Σε λίγες μέρες, στις 23 Ιουλίου, γιορτάζουμε την 45η επέτειο από την πτώση του 7ετούς διάρκειας στρατιωτικού καθεστώτος στη χώρα μας και την παράδοση εξουσίας στην πολιτική ηγεσία.
Συμπληρώνεται η μεγαλύτερη χρονική περίοδος πολιτικής σταθερότητας στην σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας η οποία ως ένα βαθμό, λειτούργησε με δημοκρατικούς όρους, σχεδόν ικανοποιητικά.
Η αδυναμία διαχείρισης συνεπειών από την «προδοσία της Κύπρου» και η προ των πυλών, άτακτη οικονομική κατάρρευση της χώρας, το 1974, έδιωξαν «κακήν κακώς» σαν «κυνηγημένους λαγούς» τους φασίστες.
Το ελληνικό κράτος με τον ιδιοφυή οικονομολόγο και νομικό κ. Ζολώτα, ως υπουργό συντονισμού & διοικητή Τράπεζας Ελλάδας, απέφυγε την πλήρη καταστροφή και κατάφερε να «γυρίσει σελίδα» σε μια «νέα εποχή».
Όμως, η ιστορία επαναλαμβάνεται όταν δεν λαμβάνεται υπ’ όψιν το δίδαγμα της και δεν αναπροσαρμόζεται στις πολυμορφικές προεκτάσεις που συνεχίζονται σήμερα στο πολιτικό κατεστημένο.
Η κυβέρνηση, που πρόσφατα επανήλθε στην εξουσία, συνέβαλε τα μέγιστα στο οικονομικό αδιέξοδο της χώρας μας και τον Σεπτέμβρη του 2009 «δραπέτευσε» προσφεύγοντας σε πρόωρες εκλογές.
Μόνο θετικό στοιχείο της 7ης Ιουλίου ήταν ο αποκλεισμός από τη βουλή της «Χρυσής αυγής», η οποία προήλθε από τη μετατόπιση της προς την «ελληνική λύση», κατά τα λοιπά: «τα ίδια και χειρότερα».
Γνώριζε πολύ καλά ο τότε πρωθυπουργός κ. Καραμανλής την τραγική κατάσταση και τις συνέπειες που θα υποστεί η Ελλάδα από το κρυμμένο υπέρογκο δημοσιονομικό έλλειμμα.
Είχε λάβει νωπή λαϊκή εντολή στις εκλογές του 2007 όπου πάλι είχε προκηρύξει πρόωρα με πρόσχημα το οικονομικό ζήτημα και αντί να ασκήσει υπεύθυνη πολιτική την «κοπάνησε».
Με τη φυγόπονη κι εγκληματική του συμπεριφορά παράδωσε την εξουσία στον Γ. Παπανδρέου. Η «πονηρή» αυτή πολιτική είχε το αποτέλεσμα να καταστρέψει την Ελλάδα και να «σώσει» το τομάρι της Ν.Δ., η οποία κατόπιν 10 ετών, είναι ξανά αυτοδύναμη κυβέρνηση, με τον κ. Μητσοτάκη.
Τα προβλήματα δεν νομίζω ότι εντοπίζονται στους «πυλώνες» που εξαγγέλθηκαν από τη Νέα Δημοκρατία και στα «αυτοκινητάκια» που θα αγοραστούν για ανανέωση στόλου περιπολίας της αστυνομίας.
Η τέως κυβέρνηση έκανε ότι μπορούσε για ριζικές αλλαγές, παρά ότι δεν την πίστεψα, αναγνωρίζω «ελαφρυντικά» (μόνο στο αριστερό σώμα του ΣΥΡΙΖΑ), τα οποία ενδεικτικά κι όχι περιοριστικά είναι:
Η σύγκρουση με το γερμανικό τραπεζικό σύστημα, η αντιμετώπιση του μεταναστευτικού, η επαναφορά ζητήματος γερμανικών αποζημιώσεων και το κυριότερο η προσπάθεια αναθεώρησης συντάγματος.
Έχω σταθεί επικριτικά στην τέως κυβέρνηση, όμως η εν λόγω προσπάθεια ριζικής μεταρρύθμισης με επίσημη υπερψήφιση πρότασης αναθεώρησης συντάγματος αποτελεί πολιτική γενναιότητα.
Οι προτάσεις για κατάργηση βουλευτικής ασυλίας και της «περί ευθύνης υπουργών», ο σαφής διαχωρισμός κράτους -εκκλησίας αποτελούν τομές, οι οποίες πρέπει εκ των ων ουκ άνευ να υλοποιηθούν.
Μου δόθηκε η δυνατότητα να συμμετέχω στην προσπάθεια αυτή, όπως σε κάθε πολίτη, μέσω της δημόσιας διαβούλευσης και είχα μια προσωπική επικοινωνία με τον πρόεδρο της επιτροπής.
Τέθηκαν σοβαρά, ουσιαστικά και θεμελιώδη ζητήματα με ίδρυση συνταγματικά κατοχυρωμένων, ανεξάρτητων διοικητικών αρχών κι έχω την ακλόνητη πεποίθηση ότι η «ελευθέρωση» της χώρας μας διαβαίνει από εκεί.
