Αναρωτιέμαι μερικές φορές πόσοι από εμάς έχουμε καταλάβει το πόσο τυχεροί είμαστε… Πόσοι αλήθεια έχουν αντιληφθεί τη δύναμη και τη σημασία του να ζεις συνειδητά στο ΤΩΡΑ και να εκτιμάς αυτό που έχεις την κάθε στιγμή.
Περιμένοντας μια φίλη που καθυστέρησε στο ραντεβού μας σε ένα Καφέ της παραλίας, εκείνης της παραλίας που δεν χορταίνω να παρατηρώ, αφού έχω πάθει ένα είδος «εθισμού» αν δεν την περπατήσω μια φορά τη μέρα έστω, είχα την πολυτέλεια του χρόνου να κάνω μερικές σκέψεις που αφορούν στο θέμα της Ευγνωμοσύνης…
Κάποιες θεωρίες υποστηρίζουν ότι η πραγματική Ευγνωμοσύνη που πηγάζει μέσα από την καρδιά μας, ανοίγει τις πόρτες της αφθονίας στη ζωή μας.
Υποστηρίζουν επίσης ότι είμαστε ό,τι σκεφτόμαστε… ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο σε αυτή τη ζωή και ότι όλα είναι μαθήματα που πρέπει να πάρουμε, πάντοτε για το καλό της ψυχής μας. Όταν έρχεται η δοκιμασία, μας κάνει να δυσανασχετούμε. Δεν καταλαβαίνουμε ότι είναι διαπαιδαγώγηση. Στο βάθος του χρόνου όμως, αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε γιατί «έτυχε» το κάθε τι. Βλέπουμε όλο το δάσος και όχι μόνο το δένδρο. Αν φυσικά το πάρουμε το μάθημά μας. Υπάρχουν άτομα που γερνούν και πεθαίνουν χωρίς να «προβιβάζονται» και παραμένουν στις ίδιες τάξεις ξανά και ξανά… Στις περιπτώσεις αυτές συνήθως υπάρχει πολύ αυξημένο ΕΓΩ και δυσκολεύει αφάνταστα το να δει κάποιος καθαρά… σε συνδυασμό με πολύ Ανασφάλεια και Φόβο που για κάποιο λόγο το άτομο αυτό έχει συσσωρεύσει επάνω του.
Αυτό που προσωπικά έχω βιώσει, είναι ότι από εμάς και μόνο εξαρτάται το πως θα βιώσουμε τις καταστάσεις. Εκείνες πάντοτε είναι ίδιες. Εμείς δίνουμε την άδεια στον εαυτό μας να τις εισπράξει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Αν θα μας καταβάλουν ή αν θα μας κάνουν πιο δυνατούς. Εστιάζοντας μόνο σε θετικές και ωφέλιμες σκέψεις, είναι ο πιο σίγουρος και δυνατός τρόπος για να σου επιστρέψει στο πολλαπλάσιο αυτή η θετική ενέργεια. Μπορεί να μην έρχεται πάντοτε από εκεί ακριβώς που θα ήθελες, όμως θα βρει τρόπο να φθάσει σε σένα μέσα από διαφορετικές πηγές. Και τότε η πληρότητα που αισθάνεσαι είναι τέτοια που αγγίζει τα όρια της πραγματικής ευτυχίας.
Αρχίζω να νοιώθω γεμάτη ευγνωμοσύνη για τη φίλη που καθυστερεί και έτσι μου δίνεται η ευκαιρία να «γεμίσω» ανεπηρέαστη από το βαθύ εκείνο μπλε της θάλασσας και το σμαραγδένιο πράσινο που ο Δημιουργός-Καλλιτέχνης έριξε απλόχερα στους φοίνικες απέναντι. Ο ήλιος έπαιζε παιχνιδιάρικα με κάποια λιγοστά συννεφάκια και εγώ απέμεινα να παρατηρώ τις διακυμάνσεις από τις εκφράσεις αυτές του φωτός που έστηναν πραγματική πανδαισία χρωμάτων και διαθέσεων.
