Σε ’κείνους που ορθώσανε το ανάστημα
απέναντι σε κάποιο σύστημα αδικίας,
άσχετα αν θα αξιώνονταν ελάχιστη
δικαίωση για την ορθοστασία τους.
που ύψωσαν την πυγμή του δικαίου
ενάντια στο «δίκαιο της πυγμής»,
άσχετα αν θα τους έκοβαν το χέρι.
που πρόβαλαν τις κεφαλές τους
πάνω απ’ τον ορίζοντα της μάζας,
άσχετα τελικά αν θ’ αποκεφαλίζονταν
από Θρασύβουλους και Περιάνδρους
σαν στάχια υπερέχοντα σ’ ένα σπαρτό.
που «εισήγαγαν καινά δαιμόνια»,
άσχετα αν δοκίμαζαν ειρκτές,
εξοστρακισμούς ή κώνεια.
που έτριξαν τα δόντια τους
σε δεισιδαιμονίες μεσαιωνικές,
άσχετα αν θα «ξεδοντιάζονταν»,
ή παραδόθηκαν στην «καθαρτήρια»
πυρά σαν «μάγοι» και «δαιμονισμένοι»
από ταρτούφους κι ανίερους ιεροεξεταστές.
που είδαν πρώτοι την αλήθεια και τη δίδαξαν
άσχετα αν θα μαρτυρούσανε απ’ τους φορείς
της άγνοιας, τους προαγωγούς της αναλήθειας
μα και τους κορυβαντιώντες κλακαδόρους τους.
που πρόβαλαν με άκρα συνέπεια τα ιδανικά τους,
κι ας αντιμετωπίζονταν ως ουτοπικοί ρομαντισμοί.
που αρνήθηκαν να γίνουν Νενέκοι Ιμπραήμηδων
και που δε δέχτηκαν να κολακέψουν τυραννίες
αλλά και φέρθηκαν μετά με μεγαλοψυχία
σε κάποιους που είχανε λιποψυχήσει
ενδίδοντας σ’ «εκ – βιασμούς»…
Σ’ αυτούς και τους ομοίους τους
αφιερώνεται το «έπαθλο» αυτό!*
*Ειδικότερα: Στο συνεπή Ιδεολόγο
και Εκπαιδευτικό – Φιλόλογο
Μιχάλη Γρηγοράκη, με αφορμή
το σημερινό 40ήμερο μνημόσυνό του.
