Μπορούμε άραγε δίκην προφήτη να προβλέψουμε τι θα γίνει μια συγκεκριμένη μέρα; Αν πρόκειται για τη γιορτή του Πολυτεχνείου μάλλον ναι! Μια μέρα σαν όλες τις άλλες ή μήπως όχι; Ξύπνημα όπως κάθε μέρα. Πλύσιμο, ξύρισμα, καφές, εφημερίδα και μετά με το κεφάλι σκυφτό για δουλειά. Κάποιοι -λίγοι- θυμούνται.. οι πολλοί σαν να μην συνέβη ποτέ τίποτα. Αρκετοί είναι εκείνοι που λένε πως όντως δεν συνέβη τίποτα! Διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους γι’ αυτό! Κανένας νεκρός στο Πολυτεχνείο μέσα λένε! Ποτέ δεν μπήκε κανένα τανκς στο πολυτεχνείο και η πύλη μια χαρά ήταν στη θέση της! Και οι υπόλοιποι απ’ έξω; Αυτοί που προηγουμένως ήταν μέσα και θέλησαν να φύγουν, αλλά τους σταμάτησαν οι σφαίρες; Οι μαρτυρίες στο δικαστήριο για το πρωτοπαλίκαρο της χούντας Ντερτιλή ότι σκότωσε εν ψυχρώ φοιτητή έξω από το Πολυτεχνείο; Τα ιστορικά ντοκουμέντα ντοκιμαντέρ που τραβήχτηκαν από ξένους ανταποκριτές; Φτιαχτά κι αυτά; Οι δεκάδες έρευνες που έγιναν στη συνέχεια για τους σκοτωμένους και τα δικαστήρια;
Ο κλασικά σκεπτόμενος Έλληνας ή μήπως φασίστας; Πρέπει οπωσδήποτε να διαφωνήσει, πρέπει οπωσδήποτε να υποστηρίξει μέχρι τελικής πτώσεως ότι λέει, άσχετα κι αν ο ίδιος πολλές φορές δεν το πιστεύει. Φαντάσου να μην υπήρχαν και τα αδιάψευστα ντοκουμέντα από Έλληνες και ξένους ανταποκριτές. Ευτυχώς είναι πάρα πολύ κοντά μας η συγκεκριμένη μέρα και όσοι είμαστε 55-60 χρόνων και πάνω θυμόμαστε και ξέρουμε, γιατί ζήσαμε οι ίδιοι ή κάποιοι συγγενείς μας τα γεγονότα από πρώτο χέρι.
Σαράντα πέντε χρόνια έχουν περάσει από εκείνη τη διαβολεμένη νύχτα που είχαν σωπάσει οι λύκοι, γιατί ούρλιαζαν οι άνθρωποι και λιγοστεύουν εκείνοι που θυμούνται και μνημονεύουν. Οι λίγοι που τρέχουν στις πορείες, φωνάζουν συνθήματα και καταθέτουν στεφάνια, μοιάζουν πλέον γραφικοί ή το κάνουν για προβολή και χτίζουν τα επόμενα βήματα στην καριέρα τους, συνειδητά πλέον σήμερα και όχι όπως τότε.. Άλλωστε η αντίσταση σε οτιδήποτε στις μέρες μας πουλά καλά ακόμη και αυτοί οι λίγοι το ξέρουν. Στα σχολεία οι εκπαιδευτικοί κάνουν μεγάλες προσπάθειες να διατηρηθεί η μνήμη, αλλά μάταια, αφού φαίνεται οι μαθητές να έχουν άλλα ενδιαφέροντα. Φαίνεται να μην καταλαβαίνουν, δεν τους νοιάζει κιόλας. Ο καφές σε μια καφετέρια και το αραλίκι με παιχνίδια στο κινητό είναι προτιμότερα και κερδίζουν κατά κράτος τη μνήμη, προς το παρόν τουλάχιστον.. Και γιατί να θυμάμαι σου λέει ο άλλος; Για να επιβεβαιώνω ότι κάποιοι – λίγοι – έκτισαν καριέρες πάνω στο αίμα και τον αγώνα της αθωότητας και της άγνοιας φόβου και κινδύνου των 15 -20- 25χρονων παιδιών τότε;
