Βαριές περνούν οι ημέρες ετούτες της ενθύμησης του μαρτυρίου του Θεανθρώπου. Είναι οι ημέρες της περισυλλογής, του εσωτερικού «μαζέματος» προς τα ενδότερα της ψυχής, είναι οι ημέρες εν τέλει της γλυκιάς προσμονής της Ανάστασης του Κυρίου μας, που για τον κάθε ένα από εμάς ξεχωριστά ίσως έχει ένα βαθύτερο νόημα η προσμονή ετούτη της πολυπόθητης λύτρωσης. Τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε να λογαριάζονται, έτσι να ζυγίζονται αυτές οι τόσο «ειδικού βάρους» ημέρες.
Όμως, πως είναι δυνατό να έχουμε την αξίωση να διεκδικούμε… πως γίνεται να προσδοκάμε Ανάσταση ψυχής, εάν πρώτα δεν έχει προηγηθεί η ανάλογη «Σταύρωση» εκείνης των πιο «σκιερών» κομματιών μας; Ποιο το νόημα των ημερών ετούτων εάν δεν ενσκήψουμε μέσα μας, να ψαχουλέψουμε, να σκαλίσουμε, να αναγνωρίσουμε και να αφαιρέσουμε λίγη ακόμη από την τσιμεντόσκονη, που εμείς οι ίδιοι πρωτίστως αλλά και κάποιοι άλλοι ενδεχομένως έχουν πετάξει με περισσή αναίδεια ή άγνοια στην ψυχή μας; Ποιο το νόημα των ημερών αυτών εάν δεν υπάρξει η ανάλογη από καρδιάς (και όχι η εκ του νου) συγχώρεση εαυτού αλλά και εκείνων που μας πλήγωσαν με τις συμπεριφορές τους;
Τεράστια η υπόθεση της συγχώρεσης, απύθμενο το όφελος της ψυχής μας όταν κατορθώσει να απελευθερωθεί από τα δεσμά αυτά. Ο καταπιεσμένος ή ο εκδηλωμένος θυμός και η μνησικακία είναι κάρβουνα αναμμένα που εάν έχουμε τέτοιες «ποιότητες» μέσα μας, καίνε πρωτίστως εμάς τους ίδιους. Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι όταν συγχωρούμε κάποιον δεν σημαίνει ότι αποδεχόμαστε την πράξη του. Δεν σημαίνει επίσης ότι θα πρέπει να παραμένουμε στον περίγυρό του.
Συγχωρούμε για εμάς, για τη δική μας απελευθέρωση. Στέλνουμε σκέψεις αγάπης εκεί όπου μας πλήγωσαν και επιθυμούμε την δική τους απελευθέρωση. Ούτως ή άλλως όλοι μας αργά η γρήγορα θα λάβουμε πίσω τις ποιότητες των ενεργειών που στέλνουμε καθημερινά γύρω μας. Τα πάντα επιστρέφουν στον αποστολέα τους… και μάλιστα στο πολλαπλάσιο. Εάν κατανοήσουμε ότι ο κάθε ένας από εμάς λειτουργεί μέσα από το δικό του εξελικτικό επίπεδο, ίσως είναι πιο εύκολο να κατανοήσουμε τον άλλο και να τον συγχωρήσουμε.
«Άφες αυτοίς. Ου γαρ οίδασι τι ποιούσι…» αναφώνησε ο Θεάνθρωπος επάνω στο Σταυρό του μαρτυρίου Του. Τι πιο εύγλωττο… τι πιο περίτρανο μήνυμα για να πλησιάσουμε την αληθινή μας φύση; Συγχωρώ θα πει: « Κάνω χώρο στο Θεό να εισχωρήσει μέσα μου…».
Πως όμως να υπερπηδηθεί το μεγαλύτερο εμπόδιο… εκείνο του τεράστιου Εγώ που καταδυναστεύει το σύνολο σχεδόν της ανθρωπότητας; Εδώ θα πρέπει να εστιάσουμε. Εδώ κρύβεται το «κεντρί» που δηλητηριάζει τον κάθε ένα από εμάς, εάν το επιτρέψουμε. Και δεν αναφέρει η γράφουσα τον «υγιή» εγωισμό εκείνον που μας κάνει να διατηρούμε την αξιοπρέπεια των κινήσεών μας, αλλά εκείνον τον αρρωστημένο που καθιστά τον άνθρωπο υποχείριο του…
Η ψυχολογία αναφέρει: «Το να μην έχεις αξιοπρέπεια είναι πρόβλημα, ενώ το να μην έχεις εγωισμό είναι καλό. Το να σκέφτεσαι τους άλλους όπως σκέφτεσαι τον εαυτό σου σημαίνει ότι είσαι ένας ισορροπημένος και σοφός άνθρωπος. Το πρόβλημα ξεκινάει όταν σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου ή όταν σκέφτεσαι μόνο τους άλλους».
Ας εστιάσουμε λοιπόν στο βάθος του προβλήματος και όχι στην επιφάνεια. Και ετούτες οι ημέρες προσφέρονται… Με ταπεινότητα, κατάνυξη και εμπιστοσύνη στο Φως της ουσίας που υπάρχει μέσα μας… Ας εστιάσουμε κατόπιν, στην υπέρλαμπρη Ανάσταση του Κυρίου μας, στα πολυποίκιλα εσωτερικά μηνύματα που με τόση Αγάπη φρόντισε να μπολιάσει μέσα μας… Αρκεί να έχουμε ανοιχτή την εσωτερική μας όραση και να μην ξεχνάμε να αγναντεύουμε τον κόσμο γύρω μας με την ενθουσιώδη παιδική και αθώα ματιά αλλά και την εκάστοτε ωριμότητα της όποιας ηλικίας μας…
Ας παρακολουθούμε τα σημάδια Του…. και είναι πολλά… εάν πραγματικά θέλουμε να τα δούμε. Δεν υπάρχουν συμπτώσεις… υπάρχει εκπαίδευση, υπάρχει Θεϊκό σχέδιο που κάποτε συμπορεύεται και κάποτε όχι της ελεύθερης βούλησης.
Ας επιτρέψουμε στη Θεϊκή εσωτερική μας καθοδήγηση να μας απελευθερώσει το γρηγορότερο… Ας μη βάζουμε άλλο τρικλοποδιές στους εαυτούς μας… Καλή εσωτερική Ανάσταση σε όλους μας!
