Γιατί τώρα;

  Η Ελένη Ράικου παίρνει, καθαρά, 2.700 ευρώ το μήνα. Η Πόπη Παπανδρέου, 500 ευρώ λιγότερα. Θα μου πείτε ότι η δουλειά αυτή ποτέ δεν πληρώνεται όσο αξίζει. Για αυτό και βρίσκεται στη συνθετική ουσία της Δημοκρατίας. Οι εκπρόσωποι του νόμου έχουν θεσμική ισχύ και εργαλεία, ώστε να υψώνουν το ανάστημα απέναντι στους ισχυρούς της πολιτικής ή του χρήματος. Και ίσως να ήταν δεοντολογικά θεμιτό, κάποια στιγμή οι φιλοδοξίες ενός λειτουργού της Δικαιοσύνης να εκπληρώνονται στον στίβο της πολιτικής.

 

  Ρώτησα έναν δικαστικό για ποιον λόγο αυτό που συμβαίνει τώρα δεν υφίστατο ούτε ως σενάριο στο παρελθόν. Μου εξήγησε ότι δεν υπήρχαν τα κατάλληλα όργανα που θα έστελναν στον εισαγγελέα το σωστό πόρισμα. Αντιθέτως, υπήρχαν τα κατάλληλα τηλεφωνήματα προς τα γραφεία των λειτουργών της Δικαιοσύνης-είναι τυφλή, δεν είναι και κουφή. Επίσης, στα νομικά μας ήθη το οικονομικό έγκλημα υψηλών επιδόσεων ήταν, λίγο ως πολύ, αποδεκτό ως αναγκαίο κακό. Τώρα κάθε ευρώ κοστίζει περισσότερο από όσο κάνει, κυρίως ηθικά. Φυσικά δεν υπάρχει πλέον περίπτωση να χτυπήσει το τηλέφωνο για να είναι ο προϊστάμενος που είχε μιλήσει με κάποιον πιο ψηλά. «Βέβαια τώρα», εξηγεί ο δικαστικός, «αν η πολιτική εξουσία θέλει να απαλλάξει κάποιον από νομικές περιπέτειες, μπορεί να νομοθετήσει φωτογραφικά. Και εκεί που εσύ ήσουν έτοιμος να τον τυλίξεις για απιστία, έρχεται μία νομοθετική ρύθμιση που αποχαρακτηρίζει την πράξη». Καμία αντίρρηση, αλλά αυτό δεν ρίχνει μεγάλη σκιά στη συνολική εικόνα. Πριν από τρία χρόνια μπορεί να δεχόσουν και αγωγή ακόμα και στη σκέψη της δίωξης ανθρώπων όπως ο Ρέστης και ο Κοντομηνάς. Ομοίως ο Μιχάλης Λιάπης θα πήγαινε σπίτι του και ο αστυνομικός σε κανένα νησί.

 

  Προσπαθώ να δω όλα τα χρώματα που δημιουργούν την καινούργια εικόνα. Δεν είναι εύκολο γιατί, όσο και αν φαίνεται υπερβολικό, υπεισέρχονται και ψυχολογικοί παράγοντες. «Πάντα οι δικαστές είχαμε μία ροπή προς τη… μεγαλομανία, μία ταύτιση του λειτουργήματος με το πεπρωμένο-το δικό μας και της χώρας. Τώρα πολλοί από μας, ειδικά οι νεότεροι, αυτοπροσδιοριζόμαστε ως η ύστατη καταφυγή του πολίτη». Δεκτό. Κάτι τέτοιο πρέπει να ισχύει και για τον αστυνομικό που πλέον «δεν μασάει», τον δημόσιο υπάλληλο που υπηρετεί βάσει κανονισμού και όχι προϊσταμένου. Οι άνθρωποι άρχισαν να κάνουν τη δουλειά τους. Είναι εκτεθειμένοι προς το παρελθόν τους, αλλά συνεπείς απέναντι στο μέλλον τους.