Το βράδυ στην τηλεόραση είδαμε πάλι το ίδιο έργο που βλέπουμε κάθε χρόνο. Τα πλάνα από τις καταστροφές στο κέντρο της πρωτεύουσας, με πρωταγωνιστές τους ίδιους γνωστούς άγνωστους, παρέα με κάμποσες χιλιάδες αστυνομικούς, που πληρώνονται από τον φορολογούμενο πολίτη για να επιβλέπουν τις καταστροφές! Φυσικά αυτές είναι οι διαταγές και σε καμία περίπτωση δεν φταίνε οι αστυνομικοί. Πάντως όπως και να ‘χει το πράγμα, τα πλεονάσματα -λέμε τώρα- φαίνεται ότι χρησιμοποιούνται ορθολογικά και πάντα προς το συμφέρον του πολίτη, με φωτιές, καταστροφές, δακρυγόνα και όλα τα σχετικά.. Φέτος είδαμε και προπηλακισμό των βουλευτών του κυβερνώντος κόμματος, με νερά, αυγά, καφέδες και ότι άλλο υπήρχε πρόχειρο, όταν πήγαν να καταθέσουν στεφάνια και να συμμετάσχουν στην πορεία. Αν θυμάμαι καλά έγινε για πρώτη φορά στην ιστορία. Η μάχη του πεζοδρομίου, που ήταν κατά κανόνα αποκλειστικότητα της αριστεράς, χάθηκε κι αυτή, αποδεικνύοντας πως δεν μπορείς να είσαι τιμητής των πάντων, να φωνάζεις 45 χρόνια φονιάδες των λαών Αμερικάνοι, να μιλάς για φασισμό στις προπηλακίσεις του σιναφιού σου και ξαφνικά αποκτώντας την εξουσία να ξεχνάς τα πάντα και να κάνεις χειρότερα απ’ ότι έκαναν οι προηγούμενοι που κατηγορούσες! Φαίνεται ότι οι κατέχοντες την εξουσία κάτι δεν έκαναν καλά και κάποιοι ήθελαν να επαληθεύσουν αυτό που λέει ο σοφός λαός πως: «όποιος σπέρνει ανέμους θερίζει θύελλες». Κάηκαν και μερικές αμερικανικές σημαίες, αλλά δεν το κατάλαβα, αφού πλέον μετά τα συνθήματα που ξελαρυγγιζόμαστε να φωνάζουμε τα προηγούμενα 45 χρόνια, οι Αμερικάνοι φονιάδες των λαών έγιναν φίλοι μας. Κλασικά βέβαια κάηκαν και μερικές ελληνικές σημαίες στο Πολυτεχνείο έτσι όπως είθισται, για να δοθεί περισσότερος τόνος στη γιορτή. Γενικά ήταν μια συνηθισμένη εξαιρετική ημέρα γιορτής, όπως κάθε χρόνο, που θα την θυμόμαστε μέχρι την ίδια επόμενη.
Πρέπει πάντως κάποια στιγμή όλοι μας, ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων, να καταλάβουμε καλά πως όσο κι αν κάποιοι -λίγοι- καπηλεύτηκαν τον αγώνα των φοιτητών τότε, για να κτίσουν καριέρες, πλούτη και φήμη, σε τίποτα δεν αμαυρώνει και δεν ακυρώνει τον αγώνα τους, που βασίστηκε στη νεανική αθωότητα, την άγνοια κινδύνου και την αφοβιά, για να μπορέσει να νιώσει και να ανασάνει ο Έλληνας τότε, μετά από 6 ολόκληρα χρόνια χούντας και στυγνής καταπίεσης, τον αέρα της ελευθερίας.
Όσο υπάρχουν εκπαιδευτικοί, μαθητές και φοιτητές συνειδητοποιημένοι, που παλεύουν σε αντίξοες συνθήκες, κόντρα σε κάθε σειρήνα των καιρών, θα υπάρχει και ένα Πολυτεχνείο με πολλαπλές μορφές και θα ακούγεται περισσότερο βροντώδης η φωνή του από ποτέ, σαν εφιάλτης στις συνειδήσεις και τα όνειρα των πολέμιων και των καπηλευτών του. Είναι μάλλον κουφός όποιος δεν ακούει, πως..
Με λένε Πολυτεχνείο!
Όσο κι αν σε κάποιους αρέσει να λένε ότι γέρασα και ξόφλησα μετά από 45 χρόνια ζωής, τα μηνύματα μου θα παραμένουν πάντα επίκαιρα και αναλλοίωτα, μέχρι να βρουν την τελική δικαίωση τους σ’ αυτούς που πάντα παλεύουν για μια καλύτερη θέση στον Ήλιο. Ακόμα και αν κάποιοι θέλουν να με σβήσουν από τη μνήμη τους για δικούς τους λόγους, ακόμη κι αν κάποιοι συνεχίζουν να με καπηλεύονται για δικό τους όφελος, εγώ, το ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ, θα ζω στην καρδιά σας, πάντα θα έχω χώρο στα όνειρα σας και δεν θα πεθάνω ποτέ!
