Ο γιορτασμός της επετείου 1821-2021 πέρασε. Κόπασε ο απόηχος και ξεχάστηκε κάθε τι που θυμίζει το έπος της ελληνικής παλιγγενεσίας και το αίμα που χύθηκε από γνωστούς και άγνωστους ήρωες, σαν κάτι εφήμερο…
Θα ήθελα να επανέλθω, καθώς το θέμα είναι διαχρονικό και δεν εξαντλείται στη γιορτή μιας μέρας αλλά συνεχίζει να υπάρχει και να τροφοδοτεί με αστείρευτη έμπνευση…
Στο περασμένο σχετικό άρθρο, σκόπιμα παράβλεψα το γεγονός της δολοφονίας του Καποδίστρια που για πολλούς ήταν η δολοφονία της Ελλάδας, γιατί έχει πολλές αμφιλεγόμενες πτυχές και προεκτάσεις. (Αναστολή του συντάγματος της Τροιζήνας, επιλογή του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη στο συμβουλευτικό σώμα της κυβέρνησης, χρηματική αποζημίωση αγωνιστικής προσφοράς πλοιοκτητών Ύδρα, Σπέτσες, Ψαρά… κλπ.).
Θα ήθελα να συμπληρώσω κάποιες σκέψεις μου με μια αισθηματοκρατική προσέγγιση που να σταθμίζει το προηγούμενο ορθολογικό και κυνικό πνεύμα που ίσως δημιουργεί αίσθημα αδικίας.
Κανείς δεν μπορεί να μας στερήσει το αίσθημα της εθνικής αξιοπρέπειάς μας και να αμφισβητήσει την καταλυτική συμβολή της πατρίδας μας στη διαμόρφωση της παγκόσμιας ιστορίας.
Τίποτα δεν μπορεί να σβήνει από τη μνήμη όταν τραγουδούσαμε σαν παιδιά και τα μάτια δακρύζανε… εκείνους τους στίχους από το μυστικό δείπνο. «Ω παιδιά μου, ορφανά μου, ξυπνήστε τώρα ήρθε η ώρα…».
Η θαλασσοδαρμένη χώρα μας, μέσα από αδιάκοπες εσωτερικές συγκρούσεις και προδοσίες ενώπιον διαπλεκόμενων ξένων συμφερόντων, αναγνωρίζεται ως ισότιμο και επάξιο μέλος σε μια σειρά από διεθνείς οργανισμούς.
Αυτό που κατά τη γνώμη μου, χρειάζεται, είναι μια ορθή κατανομή εξουσίας που να εκπροσωπεί την κοινωνία, υπηρετώντας το συμφέρον του ελληνικού λαού μέσω αξιόπιστου συστήματος ελέγχου και μηχανοργάνωσης.
Παρά τα θεσμικά κενά, η Ελλάδα είναι μια χώρα οικουμενική, δίχως σύνορα, που αγκαλιάζει όλο τον κόσμο κυματούσα στην απέραντη θάλασσα της συλλογικής μνήμης, με τους συνεχείς αγώνες της για δικαιοσύνη και ελευθερία.
Το πρώτο ολοκληρωμένο τραγουδάκι που έμαθα στο σχολείο ήταν: «Δεν χορταίνω να βλέπω τον ήλιο, τα βουνά και την πράσινη πλάση, δεν χορταίνω να βλέπω εσένα ώ Ελλάδα…».
Η γαλανόλευκη σημαία του κράτους μας, υπενθυμίζει τα χρώματα της γης όπως εικονίζεται στο σύμπαν και πάντα θα προστατεύεται από την υπέρτατη αρχή αέναης πορείας της ζωής και ισχυρών, διεθνών συμφερόντων…
