Το ταξίδι της Προσφυγιάς
Αιώνια ταξιδεύεις, Προσφυγιά,
στου μαρτυρίου σου τη στράτα,
αφήνοντας ξοπίσω σου
μια αιμάτινη γραμμή!
Του ταξιδιού σου η κλεψύδρα
προτού αδειάσει, ανάποδα γυρνά
κι αιώνια ταξιδεύεις, Προσφυγιά,
με την ελπίδα να γλυτώσεις τη λεπίδα.
Με οδηγό το όνειρο και φυλαχτό μια πίστη
μα και το φόβο του άγνωστου στα μάτια σου.
Με τα στενάγματα του αποκαμωμένου Οδυσσέα
ή τη σπαρακτική κραυγή της τραγικής Εκάβης
και του Μαρίνου Τζάνε Μπουνιαλή το θρήνο.
Με ένα μπόγο κόκαλα στην ωμοπλάτη σου
και μ’ ένα «στέφανο εξ ακανθών»
ή από σύρμα αγκαθωτό
στ’ αναμαλλιάρικο
κεφάλι σου…
* * *
Αιώνια ταξιδεύεις, Προσφυγιά,
κι αιώνια δοκιμάζονται
των πνευμονιών σου οι αντοχές
και οι υπέροχες οι παροχές της Ανθρωπιάς
δίχως προαπαιτούμενο χρώμα στα δάκρυά σου
ούτε προαπαιτούμενο ηχόχρωμα στα «αχ» σου.
Όμως κι αιώνια, Προσφυγιά, αναμετρούνται
και οι αποχές ή οι απόχες του απανθρώπου.
Αυτού που μηχανεύεται χωρίς αναστολές
να σε παραπλανήσει, να σε εμπορευτεί,
να αισχροκερδήσει στις ανάγκες σου
και να σε φτάσει στα όριά σου
ή να σε προβοκάρει
για να σε εκθέσει.
* * *
Αιώνια ταξιδεύεις, Προσφυγιά,
κι ας κοντοστέκεσαι στους ήχους
της πένθιμης καμπάνας σου
ή στης σισύφειας κλεψύδρας
τ’ αναποδογύρισμα.
* * *
Αιώνια ταξιδεύεις, Προσφυγιά,
με μόνη διαφορά το χρώμα
στις νέες και παλιές φωτογραφίες σου…
Γ. Φρυγανάκη «Αντι-ποιητικά», Αθήνα 2016
Λόγια της Προσφυγιάς
(Όλα η Ανάγκη τα μπορεί!)
Εσύ που παρακολουθείς το δράμα των
ταλαίπωρων παιδιών μου τηλεοπτικά
κι αισθάνεσαι πανευτυχής που είσαι
σ’ αυτή τη θέση κι όχι στη δική μου,
μήπως νομίζεις πως θα είσαι πάντα
στο απυρόβλητο του καναπέ σου;
Έτσι το νόμιζαν πριν από λίγο
και οι Σύριοι ή οι Λίβυοι,
πρωτύτερα οι Ιρακινοί
και οι Αφγανοί
ή οι Παλαιστίνιοι
προτού τους σημαδέψει
ο Πόλεμος και η Ανάγκη!…
Έτσι το νόμιζαν και οι Κύπριοι,
παλιότερα οι Ελληνο-Μικρασιάτες
κι αμέτρητοι άλλοι πάντα και παντού!
Βαθιές ρυτίδες μου οι διαδρομές τους!
* * *
Μπορεί μια άγρια νύχτα να ακούσεις
βροντοχτυπήματα στην ξώπορτά σου
και μια φωνή αλαφιασμένη: Φύγεεε!…
Μπορεί στο «πι και φι» να καταλήξουν
και όλα τα υπάρχοντά σου ανύπαρκτα!
Μπορεί κι η αφεντιά σου να βρεθεί
μέσα σε φουσκωτό απελπισίας
να βουλοπλέει στη θάλασσα!
Όλα η Ανάγκη τα μπορεί!
Μπορεί σε μια στιγμή
το ροδαλό σου μωρουδάκι
να μπει στη θέση του χλωμού
που σκούζει μες στο μάρσιπο
της μάνας της αλλοπαρμένης
και με μπόγους φορτωμένης
που βλέπεις στην οθόνη σου!
Όλα η Ανάγκη τα μπορεί!
* * *
Μπορεί το άλλο σου παιδί
να γίνει αυτό που οδοιπορεί,
συνοδευμένο ή ασυνόδευτο,
στη λασπουριά ή στο λιοπύρι
και κάτω απ’ τα βλέμματα
κάθε λογής «αρπακτικών»!
Όλα η Ανάγκη τα μπορεί!
* * *
Μπορεί απ’ τον παράδεισό σου
να βρεθείς ξάφνου στην κόλαση
μιας Ειδομένης ή μιας Μόριας!
Σκέφτεσαι πόσο «χαμηλά»
μπορεί κι εσύ να φτάσεις;
Όλα η Ανάγκη τα μπορεί!
Ίσως κι εσύ να εγκλωβιστείς
μέσα σε φράχτες με αγκαθόσυρμα
με μόνη σου διέξοδο στο αδιέξοδο
τη «διαφυγή προς τα… επάνω»!
Μπορεί… Μπορεί,,, Μπορεί…
Όλα η Ανάγκη τα μπορεί!
* * *
Λίγη ενσυναίσθηση χρειάζεται,
για να μπορεί κανείς τουλάχιστον
πως είναι άνθρωπος να λέει!…
Έι, έι!… Ξύπνα, σπιτόγατε, και
τη φωνή σου ύψωσε ενάντια
στα αίτια του Ξεσπιτωμού!
«Έχει ο καιρός γυρίσματα»
κι όλα η Ανάγκη τα μπορεί!
Γ. Φρυγανάκη: «Τα μικρά και τα μεγάλα»
(Αντι-ποιητικά Β’), Αθήνα 2021
