Σαράντα χρόνια μετά και τα παιδιά κατάφεραν να μεταδώσουν στους συμμαθητές και καθηγητές τους την ορμή του αγώνα εκείνων των ημερών, να θίξουν καταστάσεις και να μεταδώσουν μηνύματα επίκαιρα.
Μπήκαν δυναμικά στη σκηνή μαθητές και όχι μόνο… Ευρηματική η συμμετοχή δύο καθηγητών του σχολείου μας στην παράσταση: η «Δημοκρατία» ντυμένη στα λευκά και ο «καθηγητής» που μπαίνοντας στην τάξη «ανακαλύπτει» τους απόντες νεκρούς… Σ’ όλη την αίθουσα αντηχούσαν τα τραγούδια του Ξυλούρη… Πολύ έντεχνη η πτώση της «καλαμένιας» Πύλης του Πολυτεχνείου και η απόδοση φόρου τιμής στους νεκρούς με τα τριαντάφυλλα…
Η παράσταση ήταν αφιερωμένη στους αγωνιστές και τους νεκρούς του Πολυτεχνείου, καθώς και στο Νίκο Ξυλούρη, το μεγάλο κρητικό τραγουδιστή, που εκείνες τις δύσκολες ώρες μπήκε μέσα στο Πολυτεχνείο και εμψύχωσε με τα τραγούδια του τους φοιτητές.
«Πώς να σωπάσω μέσα μου;
Πώς να σωπάσω βλέποντας τη δυστυχία του κόσμου;
Πώς να με κάνουν να δω τον κόσμο μ’ άλλα μάτια;
Πώς να σωπάσω, όταν το θεριό γεννιέται ξανά από τις στάχτες του και απειλεί τη χώρα μου;
Πώς να σωπάσω;
Γιατί μου ζητάνε να χαμηλώσω τα φτερά;
Γιατί;»…
Οι παρακάτω καταθέσεις ψυχής των μαθητών αποτυπώνουν με ενάργεια την απήχηση της υποκριτικής προσπάθειας των παιδιών:
«Ερμήνευαν τα παιδιά χωρίς γέλιο, αλλά με λύπη και φόβο, όπως έπρεπε. Κάποιες στιγμές με άγγιζαν τα λόγια με αποτέλεσμα να συγκινηθώ… Εκτός από συγκίνηση πολλά συναισθήματα με κατέβαλαν κατά τη διάρκεια της γιορτής», Μαρκέλα Ρουσάκη Α5.
«…Μου άρεσε που πέσανε τα καλάμια μαζί με τα παιδιά κάτω…», Μανόλης Βασιλάκης Α5.
«Τα παιδιά είχαν μπει για τα καλά στο ρόλο τους και ζούσαν τις στιγμές του Πολυτεχνείου. Είχαν πόνο, αγωνία και λύπη μέσα τους!», Άννα Σαλούστρου Α5.
«Ήξεραν τα λόγια τους απ’ έξω… Ήταν πολύ συγκινητικό, γιατί με λόγια και κινήσεις έδειχναν τι είχε γίνει τότε. Συμμετείχαν και κάποιοι κύριοι. Όλα τα παιδιά ήταν ντυμένα με τζιν και άσπρες μπλούζες. Είχαν γράψει συνθήματα σε μεγάλα πανό», Νίκος Παπαδογιάννης Α5.
«…Η μουσική ταίριαζε πολύ ωραία… Μου άρεσε η σκηνή που το τανκς έσπασε την πόρτα…», Νεκτάριος Πουλάι Α5.
«Εμένα με εντυπωσίασε πολύ η γιορτή του Πολυτεχνείου, γιατί ήταν συγκινητική και τα παιδιά ήταν σοβαρά. Περισσότερο μου άρεσε, όταν σήκωσαν τη μεγάλη σημαία της Χούντας. Θα ήθελα να ευχαριστήσω τα παιδιά και τους δασκάλους, επειδή ετοίμασαν μια μεγάλη γιορτή», Σήφης Κουτσαλεδάκης Α3.
«Όλα τα παιδιά έπαιξαν θαυμάσια…Έμοιαζε σαν να είναι αληθινό θέατρο και τα παιδιά οι ηθοποιοί. Σίγουρα θα είχαν κάνει πολλές πρόβες για τη μέρα αυτή και θα είχαν άγχος στην αρχή για το πώς θα είναι κι αν θα τα κατάφερναν ή όχι. Πριν αρχίσει, νόμιζα ότι θα είναι μια απλή γιορτή, αλλά όταν την είδα, δεν είχα καν λόγια να την περιγράψω. Μου άρεσε που ο κ. Παπαδάκης ήταν στην τάξη κι έβαζε απουσίες στους απόντες … νεκρούς». Σουμαντίπ Καούρ Α3.
«Η άποψή μου ήταν ότι η παράσταση ήταν υπέροχη. Έλεγαν τη γνώμη τους τονίζοντας τις αρνήσεις και τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες με εξαίρετη περιγραφή. Μου άρεσε, γιατί είδα το Πολυτεχνείο με άλλα μάτια», Δέσποινα Πιπεράκη Α5.
Κι όσοι έπαιξαν, είπαν τα εξής:
«Η φετινή γιορτή ήταν ξεχωριστή απ’ όλες τις απόψεις. Παρόλο που στην αρχή για μας που συμμετείχαμε ήταν αρκετό δύσκολο ν’ ανταπεξέλθουμε στις υψηλές απαιτήσεις του έργου, το τελικό αποτέλεσμα δικαίωσε όλη την προσπάθειά μας. Νιώσαμε τόση ανακούφιση και ικανοποίηση που καταφέραμε να πετύχουμε το βασικό μας στόχο, ο οποίος δεν ήταν άλλος από την προσπάθειά μας να τιμήσουμε με τον δικό μας τρόπο τον αγώνα των φοιτητών που έχασαν τη ζωή τους για τα πιστεύω τους. Τα ιδανικά της εξέγερσης των φοιτητών εξακολουθούν και σήμερα να παραμένουν ιδανικά», Μαριλένα Σπυριδάκη Γ3.
