Πόσο αξίζει ένας γέρο-πεύκος;
Σήμερα, πιστεύω, ακρωτηριάστηκε περαιτέρω το Ρέθυμνο. Κάποιοι κύριοι που πολύ θα ήθελαν να εμφανίζονται ως υπεύθυνοι της δημόσιας υπηρεσίας στην οποία έχουν τοποθετηθεί, πήραν την απόφαση και έκοψαν σχεδόν πλήρως, ένα από τα τρία μεγάλα πεύκα που υπάρχουν στη ΝΑ πλευρά του χώρου της πάλαι ποτέ Σχολής Χωροφυλακής. Ο φερόμενος ως πιθανός προϊστάμενος, θέλησε να εξηγήσει το πρωί, ότι επρόκειτο για κάποια μερική κοπή του δέντρου, καθόσον έγερνε πολύ και θα προκαλούσε ατύχημα. Του θυμίσαμε ότι οι αυτές υπηρεσίες εργατών συχνά χωρίς μεράκι και πιθανόν χωρίς γνώσεις σχετικές, προ ετών κλάδεψε τον πεύκο στην κορυφή αφήνοντας άθικτο το μεγάλο κλαδί που κατευθυνόταν στα δυτικά.
Ατυχώς, το μεσημέρι, άνθρωποι ολοκλήρωσαν, όχι το κλάδεμα, αλλά την κοπή του μεγάλου πεύκου. Παρά τις έντονες διαμαρτυρίες, εργάτες και προϊστάμενοι θέλησαν να κλείσουν τα αφτιά και να αποτελειώσουν την κοπή. Περίοικοι απευθύνθηκαν στη δασική υπηρεσία, στον Δήμο, η γνωστή δημοσιοϋπαλληλική υπευθυνοανευθυνότητα.
Είναι τόσο κακό αυτό που συνέβη; Αξίζουν λόγια για την κοπή ενός δέντρου; Ας μου επιτραπεί να σημειώσω ότι ο χώρος της Χωροφυλακής έχει μνήμες και μαρτυρεί κάτι από τη ζωή ετούτου του έρμου τόπου. Δεν πρόκειται μόνο για τη θαυμαστή θέα του γερο-πεύκου, πού χάθηκε, μόνο για τις περιβαλλοντικές ευαισθησίες κάποιων που θα ονομάζονταν υποτιμητικά «περιβαλλοντολόγοι». Πρόκειται για κάτι πολύ σημαντικότερο: οι άνθρωποι το μόνο που βλέπουν ως ζωή, είναι αυτό που προκρίνουν χρήσιμο και μετρήσιμο. Πόσα χρήματα θα αποκομίσουμε από την τουριστική κίνηση, πόσο θα εισπράξουμε από τη Γιορτή του κρασιού, πόσο μας ωφελεί χρηστικά ένας γερο-πεύκος. Αδυνατούν να αντιληφθούν ότι τα μείζονα και αυτά που μας κράτησαν ως τα σήμερα στη ζωή, είναι κάποιες αξίες και ανάμεσά τους ο έρωτας για τον τόπο που γεννηθήκαμε, η αγάπη για τα πράματα που δέθηκαν με τη ζωή μας, ο σεβασμός και η τιμή σε ό,τι και σε όσους περιποιήθηκαν αυτό που βρήκαμε και μας το παρέδωσαν, για να το χαρούμε.
Ο γερο-πεύκος, που με περισσή μανία κοίταξαν να τον πετσοκόψουν οι εργάτες, προφανώς, επιθυμώντας μόνο τον μισθό τους -είναι το μόνο που φάνηκε να ενδιαφέρει- αυτός ο πεύκος στέγασε αρρώστους, είδε συμβάντα που στιγμάτισαν τη ζωή των Ρεθύμνιων, χάρηκε δεκάδες σπουδαστές και κράτησε στα κλαδιά του βλέμματα περιοίκων γεμάτα έγνοιες, ελπίδες, βάσανα και προβλήματα. Ο γερο-πεύκος, που εσκότωσαν οι δημόσιοι υπεύθυνοι σήμερα με τα ηλεκτροκίνητα μαχαίρια τους, πήρε μαζί του κάτι από τη συλλογική μνήμη ετούτου του τόπου. Συναισθηματισμοί; Όχι, κύριε. Δεν πρόκειται για ρομαντισμούς γερασμένων κυρίων ή κυριών, ούτε για εφηβικά ξεσπάσματα. Ατυχώς, πρόκειται για το πρόσωπο του νεοέλληνα, για το πρόσωπο μιας απρόσωπης διοίκησης, που προσιδιάζει με τον πλανητάρχη λογιστή που συνάντησε ο Μικρός Πρίγκιπας. Η ζωή μας δεν μπορεί να πάει μακριά, εφόσον απαξιώνονται τα στοιχεία εκείνα που μας έφτασαν ως εδώ. Είναι απλό: ζωή δεν είναι μόνο το χρηστικό και το μετρήσιμο.
Ο κύριος που πιθανόν να προΐστατο της κοπής, στις πρωινές διαμαρτυρίες μας σημείωσε ότι οφείλαμε να είχαμε διαμαρτυρηθεί, όταν προ ετών άσχετοι περί τα κλαδευτικά πετσόκοψαν την κορυφή του γερο-πεύκου. Και, τί απέμεινε τώρα που διαμαρτυρηθήκαμε;
Ας χαιρόμαστε τις αρχές και εξουσίες μας. Το αλυσοπρίονο των εργατών τη ζωή μας ακρωτηριάζει και όχι τον γερο-πεύκο που μας συντρόφευε. Εμείς, ας χαιρόμαστε περί τα αλλότρια της όντως ζωής…
Με εκτίμηση
Αντώνης Λιάσκος