Ήδη από το 2012, όταν στο πλαίσιο των εντεινόμενων διεργασιών αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού σκηνικού και της ανάδειξης του ΣΥΡΙΖΑ σε αξιωματική αντιπολίτευση έβγαινε στο προσκήνιο το ενδεχόμενο μιας «κυβέρνησης της αριστεράς», το ΚΚΕ εξηγούσε ότι κάθε κυβέρνηση διαχείρισης του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, ανεξάρτητα από προθέσεις, θα είναι όργανο της εξουσίας του κεφαλαίου. Δεν μπορεί να μεταλλαχθεί στο αντίθετό της, δηλαδή σε μια κυβέρνηση – όργανο των εργαζομένων, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.
Σε αυτό το πλαίσιο, το ΚΚΕ απαντούσε και σε όσους εργαζόμενους το καλούσαν καλοπροαίρετα, ως μια δύναμη που την εμπιστεύονται, να «μπει» σε μια τέτοια «κυβέρνηση της Αριστεράς» με τον ΣΥΡΙΖΑ ή, τουλάχιστον, να την ανεχτεί σε 5 – 10 ζητήματα για την ανάκτηση ορισμένων απωλειών του λαού: Το ΚΚΕ εξηγούσε ότι μπαίνοντας σε μια κυβέρνηση διαχείρισης του συστήματος, όχι μόνο δε θα εγγυόταν καμία ανακούφιση του λαού, καμία ανάκτηση εργατικών – λαϊκών δικαιωμάτων, αλλά θα ακυρωνόταν ως Κομμουνιστικό Κόμμα, ως κόμμα που παλεύει στην πρώτη γραμμή για τα συμφέροντα των εργατικών – λαϊκών στρωμάτων. Θα γινόμασταν το «ριζοσπαστικό δεκανίκι» σε μια κυβέρνηση που, αντικειμενικά, υπακούοντας στους σιδερένιους οικονομικούς νόμους του καπιταλισμού, θα συνέχιζε την αντιλαϊκή πολιτική για λογαριασμό του κεφαλαίου.
Το 7μηνο της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ απέδειξε περίτρανα ότι το ΚΚΕ είπε την αλήθεια στον λαό: Ποτέ και πουθενά δεν επιβεβαιώθηκαν και ούτε πρόκειται να επιβεβαιωθούν τα παμπάλαια οπορτουνιστικά και αναθεωρητικά ιδεολογήματα και οι αυταπάτες για τη δυνατότητα μέσα από αριστερές κυβερνήσεις ο καπιταλισμός και η εξουσία του κεφαλαίου να τεθούν στην υπηρεσία του λαού.
Η «κυβέρνηση της αριστεράς» στην Ελλάδα, όπως και οι πρόγονοί της σε όλο τον κόσμο – από τις κυβερνήσεις της «αλλαγής» και της «κεντροαριστεράς», μέχρι τις κυβερνήσεις ακόμα και με τη συμμετοχή Κομμουνιστικών Κομμάτων – όχι μόνο δεν ανακούφισε το λαό και δεν αναπλήρωσε τις τεράστιες απώλειές του στα χρόνια της κρίσης, όχι μόνο δεν κινήθηκε σε κατεύθυνση κάλυψης των σύγχρονων αναγκών του, αλλά, αντίθετα, πρόσθεσε ένα νέο βάρβαρο μνημόνιο στην πλάτη του, για λογαριασμό του κεφαλαίου.
Η πείρα του 7μήνου επιβεβαιώνει ότι η διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ – σύσσωμου του ΣΥΡΙΖΑ, μαζί και με αυτούς που τώρα πήγαν στη ΛΑΕ – δεν αποτέλεσε καμία «ρωγμή» στο σύστημα, ίσα ίσα ήταν η συνέχεια των προηγούμενων αστικών κυβερνήσεων, το αναγκαίο για το σύστημα εργαλείο για την προώθηση της αντιλαϊκής πολιτικής, εκεί μάλιστα που «κώλωναν» τα κλασικά αστικά κόμματα:
– Πρώτα -πρώτα, η «κυβέρνηση της αριστεράς» στηρίχτηκε στην ανάδειξή της από σημαντικά τμήματα του κεφαλαίου, με την προσδοκία ότι αυτή θα μπορέσει καλύτερα να διαπραγματευτεί μια χαλάρωση της περιοριστικής οικονομικής πολιτικής, που θα έδινε μεγαλύτερα περιθώρια κρατικής στήριξης των εγχώριων ομίλων, εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα την κοινωνική συναίνεση.
– Ήδη, πριν αναλάβουν την αστική διακυβέρνηση, ο Αλ. Τσίπρας και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ έδιναν διαβεβαιώσεις για τη «συνέχεια του κράτους», για τον σεβασμό τους στις στρατηγικές επιλογές του εγχώριου κεφαλαίου για συμμετοχή στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ και στις δεσμεύσεις που προκύπτουν από αυτήν.
– Στο πλαίσιο της «συνέχειας του κράτους», σε όλο το 7μηνο, που κατέληξε στο νέο μνημόνιο, η «κυβέρνηση της αριστεράς» απέδειξε ότι αποτελεί όργανο της εξουσίας του κεφαλαίου: Έβαλε χέρι στα αποθεματικά και διαθέσιμα Ταμείων και δημόσιων οργανισμών για να πληρώνει τα δάνεια στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, έδωσε φοροαπαλλαγές και διευκολύνσεις σε επιχειρηματικούς ομίλους, διέγραψε χρέη που προέρχονται ακόμα και από λαθρεμπόριο, απέρριψε κάθε πρόταση νόμου ή τροπολογία του ΚΚΕ για την ανακούφιση του λαού, έστησε «κοινωνικούς διαλόγους» για να «θάψει» μαζί με την εργοδοσία κάθε σκέψη για ανάκτηση απωλειών, άφησε έρμαια τους εργαζόμενους στις επιθέσεις του κεφαλαίου, με απολύσεις, μειώσεις μισθών την περίοδο των κεφαλαιακών ελέγχων κ.ά.
– Εξίσου χαρακτηριστικό είναι ότι και σήμερα, μετά την υπογραφή του νέου βάρβαρου μνημονίου, πυκνώνουν οι δηλώσεις αστικών επιτελείων εντός και εκτός Ελλάδας ότι μια κυβέρνηση με πρωταγωνιστικό ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ είναι η μόνη κατάλληλη να περάσει τις νέες αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις, διασφαλίζοντας τις μικρότερες δυνατές εργατικές – λαϊκές αντιδράσεις…
Μπροστά στις εκλογές της 20ής Σεπτέμβρη, την ώρα που ο μεν ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να ξαναλανσάρει τα φούμαρα περί «κυβέρνησης – οχυρού μάχης για να κρατήσουμε ζωντανή την ελπίδα και την προοπτική (…) ενάντια στα μεγάλα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα» και η δε ΛΑΕ επιχειρεί να αναστηλώσει την αυταπάτη ότι μπορεί μια κυβέρνηση στο πλαίσιο του καπιταλιστικού δρόμου να γίνει εφαλτήριο για ριζοσπαστικές αλλαγές, η ξεκάθαρη στάση του ΚΚΕ κόντρα σε κάθε κυβέρνηση αστικής διαχείρισης πρέπει να γίνει κριτήριο ψήφου για τους εργαζόμενους και τον λαό.
*Ο Νίκος Μανουσάκης είναι υποψήφιος βουλευτής Ρεθύμνου του ΚΚΕ
