Εφημερία …αγάπης

Νοσοκομείο Ρεθύμνου… Ώρα: Θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε….. Περιστατικό: πολλά και διαφορετικά. Καθημερινή ρουτίνα για όλο το προσωπικό. Πώς να κριθεί αλήθεια μια «καλή» ημέρα εργασίας σε χώρους τέτοιους, όπου η αγωνία, ο πόνος και η ανημπόρια εναλλάσσονται με τον εκνευρισμό την απογοήτευση το τραγικό αλλά ενίοτε και τις χιουμοριστικές καταστάσεις ευτυχώς…

Θα μπορούσε κανείς να αφιερώσει ατέλειωτες ώρες σταχυολογώντας αληθινά περιστατικά πολλών τύπων και αντιδράσεων που διαδραματίζονται καθημερινά στα Νοσοκομεία μας. Ατέλειωτος ο κατάλογος. Και πάντα η ίδια διαπίστωση. Υπάρχουν άνθρωποι που τιμούν και ανεβάζουν το μπόι της ανθρωπότητας και άλλοι που δυστυχώς υποβιβάζουν κάθε ανθρώπινη αξία.

Προσωπικά επιλέγω να στέκομαι στα πιο αισιόδοξα και ελπιδοφόρα παραδείγματα. Ευτυχώς είναι τα περισσότερα τέτοιου είδους στην εμπειρία της ζωής μου. Ίσως επειδή τυχαίνει να είμαι καλοπροαίρετη με τους ανθρώπους και να εστιάζω στο θετικό και το φωτεινό που θεωρητικά έχουμε όλοι μέσα μας…

Όμως πάντοτε μένω άφωνη και συγκινούμαι όταν έρχομαι πρόσωπο με πρόσωπο με εκείνη την καθηλωτική έκφραση του πιο υπέροχου συναισθήματος… εκείνο που πρεσβεύει και τιμά το ανθρώπινο είδος μας. Ειδικά σε χώρους όπου δοκιμάζονται ανά δευτερόλεπτο οι αντοχές-ανοχές και η ανθρωπιά όλων μας αλλά ιδιαίτερα εκείνων που είναι η καθημερινή εργασία τους, ο πήχης της αναγνώρισης των αξιών ανεβαίνει κάθετα και οφείλουμε να εξάρουμε και να τιμούμε τους όποιους πρεσβευτές της αγάπης…

Η Γεωργίτσα… έτσι μου είπε πως την έλεγαν είναι το πιο πρόσφατο παράδειγμα ανθρωπιάς που βίωσα. Συμβασιούχος νοσηλεύτρια μοχθεί καθημερινά με εκείνους τους γνωστούς μισθούς της πείνας, προσφέροντας τις υπηρεσίες της σε όλους τους ανήμπορους ασθενείς, ηλικιωμένους και μη. Η Γεωργίτσα κάνει τη δουλειά της όπως και τόσες άλλες νοσηλεύτριες θα μου πείτε. Όμως εκείνο που έκανε το θάλαμο να λάμψει από τόσο φως εκείνο το απόγευμα, ήταν ο τρόπος και η τρυφερότητα των λόγων της σε εκείνη τη δύστροπη από τους πόνους γριούλα που κλήθηκε να καθαρίσει, αλλά και σε εκείνον τον επίσης δύστροπο γεράκο που γκρίνιαζε για το ανακάτεμα θηλυκών και αρσενικών στον ίδιο θάλαμο…. έτοιμος να φύγει να πάει σπίτι του λέει γιατί έχει και φασαρία εκεί μέσα…

Με πόση τρυφερότητα, με πόση αγάπη χειρίστηκε και τους δυο γέροντες αυτή η κοπέλα… Άγγελος αγάπης τους μίλαγε όπως θα μίλαγε στη γιαγιά και τον παππού της. Είχα την εντύπωση πως ήταν δικοί της άνθρωποι αρχικά. Και όλη αυτή η αγάπη δοσμένη κάτω από συνθήκες που δεν έχουν την πολυτέλεια της άνεσης ή της ξεκούρασης αλλά ούτε και του χρονικού πλεονάσματος.

Κάθιδρη η Γεωργίτσα, κάθε λίγο έπιανε την μέση της από την υπερπροσπάθειά της να αλλάξει την υπέρβαρη ασθενή που αποκαλούσε γιαγιούλα της. Ο Άγγελος αυτός όχι μόνο δεν δυσανασχετούσε αλλά έκανε και χιουμοριστικά πειράγματα στη γιαγιά Μαλαματένια για να μην εστιάζει στους πόνους της.

Την συνάντησα στο μικρό μπαλκονάκι όπου είχα βγει προκειμένου να μην αισθάνεται άσχημα η γυμνή γιαγιάκα αλλά και για να πάρω λίγο αέρα από την φορτισμένα «μυρωδάτη» ατμόσφαιρα…

«Πως το κάνεις αυτό» τη ρώτησα… πως μπορείς και έχεις τόσο καλή διάθεση μέσα σ΄ αυτές τις συνθήκες;

Με μάτια όλο απορία για την ξαφνική μου ερώτηση … σκουπίζει τον ιδρώτα που κύλαγε στα ροδαλά της μάγουλα και πετώντας τα λερωμένα πανάκια της γιαγιάς στον γέρικο κάδο, με καθηλώνει με την απάντησή της… «Χωρίς Αγάπη καλή μου δε γίνεται τίποτα… πως θα μπορούσε να είναι αλλιώς…». Πόση Αλήθεια κρυμμένη μέσα σε λίγες λέξεις… όλο το μεγαλείο και η πεμπτουσία της ζωής μας δοσμένη μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα εκείνο το Ανοιξιάτικο απόγευμα σ’ εκείνο τον ανάμεικτο από κορμιά και συναισθήματα θάλαμο του Νοσοκομείου μας…

Να είσαι καλά Γεωργίτσα μου… κι εσύ και όλο το καλοπροαίρετο προσωπικό που μοχθεί καθημερινά βιώνοντας τη γεύση του ανθρώπινου πόνου… παραμερίζοντας για μια ημέρα ακόμη, τη θανατερή ανάσα…