Η αυξημένη υπερεξουσία του συνηγόρου πολίτη (ombudsman) έχει εδραιωθεί στα προηγμένα κράτη κι αποτελεί σημείο αναφοράς τους και αναπόσπαστο θεμελιωτικό στοιχείο ασφάλειας της κοινωνίας.
Κρίνεται αναγκαία η ενδυνάμωση και διεύρυνση του σε γενική επιτροπία δημόσιας διοίκησης και η ενσωμάτωση του με τους υποτυπώδεις υφιστάμενους συναφείς εποπτικούς φορείς. Βάση της άμεσης επίλυσης όλων των προβλημάτων του πολίτη από κάθε εμπλοκή του με τη δημόσια διοίκηση, δίχως χρονοβόρες διαδικασίες, οικοδομείται ένα κράτος ευημερίας
Μια έννομη συλλογική προστασία (collective redress) θεραπεύει τις κοινωνικές παθήσεις («Ubi Jus Ibi Remedium»: όπου υπάρχει δικαίωμα υπάρχει θεραπεία) κι αποτελεί εγγύηση υγιής ανάπτυξης.
Η Ελλάδα παρά τις αδυναμίες και ελλείψεις παραμένει ένα διαχρονικά ιστορικό κράτος με διάχυτη οικουμενική ακτινοβολία λόγω της ίδρυσης των πρωταρχικών δομών της δημοκρατίας. Ας αναζητήσουμε τη λύση του ελληνικού προβλήματος, στη θεσμική δράση και όχι στην πολιτική φαυλότητα κι ας αντλήσουμε παράδειγμα από την πολύπαθη συνταγματική μας ιστορία.
Κρίνω σκόπιμη μια αναφορά στη σύγκρουση Ελλάδας με ευρωπαϊκούς θεσμούς όπου κυριαρχούσε η ρήση: «pacta sunt sevanta» έναν διεθνή όρο που σημαίνει ότι οι συμφωνίες τηρούνται πάντα.
Η ως άνω ρήση αναπαραγόταν διαρκώς με έμφαση στο κύρος που διέπουν τις διεθνείς συμφωνίες δίχως όμως να γίνει έστω μία ορθή και ολοκληρωμένη επεξήγηση του διεθνή αυτού όρου.
Την εν λόγω φράση (οι συμφωνίες τηρούνται πάντα…) ακολουθεί: Εφόσον οι συνθήκες παραμένουν ίδιες» («rebus sic stantibus»), με αποτέλεσμα τη στοχευμένη παρερμηνεία του.
Στην περίπτωση μας οι συνθήκες που επικρατούσαν είχαν αλλάξει λόγω εσφαλμένων εφαρμογών οικονομικών πειραμάτων από τους πιστωτές μας και καθιστούσαν επιτακτική μια ολοσχερή αναθεώρηση.
Αυτό που όντως έχει παραμείνει ίδιο κι αμετάβλητο είναι η αποσπασματική κομματική προσέγγιση των υπέρτερων εθνικών μας συμφερόντων δίχως συντεταγμένη διπλωματική προάσπιση τους.
Παραθέτω απόσπασμα αλληλογραφίας του τρίτου προέδρου στην ιστορία των Η.Π. Α. και κύριου συντάκτη διακήρυξης ανεξαρτησίας, Τόμας Τζέφερσον προς τον Αδαμάντιο Κοραή, την 31 /10/1823:
«…Ασφαλώς, έχετε αρχίσει από την ορθή πλευρά την προσπάθειά Σας να τους προετοιμάσετε για τον μεγάλο σκοπό για τον οποίο αγωνίζονται τώρα, εξυψώνοντας δηλαδή το μορφωτικό τους επίπεδο και καθιστώντας τους ικανούς για να αυτοδιοικηθούν. Γι’ αυτή Σας την προσπάθεια θα Σας οφείλουν αιώνιες τιμές. Τίποτε δεν παρέχει περισσότερες πιθανότητες για την προαγωγή του αντικειμενικού αυτού σκοπού από μία μελέτη των λαμπρών προτύπων της επιστήμης, που άφησαν ως κληρονομιά οι πρόγονοί Σας. Σε αυτούς όλοι εμείς οφείλουμε τα φώτα, που αρχικώς μας οδήγησαν για να βγούμε από το γοτθικό σκοτάδι….».
Για να μην ξαναζήσουμε «μαύρες» ημέρες απαιτείται συνεχής επαγρύπνηση και άμεση πρόσβαση όλων των πολιτών με θεσμικούς εγγυοδοτικούς μηχανισμούς διαφύλαξης δημοκρατικής λειτουργίας.
Ας γιορτάσουμε την 45ετή, αδιάλειπτη και «ελλειμματική» δημοκρατία μας, με την ευχή να ολοκληρωθεί και εξελιχτεί σε μια αειφόρο διαδικασία κοινωνικής ευημερίας.
Για να συμβεί αυτό, αναγκαία προϋπόθεση είναι η σύνταξη ενός επίκαιρου συλλογικού εθνικού αφηγήματος κοινής παραδοχής, εμπνεόμενο από την πλούσια ιστορία, της «φτωχής και τίμιας» Ελλάδας.
