Κουτσαίνοντας στην Αγορά πήγαινε ο Σωκράτης
από ένα τραύμα του στη Μάχη του Δηλίου
κι ένας του γείτονας τον προσπερνούσε
καλημερίζοντάς τον βιαστικά.
Μα όταν και ο γείτονάς αυτός
κούτσαινε από ένα τραύμα
στη μάχη της Αμφίπολης,
ο Δάσκαλος, που είχε γίνει πια καλά,
πήγαινε δίπλα του αργά, για να τον συνοδεύει.
Κι όταν ρωτήθηκε γιατί δεν ανταπέδιδε τα ίσα,
απάντησε (με έκπληξη για την ερώτηση):
«Μα εγώ ’μαι δάσκαλος και ξέρω μόνο
ν’ αγαπώ και να διδάσκω αγάπη»!
Το μεγαλείο της αγάπης
Κάνεις απολογιστικές αναδρομές
κι όλο αναρωτιέσαι με περίσκεψη
αν η διαδρομή σου είχε νόημα.
αν σε αγάπησε η πόλη σου
όσο εσύ αγάπησες εκείνη.
αν σε αγάπησαν οι φίλοι σου
όσο εσύ αγάπησες αυτούς
(οι ευεργετημένοι από σένα
προπαντός )…
* * *
Δεν έχει σημασία, φίλε,
αν, πόσο ή ποιοι σ’ αγάπησαν,
αλλ’ ότι ένιωσες εσύ να πλημμυρίζει
το μεγαλείο της αγάπης την ψυχή σου!
Το ν’ αγαπάει κανείς χωρίς να ξέρει
αν, από ποιούς και πόσο αγαπιέται,
δεν είναι αδυναμία αλλά δύναμη!
Προχώρα, φίλε, και να χαίρεσαι
το χάρισμά του ν’ αγαπάς
δίνοντας πάντα χάρη
στην αχαριστία!
Το μπόλι της αγάπης
Δεν έπιασε το μπόλι της αγάπης!
Φταίει το μπόλι; Ο μπολιαστής;
Το κακομπόλιαστο δενδρύλλιο;
Ή δεν μπολιάζεται η αγάπη,
αλλά φυτεύεται βαθιά-βαθιά,
καλοριζώνει και φουντώνει,
βυζαίνοντας μπόλικο νάμα
απ’ την υπόγεια μάνα;
* Με αφορμή τη σημερινή (14/12) Παγκόσμια Ημέρα Αγάπης
