Η Φαιστός και η Γόρτυνα θα βρουν «αντίζηλο».
Ο Γιάννης Χαρ. Κασωτάκης, είναι συγγραφέας, δημοσιολόγος