«Στις 15 Νοεμβρίου μέσα από τη σχολική θεατρική μας παράσταση για τον εορτασμό του Πολυτεχνείου, στην οποία συμμετείχα, μου δόθηκε η δυνατότητα να βιώσω προσωπικά όλα εκείνα τα σημαντικά γεγονότα που συνέβησαν σαράντα χρόνια πριν. Ταυτίστηκα με τους φοιτητές του Πολυτεχνείου, ένιωσα τον φόβο, αλλά και την υπερηφάνεια τους, όταν με θάρρος αντιστάθηκαν εναντίον της δικτατορίας και του φασισμού. Θέλαμε να «περάσουμε» στους συμμαθητές μας το μήνυμα ότι ο καθένας πρέπει να υπερασπίζεται την άποψη και τα δικαιώματά του και ότι κανένας δεν έχει το δικαίωμα να μας τα στερήσει.
Το χειροκρότημα που εισπράξαμε στο τέλος ήταν η επιβεβαίωση ότι καταφέραμε να πετύχουμε τον στόχο μας. Ήταν η επιβράβευσή μας για όλο τον κόπο μας και τις ατέλειωτες ώρες πρόβας που διαθέσαμε. Ένιωσα πραγματικά πολύ περήφανη που συμμετείχα!», Κατερίνα Γαλανάκη Γ2.
«Πιστεύω ότι «περάσαμε» πολλά μηνύματα στο κοινό και το πιο σημαντικό νομίζω ότι ήταν ότι οι άνθρωποι οφείλουν ν’ αγωνίζονται για τα δικαιώματά τους, γιατί τίποτα δε γίνεται από μόνο του.
Στο τέλος της παράστασης, όταν λάβαμε το χειροκρότημα από το κοινό, τα συναισθήματα ήταν απερίγραπτα! Προσωπικά το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν «πότε θα είναι η επόμενη παράσταση;», Ευγενία Λίπε Γ2.
«Η ώρα περνούσε και η αίθουσα όλο γέμιζε… Δεν έπρεπε να «κολλήσουμε» σε κάποιο σημείο, γιατί θα γινόμασταν ρεζίλι και θα εκθέταμε την κυρία μας… Ήταν μια εκπληκτική παράσταση», Ελένη Μανούσακα Α3.
«Είχα πολύ άγχος μέχρι να μπούμε στη σκηνή, αλλά μετά σιγά-σιγά το άγχος έφυγε και μπήκαμε στον ρυθμό της παράστασης. Θα ήθελα να ευχαριστήσω την κ. Ελένη, τον κ. Γιώργο, τον κ. Πέτρο, την κ. Χριστίνα και τους συμμαθητές μου, που μου έδωσαν αυτήν την ευκαιρία», Κασιάν Τάλος Α6.
«Η γιορτή ήταν φανταστική. Κάθε μέρα σχεδόν έπρεπε να κάνουμε πρόβες μετά το σχόλασμα και να μάθουμε ένα σωρό λόγια. Ακόμα οι κινήσεις που θα κάναμε ήταν ένα άλλο μεγάλο ζήτημα που μας δυσκόλεψε αρκετά…
Η μέρα της γιορτής έφτασε. Όλοι ήμαστε φοβισμένοι, αγχωμένοι, σχεδόν ταραγμένοι! Όλοι κάναμε επαναλήψεις στο κείμενο και προσπαθούσαμε να ακούσουμε τον ήχο έναρξης.
Ξεκινήσαμε! Όλα κυλούσαν ομαλά. Η παράσταση ήταν άψογη χωρίς κανένα λάθος. Όλοι χειροκροτούσαν και ζητωκραύγαζαν! Όλοι μείναμε ευχαριστημένοι με το αποτέλεσμα και ευχαριστήσαμε θερμά την κ. Καραντζίκου και τους υπόλοιπους καθηγητές», Γρηγόρης Λαγουδάκης Α3.
«για αυτούς που αγωνίστηκαν…
για αυτούς που αγωνίζονται σήμερα…
για να μην υπάρχουν συρματοπλέγματα στις καρδιές και τα όνειρα μας!»
Έπαιξαν οι μαθητές:Ραχήλ Αγαπιάδη, Κατερίνα Γαλανάκη, Κατερίνα Δραμιτινού, Γρηγόρης Λαγουδάκης, Λίπε Ευγενία, Ελένη Μανούσακα, Ελεάνα Μανωλίτση, Κατερίνα Μαρτζίνι, Χαρίκλεια Μασούτα, Αναστασία Πατσά, Μαρία Ριτσάτου, Μαριλένα Σπυριδάκη, Μαρία Συνολάκη, Κασιάν Τάλος και Γιώργος Τζάρι. …και οι καθηγητέςΦιλολογική επιμέλεια: Σκηνοθετική επιμέλεια: Σκηνογραφία: Τεχνική επιμέλεια: H Διεύθυνση του σχολείου
: Χριστίνα Μπακαλάρου και Πέτρος Παπαδάκης.
Ελένη Καραντζίκου.
Ελένη Καραντζίκου – Γιώργος Σηφακάκης.
Γιώργος Σηφακάκης – Αμαλία Περράκη.
Πέτρος Παπαδάκης.