Ο όρος «δημιουργική καταστροφή», καθιερώθηκε από τον μεγάλο Αμερικανό οικονομολόγο Γιόζεφ Σουμπέτερ (1883-1950), Αυστριακής καταγωγής και εννοούσε την είσοδο νέων βελτιωμένων προϊόντων, μεθόδων οργάνωσης της Διοίκησης και της Παραγωγής, βελτιωμένων πρώτων υλών, που αντικαθιστούν, εν ριπή οφθαλμού, το παλαιό και ξεπερασμένο.
Δηλαδή μίας καινοτομίας που θα οδηγήσει στην παραγωγή νέων ή πιο βελτιωμένων αγαθών και θα παραγκωνίσει την παλιά και απαρχαιωμένη τεχνολογία.
Πολλές μεγάλες και γνωστές εταιρίες (π.χ. nokia, kodak), δεν κατάφεραν να αντέξουν τον ανταγωνισμό και σιγά σιγά έδωσαν την θέση τους σε καινοτόμες εταιρίες (πχ. Microsoft, apple κ.ά.), που αυτές ήταν σε θέση να παράγουν νέα, πιο καινοτόμα προϊόντα και σε πιο ανταγωνιστικές τιμές.
Παρότι στην Ελλάδα, τα τελευταία χρόνια μπορούμε να πούμε πως υπάρχει μία «δημιουργική καταστροφή», εντούτοις αυτό δεν ισχύει:
Κλείνουν όντως επιχειρήσεις που δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν στον διεθνή ανταγωνισμό, αλλά στη θέση τους δεν δημιουργούνται νέες καινοτόμες (εκτός από κάποιες μεμονωμένες περιπτώσεις), αντ’ αυτού δημιουργούνται επιχειρήσεις (π.χ. καφέ, καταστήματα έτοιμου φαγητού κ.ά.), που ενώ δημιουργούν κάποιες θέσεις εργασίας, αυτές δεν είναι ικανές να λύσουν το σοβαρό πρόβλημα που ταλανίζει τη χώρα τα τελευταία χρόνια. Μόνο οι καινοτόμες επιχειρήσεις που θα έχουν εξαγωγικό προσανατολισμό. θα μπορούσαν να δημιουργήσουν ανάπτυξη και πολλές θέσεις εργασίας στην οικονομία.
Γεώργιος Ε. Καβρός, Οικονομικό Πανεπιστήμιο Κρήτης