Διαβάζω στα «Ρεθεμνιώτικα Νέα» της 17-7-2014 το άρθρο του Μανούσου Κλάδου με τίτλο «Εικόνα πλήρους εγκατάλειψης παρουσιάζει η γέφυρα του Σίμα» και το βρίσκω λίαν ενδιαφέρον, και ως ερέθισμα για παραπλήσιες αναφορές και ευρύτερες γενικεύσεις.
Γράφει ο άνω δημοσιογράφος: «Εικόνα πλήρους εγκατάλειψης παρουσιάζει η «καμάρα του Σίμα» στο Πρασσιανό Φαράγγι, που αποτελεί ένα από τα πιο εντυπωσιακά και περίτεχνα λίθινα γεφύρια του Ρεθύμνου…». Στο νου μου έρχεται το κτίριο του παλιού Δημαρχείου στην παραλία του Ρεθύμνου (όπου στεγάζεται ο Σκακιστικός Όμιλος), ένα εντυπωσιακό και σπάνιο κτίσμα της πόλης. Εδώ και πολλά χρόνια χρειάζεται επειγόντως βάψιμο (πόσο να στοιχίσει;). Περιποιημένο το κτίριο αυτό (ενδεχομένως με κάποιο έντονο χρωματισμό), αναμφίβολα θα ενίσχυε την όμορφη παραλιακή θέα με τα ψηλά φοινικόδεντρα. Αντίθετα, απεριποίητο, δηλαδή μη εκτιμώμενο από μας τους ίδιους, πώς να διεκδικήσει εκτίμηση από τους ξένους.
Συνεχίζει παρακάτω ο εν λόγω δημοσιογράφος: «…Στο συγκεκριμένο σημείο το Πρασσιανό Φαράγγι έχει καταντήσει ανοιχτή χωματερή. Στη λίθινη κατασκευή έχουν φυτρώσει δέντρα και θάμνοι που προφανώς διαβρώνουν και καταστρέφουν τη γέφυρα, ενώ η κοίτη και τα πρανή ανάντη και κατάντη του ρέματος είναι γεμάτα από σκουπίδια, τα οποία έχουν εναποθέσει εκεί απρόσεχτοι και αδιάφοροι για το μνημείο και τον περιβάλλοντα χώρο «πολίτες»…» (τα τελευταία εισαγωγικά δικά μου). Το αέναο και πανταχού παρόν πρόβλημα της καθαριότητας που ταλανίζει τον τόπο. Τα τελευταία χρόνια παρατηρώ στην Εθνική Οδό μεγάλες σακούλες στις αποχρώσεις του ροζ δεμένες γεμάτες απορρίμματα. Έτυχε να πληροφορηθώ ότι αφήνονται εκεί για να μαζεύονται από διερχόμενα απορριμματοφόρα. Έστω, δεν θα μπορούσε όμως οι σακούλες αυτές να είναι αδιαφανείς και χρώματος φιλικού με το περιβάλλον, π.χ. σκούρου πράσινου, ώστε να μην προκαλούν αλγεινή εντύπωση;
Τέλος, ο Μανούσος Κλάδος αναφέρει: «…Παράλληλα θα πρέπει να τονιστεί ότι ο ασφαλτοτάπητας στο κύριο μέρος της γέφυρας, που εξυπηρετεί την κυκλοφορία είναι φθαρμένος σε πολύ μεγάλο βαθμό και ως εκ τούτου ακατάλληλος ως τάπητας…». Θυμάμαι πέρυσι το καλοκαίρι, μπαίνοντας στον Δημοτικό Κήπο κατά τη διάρκεια των θερινών εκδηλώσεων, την εντύπωση που μου προξένησε το στρωμένο κόκκινο χαλί. Επιεικώς απαράδεκτο. Φέτος, ξανά εκεί ο ίδιος τάπητας! Απελπιστικά φθαρμένος, με εμφανή μπαλώματα κάπου, αλλού υποκείμενες πέτρες τον είχαν διαπεράσει! Εντάξει, δεν υπάρχουν χρήματα για χαλί. Δεν θα ήταν λοιπόν προτιμότερο να λείπει; Είτε, αν ζητούμενο είναι να μη σηκώνεται σκόνη, δύσκολο είναι να ρίξουν λίγο επιπλέον χαλίκι;
Εν κατακλείδι, αν εμείς οι ίδιοι δεν προσέξουμε και δεν ενισχύσουμε το τοπικό στοιχείο, φυσικό και πολιτιστικό, δηλαδή τη φυσιογνωμία, την ειδοποιό διαφορά, την ουσία, τη δύναμη του τόπου μας, εξακολουθώντας να αδιαφορούμε (είτε υπεκφεύγοντας σε συνταγές εξωτικού τύπου!), μην περιμένουμε ποτέ να δούμε εδώ ποιοτικό, με καταναλωτική ευχέρεια, τουρισμό!
* Ο Παρασκευάς Μαμαλάκης είναι δικηγόρος