Τρομοκρατία είναι η κυριαρχία του τρόμου στις ανθρώπινες ψυχές. Και όταν γίνεται λόγος για τρομοκρατία σε μια κοινωνία, εννοούμε την πρόκληση φόβου και ανασφάλεια στα εσώψυχα των πολιτών για το παρόν και το μέλλον τους από εκείνους που προς ίδιον συμφέρον θέλουν να εκμεταλλευτούν δύσκολες ή μεταβατικές κοινωνικοπολιτικές συνθήκες αφενός και τα αρνητικά συναισθήματα των συμπολιτών τους (απογοήτευση, δυσαρέσκεια προς πρόσωπα και θεσμούς π.χ.) αφετέρου και να επιδείξουν τη δύναμή τους και να επιβάλλουν την εξουσία τους.
Φέτος, συμπληρώνονται 20 χρόνια από το Σεπτέμβρη του 2001 και τους Δίδυμους Πύργους στη Νέα Υόρκη. Το «χτύπημα» αυτό στην καρδιά των Ενωμένων Πολιτειών της Αμερικής είχε χαρακτηριστεί τρομοκρατικό και έκτοτε οι φανατικοί μουσουλμάνοι και οι πολιτικοθρησκευτικοί αντίπαλοί τους βρίσκονται διαρκώς «στα μαχαίρια» και συνεχίζονται οι μεταξύ τους διαφορές και διενέξεις. Ταυτόχρονα, σε όλον τον κόσμο, στο όνομα της προστασίας από δήθεν ή αληθινούς τρομοκράτες, έχουν, όπως βλέπουμε όλοι καθαρά, ενταθεί και εντείνονται μέρα με τη μέρα όλο και πιο πολύ τα μέτρα ασφαλείας και προστασίας της καθεστηκυίας τάξης.
Θυμάμαι τι είχε γίνει στο Μόναχο το 1972 στην Ολυμπιάδα και άλλα στο πέρασμα των χρόνων ως τα τέλη του 20ου αιώνα ανά τη γη βίαια περιστατικά που σχετίζονταν με πολιτικές διεκδικήσεις των μουσουλμάνων. Εξ αυτών είναι φως φανερό ότι η τρομοκρατία προϋπήρχε του 2001 και η κατάσταση που διαμορφώθηκε μετά τους Δίδυμους Πύργους ήλθε απλώς να επισπεύσει και να ενισχύσει τις διαδικασίες που είχαν δρομολογηθεί από καιρό και είχαν στο νου τους να μας επιβάλλουν οι δυνατοί της γης. Η τρομοκρατία, το οργανωμένο έγκλημα, η λαθρομετανάστευση, η διασπορά όπλων μαζικής καταστροφής, ο πληροφοριακός πόλεμος και μια σειρά από άλλα τέτοια ζητήματα δεν εμφανίστηκαν ως «από μηχανής θεός» το 2001. Από τα χρόνια του «Ψυχρού Πολέμου» θεωρώ ότι υπήρχαν και είχαν ξεκινήσει να προετοιμάζονται οι αλλαγές στον τρόπο της ζωής των πολιτών για την προστασία τους τάχα από όλα αυτά και σε προπαγανδιστικό και θεωρητικό επίπεδο. Θυμίζω, μάλιστα, ότι στα «Ψυχρά Χρόνια» προαιώνιοι, ιδεολογικοί και πολιτικοί, εχθροί και αντίπαλοι ήταν οι Δυτικοί και οι Κομμουνιστές, μετά το 2001 έγιναν οι Χριστιανοί (και οι Ισραηλίτες) και οι Μουσουλμάνοι.
Η τρομοκρατία, όπως έχει δείξει η ιστορική εμπειρία, δηλαδή η ψυχολογική και, κυρίως, η ένοπλη μορφή βίας για διεκδίκηση ή προστασία δικαιωμάτων, συχνά χρησιμοποιείται ως πρόσχημα από τους έχοντες τα ηνία για τη λήψη μέτρων κατά των ατομικών, κοινωνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων των λαών. Είναι σίγουρο ότι ποτέ δε θα εκλείψουν τα τρομοκρατικά χτυπήματα ή οι βίαιες ενέργειες και οι αιματηροί πόλεμοι. Συνεπικουρούμενη, όμως, συχνά από τον φανατισμό και το ρατσισμό από τη μια, οι οποίοι σκόπιμα ενίοτε καλλιεργούνται από τους ισχυρούς των κοινωνιών για να κρατούν υπό έλεγχο και στα σκοτάδια της ημιμάθειας τις μάζες, αλλά και την καθημερινή στους κόλπους της παγκόσμιας κοινότητας εγκληματικότητα από την άλλη, η επίκληση από τους πολιτικούς ή θρησκευτικούς κύκλους των άλλοτε πραγματικών και άλλοτε δήθεν κοινωνικοπολιτικών συνεπειών της τρομοκρατίας λειτουργεί, λένε κάποιοι, ως βίτσιο της εξουσίας το οποίο και καταδικαστέο είναι και δεν πρέπει να διογκώνεται και ούτε να χρησιμοποιείται ως αφορμή για την ενίσχυση της ξενοφοβίας και της διχόνοιας μεταξύ των πολιτών.
Ίσως, όμως, να καλλιεργείται πάντοτε εσκεμμένα από τους κρατούντες η τρομολαγνεία για να αποσπά το βλέμμα και την έγνοια των πολιτών από τα πραγματικά σοβαρότατα προβλήματα των καιρών μας, όπως είναι η φτώχεια, οι αρρώστιες, η ανεργία, η απαιδευσία, η περιθωριοποίηση, αλλά και οι πόλεμοι σε διάφορες χώρες, όλα όσα έχουν ως αποτέλεσμα τη δημιουργία κυμάτων προσφυγιάς και μετανάστευσης των λαών. Και αυτό, πιστεύω, πρέπει μαζύ με την τρομοκρατία αυτή καθαυτή να πάψουν, εάν θέλουμε να ειρηνεύσει η ανθρωπότητα επιτέλους και να ευημερήσει πραγματικά εις αληθινό όφελος άμεσο και μακροπρόθεσμο όλων των ανθρώπων… Εσείς, τι πιστεύετε;
