Δεν αναδείχθηκε μόνο ως αθλητής του σώματος, αλλά και του πνεύματος και μάλιστα του πνευματικού «δεκάθλου»: ως ζωγράφος, ως σκιτσογράφος-γελοιογράφος, ως αρθρογράφος, ως κρητολόγος και ιδιαίτερα ρεθυμνολόγος, ως ποιητής και ιδιαίτερα ριμαδόρος, ως εκδότης επί 25 χρόνια του περιοδικού «Κρητικός τύπος το κρι-κρι», ως ένα από τα πιο δραστήρια μέλη της Πανελλήνιας Ένωσης Κρητών, της οποίας υπήρξε πρόεδρος επί σειρά ετών, ή ως συγγραφέας των βιβλίων «Τα ριζίτικα», «Το Ρέθεμνος που έφυγε» και, πρόσφατα, της ποιητικής συλλογής με το χαρακτηριστικό τίτλο «Κρινάκια της άμμου».
Όπως εκμυστηρεύεται προλογικά, στο τελευταίο αυτό βιβλίο «θέλησε να παραστήσει με λυρισμό και συναίσθημα, με μέτρο και ρυθμό, τις συναισθηματικές πτυχές των αναφορών του, για τα συναπαντήματα του χθες, του σήμερα και του αύριο, σε τούτο το ανεξήγητο οδοιπορικό της ζωής. Και ακόμη να αποδώσει σωστά τις εξιστορήσεις του, ώστε να μεταφέρει καταληπτά στον αναγνώστη τα γραφόμενά του».
Η ποιητική αυτή ανθοδέσμη του συναποτελείται από της παρακάτω ενότητες «κρίνων»:
α) Ρεθεμνιώτικα φεγγαρογνέματα: Ένα νοσταλγικό βιωματικό οδοιπορικό στο γενέθλιο τόπο και τους ανθρώπους του.
β) Συναπαντήματα της καρδιάς: Συναισθηματικά σκιρτήματα από τον ονειρικό αντικαθρεπτισμό του καταλαγιασμένου χθες στο σήμερα.
γ) Της ζωής και της κοινωνίας: Αναστοχασμός των βιωμάτων του από τον κοινωνικό του περίγυρο και ιδιαίτερα των επιδράσεων που νοηματοδότησαν και σηματοδότησαν την πορεία της ζωής του.
δ) Του τόπου και της πατρίδας: Το ομφάλιο δέσιμο με τις ρίζες, τα όσια και ιερά, την παράδοση και την ιστορία του τόπου του, που γονιμοποίησαν την προσωπικότητά του.
ε) Κρητικές ρίμες: Ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα -μορφικά και νοηματικά- κρητικής αστικής ποίησης, όπως την πρωτοάκουσε στην πατρίδα του, το Ρέθυμνο.
στ) Τα αναγυρίσματα: Η προβολή των «στραβών και τα ανάποδων» των καιρών μας, με αλληγορικό και σατιρικό-χιουμοριστικό, αλλά πάντα καλοπροαίρετο και κόσμιο τρόπο.
Είναι ιδιαίτερα συγκινητική η πρόταξη, ως προπομπών των ενοτήτων, δύο ποιημάτων αφιερωμένων στους γονείς του, δύο αξιαγάπητους βιοπαλαιστές του παλιού «καλού» καιρού.
Γενικά τη συλλογή, που απαρτίζεται από 137 έμμετρα δημιουργήματα, διαπερνά, σαν άρωμα από λευκά κρινάκια της άμμου, μια έντονα νοσταλγική, κριτική, φιλοσοφική, ερωτική, φυσιολατρική, τοπολατρική αλλά όχι τοπικιστική, εθνική αλλά όχι εθνικιστική ή ιδεαλιστική αλλά όχι ιδεοληπτική διάθεση, που «κτυπά» κατευθείαν στο νου και στην καρδιά του αναγνώστη προκαλώντας του έκρηξη ποικιλόχρωμων συναισθημάτων.
Σε μια εποχή που ο άνθρωπος όλο και περισσότερο βουλιάζει από τα βαρίδια των κακών προθέσεων και γενικά των κακών συνθέσεων, όπως η προσ-ποίηση, η μετα-ποίηση, η παρα-ποίηση της αλήθειας, η απο-ποίηση των ευθυνών, η εκ-ποίηση των αξιών ή η αποποινικο-ποίηση της παρανομίας, η κακο-ποίηση του ωραίου, η αριθμο-ποίηση του ατόμου, η αποπνευματο-ποίηση, η μαζο-ποίηση, η τυπο-ποίηση, η απολιτικο-ποίηση, ή η παθητικο-ποίηση… Σε μια εποχή που η αποικιο-ποίηση του ψυχισμού μας από τον… αριθμοκρατικό και… εικονοκρατικό πολιτισμό έχει ως συνέπεια την περιθωριο-ποίηση του λόγου, ως λογικής και ομιλίας, και την υπονόμευση του ανθρώπινου προσώπου, έργα σαν το «Κρινάκια της άμμου» του Δημήτρη Ποθουλάκη λειτουργούν αναζωογονητικά, τροχιοδρομικά, αντιστασιακά θα έλεγα.
Είναι αξιοσημείωτο ότι τα σκίτσα και οι ανθοσυνθέσεις που διανθίζουν τη συλλογή καθώς και η γενική επιμέλεια της έκδοσης ανήκουν αποκλειστικά στον ποιητή, όπως και η ελαιογραφία στο οπισθόφυλλο του βιβλίου που απεικονίζει μια «αρχοντορεθεμνιώτισσα» με -τι άλλο;- κρινάκια στο χέρι.
Ευχαριστώ το συγγραφέα για το «ευωδιαστό» δώρο του και του εύχομαι ευόδωση των σχεδιασμών του, συγγραφικών και μη.
Αντί επιλόγου, παραθέτω ένα απόσπασμα από το ποίημά του «Κρινάκια της άμμου», που χάρισε τον τίτλο του σε ολόκληρη τη συλλογή:
Ρεθεμνιανό μου περιγιάλι,/της αμμουδιάς στα Περιβόλια,
της θύμησης αραξοβόλια,/κρατάς σε αέναη αγκάλη!
Δαντέλα όλη η παραλία,/παντού πυρόξανθα λοφάκια,
διάσπαρτα λευκά κρινάκια,/σου φέρνουν μέθη νοσταλγία.
Το άρωμα ο Γαρμπής σκορπάει/ σε δρόμο, σπιτικό, πλατεία,
σ’ ολόκληρη την πολιτεία./Το Ρέθεμνος μοσχοβολάει!…
