Πρωτοφανής η καταδίκη των τριών 14χρονων μαθητών του 1ου Γυμνασίου, που επειδή τόλμησαν μαζί με τους συμμαθητές τους να αγωνιστούν για το δικαίωμά τους στη μόρφωση, καταδικάστηκαν σε 80 ώρες κοινωφελή εργασία στον Δήμο. Την ώρα που αυτό το απαράδεκτο γεγονός έπαιρνε πανελλήνιες διαστάσεις (ανακοίνωση συμπαράστασης από το Κεντρικό Συμβούλιο της ΚΝΕ, με το δικό τους τρόπο, καταδίκη από κ. Καραγκούνη της ΝΔ αλλά και από το υπουργείο Παιδείας, παρέμβαση του Αρείου Πάγου κ.λπ.). Την ίδια ώρα το δημοτικό συμβούλιο της πόλης που συμβαίνουν αυτά, έπαιρνε μια ακόμη πιο πρωτοφανή και απαράδεκτη απόφαση. Αρνούνταν επιδεικτικά και με γελοιωδέστατες προφάσεις ακόμη και να συζητήσει το ζήτημα και πολύ περισσότερο να καταγγείλει το απαράδεκτο γεγονός. Να συμπαρασταθεί έστω και εικονικά στους μαθητές και στις οικογένειές τους.
Η Λαϊκή Συσπείρωση από νωρίς διαβίβασε σε δήμαρχο, πρόεδρο του ΔΣ, δημοτικές παρατάξεις σχέδιο ψηφίσματος και την πρόθεσή της να θέσει το θέμα στο ΔΣ. Είχαν όλο το χρόνο να σκεφτούν, να πληροφορηθούν, να κάνουν αλλαγές στο κείμενο, να ετοιμάσουν άλλο.
Η δημοτική αρχή δια του προέδρου του ΔΣ (που συνήθως απηχεί και την άποψη του δημάρχου) επέλεξε το δρόμο της σιωπής, που μόνο χρυσός δεν είναι (σιωπηρή αποδοχή της καταδίκης των παιδιών). Ούτε για μικρά παιδιά το πρόσχημα της αναμονής της γραπτής απόφασης του δικαστηρίου. Κανείς μέχρι τώρα δεν κατέφυγε σε αυτό, αφού η απόφαση ανακοινώθηκε από τον ίδιο το δικαστή στο δικαστήριο. Τους φάνηκε καλό υπνωτικό στην πρόσφατη κινητοποίηση των συμβασιούχων και είπαν να το ξαναχρησιμοποιήσουν.
Ίδια στάση και η μείζων αντιπολίτευση, που είχε την «έμπνευση» να δικαιολογήσει την άρνησή της με το «πρόσχημα» ότι στο… Ευρωκοινοβούλιο δεν υποστηρίξαμε τις «κινητοποιήσεις κατσαρόλας» στη… Βενεζουέλα. Αποσιώπησαν βέβαια ότι εμείς όταν αλληλοτρώγονται οι πολιτικοί εκπρόσωποι του κεφαλαίου δεν γινόμαστε ουρά τους αλλά προσπαθούμε να ανασυντάξουμε το λαό.
Ήταν πάντως αποκαλυπτικοί. Την ώρα που πρόθυμα υποστηρίζουν αντιδραστικές κινητοποιήσεις στη Ν Αμερική, αρνούνται να στηρίξουν τους μαθητές της δικής τους πόλης και μάλιστα στους δίκαιους αγώνες τους!!!
Ο λαλίστατος σε τέτοια θέματα κ. Ανδρουλάκης, προτίμησε να μην βγάλει τσιμουδιά και να πετάξει βιαστικά τη μπάλα σε άλλο θέμα, για να κλείσει άρον-άρον η συζήτηση του ενοχλητικού θέματος αυτού.
