Εκ βαθέων

Όσο πλησιάζουν οι δημοτικές εκλογές και καθώς είμαι υποψήφιος, με κυριεύει μια εξομολογητική διάθεση. Οφείλω άλλωστε, νομίζω, να αποκαλύπτομαι προεκλογικά στους συμπολίτες μου με όσο γίνεται μεγαλύτερη ειλικρίνεια, έτσι που να σχηματίσουν για μένα μια αληθινή εικόνα, γι’ αυτό που πραγματικά είμαι. Γιατί στους πονηρούς καιρούς που ζούμε, με δεδομένη και γενικευμένη πια την απαξίωση της πολιτικής από το λαό, είναι στοιχειώδες καθήκον του καθενός που ασχολείται με τα κοινά να επιδιώκει την πλήρη ηθική του τεκμηρίωση πέραν από τυπικά βιογραφικά, και κάθε είδους ωραιοποιήσεις.

 

Εκ βαθέων λοιπόν: Ποια είναι η σπουδαιότερη υπηρεσία που έχω προσφέρει στην πόλη μου και το σπουδαιότερο επιχείρημα που έχω να προβάλλω για την επιλογή μου; Απάντηση: Το σπουδαιότερο επιχείρημα που έχω να προβάλλω είναι το γεγονός ότι έγινα γιατρός και ότι με αυτή την ιδιότητα δεν σηκώθηκα να φύγω γι’ αλλού αλλά ήρθα στην πόλη μου για να προσφέρω τις υπηρεσίες μου. Είναι άραγε αυτό από μόνο του τόσο σημαντικό; Ναι, πιστεύω πως και αυτό είναι το καλύτερο βιογραφικό στοιχείο που διαθέτω ως επιχείρημα για να διεκδικήσω την ψήφο των συμπολιτών μου.

 

Να σέβεται τον ανθρώπινο πόνο, να βάζει στο κέντρο τον άνθρωπο, να κάνει τον άνθρωπο πυρήνα των επιλογών του, αυτό είναι το σπουδαιότερο πράγμα που μαθαίνει σ’ ολόκληρη τη ζωή του ένας γιατρός. Η αξία της ζωής αλλά και η μοναξιά του ανθρώπου μπροστά στο θάνατο είναι τα κύρια αντικείμενα των σπουδών του. Περνούν κάμποσα χρόνια για να το συνειδητοποιήσει, αλλά τελικά αυτό είναι. Η στάση του καθένα μας σ’ αυτό το τεράστιας σημασία ζήτημα είναι που καθορίζει την ιδεολογία, τελικά και την κοσμοθεωρία και πολιτική τοποθέτησή μας.

 

Όλα τ’ άλλα έρχονται δορυφορικά και παρεπόμενα σ’ αυτή τη βασική (τελικά και φιλοσοφική) τοποθέτηση. Ας πάρουμε για παράδειγμα τη στάση μου μπροστά στην Τρίτη ηλικία.

 

Υπάρχει μια κραυγή που δεν την ακούει το ανθρώπινο αυτί, παρ’ όλα αυτά όμως η κραυγή είναι υπαρκτή, πραγματική. Την ακούνε πολύ λίγοι, μόνο λίγοι υποψιασμένοι κι ευαίσθητοι. Μιλώ για την κραυγή των ηλικιωμένων. Είναι μια κραυγή σπαραχτική που έρχεται μέσα από τα βάθη της ύπαρξης, διότι αντιστοιχεί στην έσχατη αλήθεια. Είναι η κραυγή μιας υποδουλωμένης ψυχής που θέλει να ζήσει, να εκφραστεί, να ονειρευτεί, αλλά εμποδίζεται από ένα κουρασμένο και ανήμπορο σώμα.

 

Ο ηλικιωμένος άνθρωπος εκπροσωπεί την ύστατη φάση της ανθρώπινης ύπαρξης. Ο γεροντικός εγκέφαλος υποδηλώνει το απώτατο στάδιο της γνώσης. Στο γεροντικό σώμα μοιάζει να εγκαθίσταται και να βαραίνει καταθλιπτικά ο χρόνος του κόσμου, αποτυπώνοντας πάνω σ’ αυτό την ηγεμονία του. Γιατί, τι άλλο είναι οι ρυτίδες παρά τα αποτυπώματα του χρόνου του δυνάστη; Το γέρικο σώμα, παγιδευμένο μέσα στα δίχτυα του χρόνου, εκτεθειμένο στην καταστροφή και την ανάλωση, θα έπρεπε από μόνο του να εξυψωθεί, να μπει σε βάθρο, να ανακηρυχθεί ωραίο ερείπιο.

 

Είχα την τύχη να θητεύσω για μερικά χρόνια στo Δ.Σ. του λεγόμενου τότε 2^ου και 1^ου ΚΑΠΗ. Φαίνεται πως έλεγα πολλά, ή είχα (ίσως) γίνει ενοχλητικός, γι’ αυτό φρόντισαν κάποιοι (ποιοι άραγε;) να με απομακρύνουν από αυτό το (άμισθο έτσι κι αλλιώς) αξίωμα. Για εμένα είναι σπουδαία σημαία η ενασχόλησή μου με τους ηλικιωμένους και είναι επίσης αυτό ένα στοιχείο βιογραφικό που επικαλούμαι για να ζητώ τη στήριξή σας.

 

Η Ελλάδα του μνημονίου «μαστιγώνει» την τρίτη ηλικία πολύ σκληρά. Οι περικοπές στο σύστημα υγείας ποιους απειλούν κυρίως; Μα φυσικά αυτούς που έχουν ανάγκη περισσότερο το σύστημα υγείας λόγω των νόσων φθοράς, δηλαδή τους ηλικιωμένους.

Κάθομαι και μετρώ τα περασμένα, κάθομαι και μετρώ τα σημερινά.

 

Ο κόσμος ελπίζει. Ο κόσμος φοβάται. Ο κόσμος φοβάται αλλά συγχρόνως ελπίζει. Ο κόσμος δυσπιστεί και ψάχνει κάπου να ακουμπήσει. Ο κόσμος χρειάζεται εμψύχωση, διότι ήδη δουλεύει ένα κεντρικό σύστημα παραπληροφόρησης, μια προπαγάνδα η οποία λέει ότι δήθεν δεν αξίζει να παλέψεις, δεν αξίζει να αντισταθείς, δεν αξίζει να προσπαθείς, διότι θα περάσεις πιο δύσκολα και πάλι τίποτα δεν θα καταφέρεις.

 

Είμαστε όμως κάποιοι εδώ, που έχομε όραμα να γεννήσομε έναν καινούργιο κόσμο αυτή τη στιγμή που ο παλιός ψυχορραγεί. Με εμπιστοσύνη στον άνθρωπο και με σεβασμό στον ανθρώπινο πόνο. Υπάρχει τρόπος να τα καταφέρομε; Υπάρχει ελπίδα να μας πιστέψεις;