Οι προσκλήσεις για τη δημιουργία της νέας κεντροαριστεράς, διαρκώς πυκνώνουν το τελευταίο χρονικό διάστημα, καθώς τα διάφορα πειράματα τύπου «Ελιάς» δεν καρποφόρησαν. Πριν τις ευρωεκλογές, το Ποτάμι ήταν στο περιθώριο αυτών των κινήσεων. Το 6,6% όμως των ψήφων που πήρε το νεοσύστατο αυτό κόμμα -προς έκπληξη των επιτυχημένων, όπως αυτοχαρακτηρίζονται, πολιτικών- άλλαξε τη ροή των προσκλήσεων.
Το ερώτημα λοιπόν που αντιμετωπίζει σήμερα το Ποτάμι είναι το ακόλουθο: Θα ενταχθεί ή όχι σε μια τέτοια διαδικασία; Ο επικεφαλής του ο κ. Θεοδωράκης, σε απάντηση πρόσκλησης που του απεύθυνε ο κ. Φ. Κουβέλης τόνισε, μεταξύ άλλων, ότι μια τέτοια προσπάθεια ανασυγκρότησης, με τα σημερινά δεδομένα, δεν προσφέρει «παρά την σωτηρία του παλιού πολιτικού συστήματος».
Συμπληρώνουμε εδώ, ότι μια τέτοια σωτηρία θα έχει ένα άκρως βραχυχρόνιο χαρακτήρα. Πράγματι, θα καταρρεύσει μέσα στις αντιφάσεις που προκύπτουν από τις προσωπικές βλέψεις της νυν αρχηγικής ομάδας των κομμάτων της κεντροαριστεράς και τις ακατάλληλες επιλογές των τραυματισμένων πολιτικά χώρων τους.
Πηγή της πολιτικής είναι ο άνθρωπος, ενώ οι ικανές συνθήκες για να κυβερνήσει ο οποιοσδήποτε είναι, οι γνώσεις, η στρατηγική σκέψη, οι δεξιότητες, η πολιτική βούληση και η εμπειρία. Απαραίτητη όμως προϋπόθεση είναι η εντιμότητα και γενικά ο ενάρετος βίος.
Η Ελλάδα ως η πρώτη προς πτώχευση χώρα του πλανήτη και η 80η πιο διαφθαρμένη σε ένα σύνολο 182 κρατών, καταδεικνύει ότι η απαραίτητη προϋπόθεση εκλείπει από όλους αυτούς που συζητούν, στο όνομα της πολιτικής τους επιβίωσης, για κεντροαριστερές συμμαχίες.
Πράγματι, τα τραγικά λάθη που έκαναν, η δειλία που δείχνουν (βλ. αδυναμία ελέγχου του λαθρεμπορίου καυσίμων κ.ά.), η προστασία και τα φλερτ με συνδικαλιστικές συντεχνίες που εκτράφηκαν από τους ίδιους και τόσα άλλα κακώς κείμενα, αποδεικνύουν τα ανωτέρω.
Κατ’ επανάληψη τονίσαμε ότι η υπέρτατη υπηρεσία που μπορεί να προσφέρουν τα μέλη της νυν ηγετικής ομάδας των ονομαζόμενων προοδευτικών κομμάτων, είτε συμμετέχουν στην κυβέρνηση είτε στην αντιπολίτευση είναι μια: Να πάνε στα σπίτια τους και να απολαύσουν τους κόπους μιας ολόκληρης ζωής.
Παρενθετικά βέβαια σημειώνουμε ότι πολλοί από τους κόπους αυτούς, αν μεταφραστούν σε χρηματικές αξίες, θα διαπιστωθεί ότι δε δικαιολογούνται από τις αμοιβές και οτιδήποτε άλλη νόμιμη απολαβή είχαν κάποιοι ως υπουργοί κ.λπ.! Ας προβληματίζεται λοιπόν το ισχύον σύστημα του πόθεν έσχες, που εισήγαγε την κάθε μορφής συγκάλυψη της ανομίας, μέσω της πολιτικής ασυλίας που υφίσταται στη χώρα.
Επιστρέφοντας στο θέμα μας, επανερχόμαστε στην ακόλουθη ενδεχόμενη εξέλιξη: Οι πολίτες της χώρας στις επικείμενες εκλογές, μπορεί να επιζητήσουν με την ψήφο τους, τη δημιουργία κυβερνήσεων ευρύτερων συμμαχιών. Και εδώ το δίλημμα της σύμπραξης με ότι πολιτικά φθαρμένο υπάρχει, μπορεί να είναι ιδιαίτερα οξύ στην περίπτωση του Ποταμιού.
Αν συνεργαστεί με όλους αυτούς που ευθύνονται για την κατάντια της χώρας -και ακόμη δεν το έχουν αποδεχθεί- συμμετέχοντας απλά στο μοίρασμα της εξουσίας (υπουργείων), τότε η εκτροπή της ροής του θα είναι δεδομένη. Κάτι τέτοιο βέβαια φαίνεται να το αποκλείει ρητά η ηγεσία του.
Η έσχατη όμως λύση σε μια αναπόφευκτή συνεργασία, αν αυτό ζητηθεί από τους ψηφοφόρους της χώρας, είναι μια. Να επιζητήσει και να επιβάλει το Ποτάμι -όσο δύσκολο και αν ηχεί- τη συνεργασία με άτομα άφθαρτα, που υπάρχουν σε όλα τα προοδευτικά κόμματα και δεν αποτελούν μέρος της λέσχης της αιωνόβιας αρχηγικής τους φθαρμένης (τουλάχιστον) ομάδας και της οικογενειοκρατίας, όπου εκεί κυριαρχεί. Αυτό είναι δύσκολο να επιτευχθεί φυσικά και θα προκαλέσει εύλογα τριγμούς ακόμη και μέσα στα προς συνεργασία κόμματα. Θα δώσει όμως άλλη τροπή στις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα.
Έχοντας υπόψη ότι, όπως προαναφέρθηκε, πηγή της πολιτικής είναι ο άνθρωπος, μια τέτοια προϋπόθεση είναι αναπόφευκτη. Διαφορετικά, θα δούμε να εφαρμόζεται ο γνωστός κανόνας: Τα κακά κόμματα τραβούν τα καλά στο βούρκο!
* O Δημήτρης Μάρδας είναι καθηγητής Τμήματος Οικονομικών Επιστημών του Α.Π.Θ.
