Τον τελευταίο καιρό επαίνεσα κατ’ επανάληψη τη Δικαιοσύνη επειδή τελευταία κινείται γρήγορα, δεν «κολώνει» μπροστά στα πολιτικά, διοικητικά ή οικονομικά ονόματα, τα οποία είναι ανακατωμένα στα μεγάλα σκάνδαλα, στέλνει στο εδώλιο τους αναμεμειγμένους και στην προφυλάκιση όσους έχουν τη δυνατότητα να το σκάσουν στο εξωτερικό, μαζεύει χρήματα από τις μίζες που πήραν οι δωροδωκηθέντες κ.λπ. Μπράβο της λοιπόν.
Όταν έσκασε το σκάνδαλο του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου (Τ.Τ.) και είδα τα ονόματα που είναι ανακατωμένα, κατάλαβα ότι το όνομα στο οποίο θα φανεί αν η αλλαγή στη Δικαιοσύνη είναι βαθειά και τελεσίδικη, ή απλώς ρηχή και προσωρινή είναι: Κοντομηνάς. Γιατί ο Κοντομηνάς είναι επιχειρηματίας πρώτου μεγέθους στην Ελλάδα, με «υποχρεωμένους» τους μισούς βουλευτές, είναι οικονομικός παράγοντας που καμιά κυβέρνηση μέχρι σήμερα δεν τόλμησε να αγνοήσει.
Έτσι λοιπόν, όταν η Δικαιοσύνη προφυλακίζει ανθρώπους (ή ζητά να προφυλακίσει) που πήραν παράνομα 10, 20 ή 100 εκατομμύρια ευρώ, πώς μπορεί να μην προφυλακίσει έναν που πήρε παράνομα 139 εκατομμύρια; Μήπως επειδή λέγεται Κοντομηνάς;
Πράγματι, η Δικαιοσύνη στην Ελλάδα μέχρι χθες έδινε την εντύπωση ότι ήταν ένα δίχτυ που συνελάμβανε μόνο τα μικρά ψάρια και ότι τα μεγάλα ψάρια δεν μπορούσε να τα πιάσει. Τον τελευταίο καιρό όμως μας έδωσε την εντύπωση ότι πιάνει και τα μεγάλα ψάρια. Η υπόθεση Τ.Τ.- Κοντομηνά έδειξε ότι πιάνει και μεγάλα ψάρια, αλλά όχι τα πολύ μεγάλα ψάρια σαν τον Κοντομηνά.
Η απολύτως θεμιτή αντίδραση της εισαγγελέως Π. Παπανδρέου στο ότι δεν προφυλακίστηκε ο κ. Κοντομηνάς, δείχνει ότι η ελληνική δικαιοσύνη μπροστά στις μεγάλες υποθέσεις της οικονομικής ελίτ, βρίσκεται μπροστά σε σταυροδρόμι.
Πρέπει να καταλάβουμε όλοι και κυρίως οι δικαστικοί λειτουργοί, ότι η ισότητα απέναντι στο νόμο, είναι η λυδία λίθος που κρίνει αν υπάρχει σοβαρή και ανεξάρτητη δικαιοσύνη σε έναν τόπο. Εγώ δεν είμαι της άποψης ότι πρέπει να γίνονται προφυλακίσεις για να εξυπηρετηθεί το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Πιστεύω όμως ότι θα πρέπει να υπάρχουν σταθεροί και ακριβείς κανόνες για τις προφυλακίσεις (π.χ. μεγέθους κλοπής του δημοσίου, δυνατότητα απομάκρυνσης από τη χώρα, ηλικία κ.λπ.). Παράδειγμα: αν κάποιος με μικρή σχετικά ζημία του κράτους και δυνατότητα διαφυγής στο εξωτερικό προφυλακίστηκε, τότε είναι επόμενο ότι ένας που κατηγορείται για μεγαλύτερη ζημία στο κράτος και έχει την ίδια ή μεγαλύτερη δυνατότητα διαφυγής στο εξωτερικό, είναι απολύτως λογικό να προφυλακισθεί και αυτός. Αν αντίθετα δεν προφυλακισθεί, τότε δημιουργούνται σκιές στην απονομή της δικαιοσύνης.
Έτσι, η απόφαση να μην προφυλακισθεί ο κ. Κοντομηνάς, τη στιγμή που έχουν προφυλακισθεί άλλοι με μικρότερη ζημία του δημοσίου, που είναι μεγαλύτεροι σε ηλικία, με μικρότερη δυνατότητα διαφυγής στο εξωτερικό, προκαλεί ερωτήματα στο λαό για το αν θα έχουμε μια δικαιοσύνη για όλους και ότι άλλοι (τα μεγάλα ψάρια) θα πέσουν στα μαλακά και άλλοι (μικρά ψάρια) στα σκληρά. Ίδωμεν.
* Ο Δημήτρης Χρ. Ράπτης είναι χημικός, πρώην διευθυντής ΕΛΠΕ
