Ευρωπαϊκά και άλλα

Του ΜΑΝΩΛΗ ΚΑΛΛΕΡΓΗ*

Η ζωή συνεχίζεται αμείλικτη, σ’ αυτή τη χώρα που μας έλαχε να κληρονομήσουμε από κάτι προγόνους απίστευτα επινοητικούς και σκεπτόμενους, έτσι που η σκέψη τους να αναγνωρίζεται σήμερα ως η βάση του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Παρ’ όλα αυτά και όπως είναι κατανοητό, δυστυχώς η αρχαία κληρονομιά δεν μετράει και επομένως καλούμαστε μόνοι μας σήμερα να υπερασπίσομε τον εαυτό μας.

Αυτή τη χώρα -τη χώρα μας- πεισθήκαμε να την εντάξομε σε μια Ένωση κρατών -τη λεγόμενη Ευρωπαϊκή- αφού μας διαβεβαίωσαν κατηγορηματικά ότι τα μέλη της θα είναι ισότιμα, θα είμαστε σαν αδέλφια και ότι θα ζήσουμε κοντολογίς μια ζωή χαρισάμενη.

Μας διαβεβαίωναν και για διάφορα άλλα, αλλά να που τελικά από «ισότιμα μέλη» μεταπέσαμε πια σε μια «Ευρώπη πολλών ταχυτήτων» όπως από «επίσημα χείλη» ομολογείται πλέον ανοιχτά. Κάπως έτσι, η ζωή συνεχίζεται αμφίρροπη για τους Έλληνες, οι οποίοι αποδεικνύονται οι βραδύτεροι εξ όλων των άλλων Ευρωπαίων.

Είχα πιστέψει κάποτε στην Ευρώπη. Είχε συντελέσει σ’ αυτό η ανακάλυψη – αποκάλυψη από εμένα τον ίδιο της σημαντικής προσωπικότητας του Ριχάρδου Coudenhove – Kalergi, ενός ρομαντικού διανοούμενου που μίλησε για τις «Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης» και φαντάστηκε μια ένωση των Ευρωπαϊκών κρατών με ισότιμα μέλη, και με τη νεολαία σε θέση πρωταγωνιστή, γι’ αυτό -τι αφέλεια- με συγκίνησαν οι ιδέες του. Του έγραφε τότε (1936) ο Σωκράτης Καλλέργης από την Κρήτη «θα θέλαμε κι εμείς, οι Κρήτες να συμμετέχομε στην κίνηση που ιδρύσατε».

Οι απόψεις του Ριχάρδου ήταν ξεκάθαρες όσον αφορά στο καθεστώς ισοτιμίας των χωρών που θα συμμετείχαν στην κίνηση αυτή για μια ενωμένη Ευρώπη. «Το σύνταγμα της Ενωμένης Ευρώπης θα πρέπει ν’ αναγνωρίσει την ισότητα των δικαιωμάτων μεταξύ μικρών και μεγάλων χωρών. Δεν πρέπει με κανένα τρόπο και με καμία διάταξη, το ένα κράτος να μπορεί να κυριαρχήσει επί του άλλου». Όμορφα λόγια αυτά.

Ο κόσμος, οι άνθρωποι, οι λαοί, έχουν πάντα την τάση να γίνονται ευκολόπιστοι στις μεγαλόστομες εξαγγελίες. Μάλιστα, όσο πιο μεγάλη μεγαλοστομία τόσο ευκολότερο να γίνει από τον πολύ κόσμο πιστευτή, όπως πλείστα παραδείγματα σε εθνικό επίπεδο μπορούμε να αναφέρομε. Αλλά τώρα τι; Από την Ευρώπη των «ισότιμων μελών» περνούμε λέει στην Ευρώπη των «πολλών ταχυτήτων».

– «Ε, και λοιπόν»; Ακούω τον μεγαλοσχήμονα και κομπορρήμονα ευρωπαϊκό παράγοντα να καγχάζει. «Ο κύβος ερρίφθη, το παιχνίδι τελείωσε, πολύ αργά για δάκρυα». Αραδιάζει και κάμποσα ακόμη ρητά για να γίνει ακόμη πιο πειστικός έτσι ώστε να αποβιώσει και η τελευταία ελπίδα μέσα στους εγκεφάλους και τις καρδιές των Ελλήνων πολιτών. Έλα όμως που υπάρχει όμως και ο μύθος του Δία και της Ευρώπης.

«Επεί δε επέβη τη νήσω Κρήτη ο μεν ταύρος ουκέτι εφαίνετο, επιλαβόμενος δε της χειρός o Ζεύς απήγε την Ευρώπην εις το Δικταίον άντρον ερυθριώσαν και κάτω ορώσαν».

Δηλαδή: «Όταν έφτασε στο νησί της Κρήτης, ο ταύρος δε φαινόταν πια και ο Δίας πιάνοντάς την από το χέρι, οδήγησε την Ευρώπη στο Δικταίο Άντρο και αυτή είχε κοκκινίσει και είχε το βλέμμα της στραμμένο κάτω».

Έτσι η Ευρώπη σε λίγο θα γεννήσει τον Μίνωα, τον Ραδάμανθυ και τον Σαρπηδόνα. Αυτά λέει ο μύθος, ο οποίος -όπως κάθε μύθος- κρύβει μέσα του πολλές αλήθειες, τις οποίες εγώ συνεπαρμένος ψάχνω να τις βρω.

Παρ’ όλα αυτά η Άνοιξη εισβάλλει και πάλι θριαμβευτικά ξυπνώντας τη φύση και ο ήλιος θερμαίνει ανακουφιστικά αυτή τη χειμαζόμενη χώρα. Η πόλη τινάζει από πάνω της τη χειμωνιάτικη καταχνιά και οι αισθήσεις ενεργοποιούνται. Τα σοκάκια της παλιάς πόλης φυλακίζουν το φως και το βλέμμα. Μέσα από τις γλάστρες και τα παρτέρια αναβλύζει η άνοιξη κι απ’ τα παράθυρα των σπιτιών απλώνεται η μυρωδιά από το φρεσκοψημένο τσουρέκι.

Ευχές Πασχαλινές σε όλες και όλους.