Συνεχίζοντας την αναφορά μου στο τόσο ευαίσθητο κι ιδιαίτερο θέμα των δημοσίων υπαλλήλων, το οποίο χωρίς υπερβολή θεωρώ το εθνικό ζήτημα της χώρας μας, θα ήθελα να αναφέρω ακριβοδίκαια τα εξής.
Όλοι λίγο πολύ έχουμε φάει ψωμί από το δημόσιο είτε άμεσα είτε έμμεσα, καθώς δε νομίζω να υπάρχουν ελληνικές οικογένειες, χωρίς έστω κι ένα υπάλληλο του δημοσίου. Συνεπώς, είναι ο βασικός τροφοδότης των Ελλήνων, που μέσα από αυτό αναθράφηκε η σύγχρονη κοινωνία. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει αυτή την καλόβολη κατάσταση, που δυστυχώς χωρίς να το έχουμε καταλάβει μας έχει εγκλωβίσει.
Το γεγονός ότι πριν την έλευση της τρόικας δεν υπήρχε μητρώο καταγραφής δημοσίων υπαλλήλων και ενιαία αρχή πληρωμών είναι ντροπιαστικό για τη χώρα μας αφενός, γιατί ευθύνεται για την ανεξέλεγκτη αύξηση του δημοσίου και αφετέρου, γιατί η ίδρυση αυτών των απαραίτητων αρχών μας επιβλήθηκε κι αποκαλύφτηκε η εγκληματική ανευθυνότητα των πολιτικών.
Όμως αυτοί οι πολιτικοί εκφράζουν την κοινωνία μας έστω και με το ύπουλο και παράδοξο εκλογικό σύστημα άμεσης δημοκρατίας.
Θα μπορούσα να πω χωρίς ντροπή ότι είμαι κάθετα ενάντια στην άμεση δημοκρατία, καθώς χάνεται η αξία της από την έλλειψη σεβασμού της με αποτέλεσμα να μετατρέπεται σε οχλοκρατία… έτσι διογκώθηκε το εθνικό χρέος και κατάπιε την Ελλάδα… Χρειάζεται πολίτες πρώτης κλάσης με αίσθημα ευθύνης και γνώση, που θα έχουν ικανότητα επιλογής για πολιτικό ψήφο και δεύτερης κλάσης, που απλά θα τους εκλέγουν με ένστικτο και καλή καρδιά. Επίσης χρειάζεται ανεξάρτητο σώμα εκλεγμένο από τα συνδικάτα όχι από το λαό… που θα εγκρίνει κι απορρίπτει νομοσχέδια για να γλυτώσει ο ταλαίπωρος λαός από τις συνεχείς απεργίες του δημοσίου.
Ας μην ξεχνάμε ότι ο Τσοχατζόπουλος είχε δεκάδες χιλιάδες προσωπικούς ψήφους, που τον στήριζαν για να κλέβει το δημόσιο χρήμα… Άρα προκύπτουν αμείλικτα ερωτήματα σχετικά με τη δημόσια διοίκηση και τον τρόπο που καθορίζει το μέλλον της χώρας. Είναι μεγάλη αδικία για όλους μας να ζούμε αυτό το αόρατο καθεστώς που δίνει μια λαθεμένη εντύπωση και διαστρεβλώνει τις αληθινές αξίες.
Όπως επίσης αδικούνται πολλοί δημόσιοι υπάλληλοι που ασκούν τα καθήκοντά τους με ευθύνη κι αξιοπρέπεια και υποφέρουν από τις αδυναμίες του συστήματος. Είναι γεγονός ότι καλύτερος δημόσιος υπάλληλος της Ευρώπης ανακηρύχτηκε το 2010 Έλληνας…
Είναι γεγονός ότι στο Λουξεμβούργο και στο Βέλγιο υπάρχει επίσης τεράστιος όγκος γραφειοκρατικών υπηρεσιών. Όμως υπάρχει μια διαφορά: εκμεταλλεύονται το σύστημά τους για να παράγουν υπεραξίες, δηλαδή μέσα από αλλεπάλληλες διαδικασίες εγγυούνται την πιστοποίηση παρεχόμενων προϊόντων κι υπηρεσιών. Εργάζονται λίγο κι αποτελεσματικά πολλοί άνθρωποι, ώστε να δημιουργούν κλίμα ασφάλειας κι αξιοπιστίας με αποκλειστικό σκοπό την εξυπηρέτηση των πολιτών.
Έτσι π.χ. το Λουξεμβούργο διαχειρίζεται ένα τρισεκατομμύριο ευρώ και έχει λύσει το οικονομικό πρόβλημα της χώρας αποκομίζοντας κέρδη από ένα σύστημα που εργάζεται για την πρόοδο των πολιτών.
Κάτι ανάλογο θα μπορούσε να γίνει πολύ εύκολα στη χώρα μας και το δημοσιονομικό πρόβλημα να αντιστραφεί σε συγκριτικό πλεονέκτημα. Άρα το ζητούμενο είναι ένα ελληνικό όραμα που θα εμπνεύσει στο δημόσιο δυναμικό τη δυνατότητα μετεξέλιξής του μέσα από την πεζή και καθημερινή ρουτίνα. Θα μπορούσε να προταθεί ένα πρόγραμμα ονόματι «Άθλος», όπου οι δημόσιοι υπάλληλοι μέσω Α.Δ.Δ.Ε.Δ.Υ. να ενδιαφερθούν για την ανασυγκρότηση της Ελλάδας.
