Αφιέρωμα: Χωριό Πίκρης

Το γραφικό χωριό Πίκρης είναι ένα χωριό στο βάθος τ’ Αρκαδιώτικου φαραγγιού, σε μικρή απόσταση από το Αρκάδι, οικισμός του πρώην δήμου Αρκαδίου και σήμερα Ρεθύμνου, 18 χιλιόμετρα από το Ρέθυμνο, σε υψόμετρο 160 μ. μέσα σε μια ρεματιά ενός ποταμού, με 64 κατοίκους. Το όνομα του χωριού πιστεύεται ότι προέκυψε από την ιστορία ενός πατέρα που είχε εννιά γιους. Ένα Σάββατο πέθανε ο ένας και το επόμενο ο άλλος, μέχρι που έφυγαν από τη ζωή όλα τα παιδιά του. Αυτοί που πήγαιναν να του πουν συλλυπητήρια έλεγαν πάμε στου πικραμένου. Έτσι έμεινε το όνομα Πίκρης ή Πίκρι.

 

Στις απογραφές του 1583, του 1881 και του 1900 είχε 170, 176 και 178 κατοίκους αντίστοιχα, ενώ από το 1920 που ήταν έδρα δήμου είχε 131 κατοίκους, το 1928 στην κοινότητα Αμνάτου 145 κατοίκους. Το 1961 (151), το 1971 (111), το 1981 (121), το 1991 (80) και το 2001 (64).

 

Η εκκλησία του χωριού είναι αφιερωμένη στην Αγία Παρασκευή όπου και γίνεται πανηγύρι κάθε χρόνο στις 26 Ιουλίου. Άλλες εκκλησίες που υπάρχουν είναι της Αγίας Κυριακής και της Αγίας Φωτεινής. Σε αυτό το χωριό υπάρχει και η έπαυλη του Ενετού άρχοντα Κλόντιο του 1610 περίπου. Από αυτό το χωριό κατάγονται ο ήρωας του Ολοκαυτώματος του Αρκαδίου Αδάμ Παπαδάκης και ο λυράρης Βασίλης Καλαϊτζάκης ή Πήλινος.

 

 

Ο Βασίλης Καλαϊτζάκης γεννήθηκε το 1914 στο χωριό Πίκρης του Ρεθύμνου και πέθανε στις 2 Μαρτίου 1978 σε ηλικία 64 ετών, αφού η υγεία είχε κλονιστεί από εγκεφαλικά επεισόδια. Ήταν λυράρης με ιδιαίτερο ύφος και εξαίρετους δακτυλισμούς, ηχογράφησε λίγους δίσκους των 45 στροφών. Το πάθος του για τη λύρα ήταν έκδηλο και στο παίξιμο όσο και στο τραγούδι του. Διακρινόταν για την υπέροχη σούστα του. Είχε παντρευτεί την Αναστασία Τσανταρολάκη από το Παγκαλοχώρι και απέκτησε έξι παιδιά, τη Μαρία, την Κατίνα, την Άννα, τον Αντώνη, τον Γιάννη και την Αρετή.