Αποδείχτηκαν τελικά βασιλικότεροι και αντιδραστικότεροι του βασιλέως. Αντιδραστικότεροι ακόμη και των πολιτικών τους ηγεσιών, που βρήκαν ένα τρόπο να ελιχθούν και κάπως να διαχωριστούν. Γιατί βεβαίως κανείς τους δεν αναγνώρισε το δικαίωμα της διαμαρτυρίας, του αγώνα κλπ. Με τον τρόπο πυρόσβεσης διαφώνησαν και όχι με την πυρόσβεση καθ’ εαυτή.
Ο πραγματικός ταραξίας της σχολικής ζωής είναι η διαχρονική πολιτική των κυβερνήσεων και της σημερινής, που φέτος λειτουργούσε τα σχολεία με 10.000 λιγότερους καθηγητές, που καταργούσε δεκάδες ειδικότητες στα ΕΠΑΛ, που υποχρεώνει τις λαϊκές οικογένειες να πληρώνουν 3,5 δις το χρόνο στα φροντιστήρια, που φορτώνει μέσω των δήμων το μεγαλύτερο μέρος των λειτουργικών δαπανών της εκπαίδευσης στους δημότες. Οι 14χρονοι μαθητές με αξιοζήλευτη ωριμότητα (δεν προξένησαν την παραμικρή φθορά στη σχολική υποδομή) αγωνίστηκαν για κάποια από αυτά. Για να υπάρχει τμήμα ένταξης για τα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες, για εργαστηριακό εξοπλισμό κλπ. Η μικροψυχία της συντριπτικής πλειοψηφίας του ΔΣ απέναντι σε αυτούς τους αγώνες, που κακά τα ψέματα αμφισβητούν την κοινή τους πολιτική, είναι δυστυχώς πολύ εύγλωττη.
Το χειρότερο είναι ότι το κυρίαρχο σύστημα μέσα και από τέτοιες πρακτικές, άλλοτε με το βούρδουλα κι άλλοτε με το καρότο (στη συγκεκριμένη περίπτωση φαίνεται τελικά πως προτιμούσε το καρότο) το σύστημα επιχειρεί, από το σχολείο ακόμη, να διαμορφώσει τα παιδιά μας πειθήνια και υποτακτικά. Συνηθισμένα από μικρά να σκύβουν το κεφάλι, να μην αντιδρούν απέναντι σε ό,τι τους ισοπεδώνει τη ζωή και τα δικαιώματα. Δυστυχώς η συντριπτική πλειοψηφία του ΔΣ συναινεί ή τουλάχιστον δεν αντέδρασε ούτε και σ’ αυτό.
Δεν πάνε εξ άλλου πολλές μέρες που και προς τους συμβασιούχους, που τους προετοιμάζουν την απόλυση (παρά τα παραμύθια που τους σερβιρίστηκαν στο ΔΣ) η «συμβουλή» ήταν η σιωπή του «σφάξε με αγά ν’ αγιάσω». Αλήθεια με κείνο το ψήφισμα συμπαράστασης, που «δεσμεύτηκε» το ΔΣ ότι θα βγάλει για το δικαίωμά τους στη μόνιμη και σταθερή δουλειά τι θα γίνει αλήθεια;
Η Λαϊκή Συσπείρωση και στην υπόθεση των μαθητών έκανε το χρέος της στα πλαίσια των δυνατοτήτων της. Ο κάθε ένας ας αναλάβει τις πολιτικές του ευθύνες. Πριν απ’ όλα βέβαια πρέπει να τις αναλάβουν ο χειμαζόμενος εργαζόμενος και η νεολαία μας, που δεν πρέπει να έχουν μνήμη χρυσόψαρου.
Πρέπει και από αυτά τα περιστατικά να αντιληφθούν ότι αυτό που ενοχλεί, αυτό που φοβούνται και θέλουν πάση θυσία να αποτρέψουν είναι ο οργανωμένος μαζικός αγώνας με στόχο όχι να αλλάζει ο εκάστοτε Μανολιός αλλά ο δρόμος ανάπτυξης που τον οδηγεί στο συνεχόμενο θυσιαστήριο.