Η ηρεμία που απλώθηκε μέσα μου ήταν τέτοια που ξαφνικά ένοιωσα πραγματική συγκίνηση. Αναρωτήθηκα κι εγώ με τον εαυτό μου πως είναι δυνατόν να συγκινηθώ έτσι απλά και μόνο παρατηρώντας την φύση αυτή, που καθημερινά έχω στα πόδια μου. Πως γίνεται να μη την έχω βαρεθεί. Πως γίνεται να μου προσφέρει τέτοια εσωτερική ικανοποίηση και πληρότητα…
Τότε ακριβώς, (αφού φόρεσα βιαστικά τα γυαλιά ηλίου, μη και προδώσω την συγκίνησή μου αυτή), συνειδητοποίησα για άλλη μια φορά, ότι η φύση του ανθρώπου είναι να αισθάνεται πλήρης με απλά πράγματα που δεν οφείλονται μόνο στα αγαθά που αποκτώνται με χρήματα. Σαφώς η έλλειψή τους δημιουργεί προβλήματα, ιδιαίτερα στις μέρες μας που έχουμε μάθει να λειτουργούμε με πολλές πρόσθετες «ανάγκες» πολύ πιο απαιτητικές από ότι παλαιότερα…
Όμως είναι τόσα πολλά εκείνα που δεν αγοράζονται, αλλά ούτε πουλιούνται, (γατί καθ’ ένας από εμάς πρέπει να τα κατακτήσει μόνος του) και μας προσφέρουν τόση πληρότητα, αρκεί να μπορέσουμε να σταματήσουμε για μια στιγμή από τον ξέφρενο ρυθμό μας και να τα παρατηρήσουμε. Να τα «δούμε» αλλά ως επί το πλείστον να τα «εκτιμήσουμε».
Η φίλη μου κατέφθασε αλαφιασμένη ζητώντας συγνώμη για την καθυστέρηση, αλλά εγώ απλά την ευχαρίστησα. Με κοίταξε απορημένη με αυτό το ύφος που μεταξύ μας παίρνουμε όταν δεν καταλάβουμε προς στιγμήν κάτι, το λίγο χαζό και λίγο αινιγματικό αλλά εγώ και πάλι, αδιαφορώντας για το ύφος της, έσκυψα και τη φίλησα.
Βάλθηκα να της εξηγώ το πόσο πολύτιμη ήταν για μένα και το πόσο πολύ εκτιμούσα την ώρα εκείνη που θα απολάμβανα ένα καφέ μαζί της… αναγνωρίζοντας και εκτιμώντας τη σημασία εκείνης της στιγμής.
Όμως οι ερωτήσεις μέσα μου δεν σταμάτησαν για το πόσοι πραγματικά από εμάς αισθανόμαστε τυχεροί που ζούμε σε αυτή την πόλη με την τόση φυσική ομορφιά… που μπορούμε να απολαμβάνουμε ειρηνικά και με την υγεία μας ένα καφέ με ένα φίλο ή να κοιμόμαστε σε ζεστά σκεπάσματα τις κρύες νύχτες του χειμώνα. Δεν το έχουν όλοι το πλεονέκτημα αυτό και υπάρχει πολύς πόνος εκεί έξω…
Η δικιά μας υποχρέωση θεωρώ ότι είναι, αφού στείλουμε καθημερινά την ευγνωμοσύνη μας στη Θεία ενέργεια που μας περιβάλει, αφού καλημερίσουμε την καινούργια ημέρα με θετικές και όμορφες σκέψεις, να σκύψουμε επάνω σε όσους δεν έχουν την πολυτέλεια αυτή. Και είναι αρκετοί στις μέρες μας. Από όπου και όπως μπορεί ο καθένας μας, ας δώσει ότι καλύτερο έχει, όπου κρίνει ότι υπάρχει ανάγκη. Κι ας είναι μόνο ένα φωτεινό χαμόγελο αισιοδοξίας και δύναμης.
…Γιατί το Φως υπάρχει μέσα σε όλους μας. Είναι στο χέρι μας να το ανακαλύψουμε και να το ξεθάψουμε κάτω από τις όποιες ψεύτικες πεποιθήσεις που μας «παραγέμισαν», συστήματα και καταστάσεις και να το αφήσουμε να λάμψει και να αγκαλιάσει όλο τον πλανήτη που πραγματικά το έχει πολύ ανάγκη σήμερα. Ίσως περισσότερο από ποτέ…
