Είχε αρχίσει να σταθεροποιείται ο θεσμός των Εκδηλώσεων Τύπου, παρά τα προβλήματα, όταν ξεκίνησε θέσπιση βραβείων στη μνήμη επιφανών δημοσιογράφων προς όφελος αριστούχων της πόλης μας.
Ένα από αυτά ήταν και εις μνήμην Ευάγγελου Ανδρουλιδάκη.
Οι δικαιούχοι των πρώτων χρόνων απονομής του βραβείου, θα θυμούνται με πόση επισημότητα, δινόταν το βραβείο σε ειδική τελετή, πλαισιωμένη από υψηλού επιπέδου καλλιτεχνικές εκδηλώσεις.
Με θλίψη βλέπουμε τώρα να περιορίζεται η απονομή στο φιλόξενο χώρο της εφημερίδας, που πάντα στήριζε τον θεσμό και τιμούσε τον δωρητή και την οικογένειά του. Αλλά ας όψονται οι μιζέριες που μόνο γκρεμίζουν, εάν και εφόσον, αυτό που τους ενοχλεί, δεν τους προσφέρει τη δική τους προσωπική προβολή. Ας είναι.
Μέσα από τη διαδικασία αυτή μάθαμε περισσότερα για τον Ευάγγελο Ανδρουλιδάκη. Αδελφό του Γεωργίου, για τον οποίο ήδη έχουμε κάνει αναφορά.
Στα χνάρια του αδελφού
Ο Ευάγγελος, γεννήθηκε στο μικρό χωριό Καρρέ, (αλλά μεγάλο ως προς το κύρος των παιδιών του, που διέπρεψαν), το 1907. Ούτε και σ’ αυτόν αρνήθηκαν, το δικαίωμα των σπουδών οι δικοί του, παρά τις δυσκολίες που περνούσαν όπως όλος ο κόσμος κι εκείνη την εποχή. Έτσι ο νεαρός Ανδρουλιδάκης κατάφερε να σπουδάσει φιλολογία, στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Οι στερήσεις ήταν αφάνταστες, αλλά ο σκοπός περισσότερο επιτακτικός. Κι έτσι ο αγώνας του δικαιώθηκε με την απόκτηση του πολυπόθητου πτυχίου.
Άρχισε τη σταδιοδρομία του πρώτα στην εκπαίδευση, διατελώντας επί δύο χρόνια διευθυντής σε ιδιωτικό σχολείο του Ρεθύμνου. Τον κέρδισε όμως η δημοσιογραφία, την οποία άρχισε να υπηρετεί από το 1929.
Τότε πρωτοεμφανίστηκε ως οικονομικός συντάκτης από το «Ριζοσπάστη» στο πλευρό του Γιώργου Βιδάλη.
Στη συνέχεια εργάστηκε στην «Πρωία», στην «Καθημερινή», στην «Ελευθερία», στη «Βραδινή», και στο «Βήμα» το 1952, όπου υπήρξε αρχισυντάκτης.
Τελικά, έφτιαξε από το τίποτα τη «Ναυτεμπορική», την οποία διηύθυνε επί 20 χρόνια. Σ’ αυτή μέχρι το τέλος της ζωής, κρατούσε μια στήλη στα «Πολιτικά Θέματα», όπου σχολίαζε τα οικονομικά της χώρας.
Σημαντική συμβολή στον αντιστασιακό Τύπο
Στη διάρκεια της Κατοχής, μαζί με τον αδελφό του, τον επίσης κορυφαίο δημοσιογράφο Γιώργη Ανδρουλιδάκη, εξέδωσαν και κυκλοφορούσαν κρυφά τη «Μαχόμενη Ελλάδα» για την οποία ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος θα γράψει κάποτε: «Κανένα άλλο μυστικό έντυπο της Κατοχής δεν ήταν τόσο υπερκομματικό, τόσο συνενωτικό και τόσο συμφιλιωτικό όσο αυτό».
Διετέλεσε επίσης εκδότης-διευθυντής του περιοδικού «Οικονομική πορεία» από το 1959. Οικονομικός σχολιαστής της ΕΡΤ το 1954. Μέλος της Εταιρείας Ελληνικών Σπουδών, με αξιόλογο συγγραφικό έργο, όπως «Ανδροκίδου Λόγοι-1937-Εισαγωγή Σχόλια Μετάφραση», «Ελληνική Οικονομία του 1948» κ.ά.
Η προσωπικότητα του Βαγγέλη Ανδρουλιδάκη, δέσποσε στο δημοσιογραφικό, αλλά και στον κοινωνικό χώρο, επί εξήντα ολόκληρα χρόνια. Υπήρξε ένας από τους λίγους δημοσιογράφους του οποίου η συμβολή στη διαμόρφωση της οικονομικής ζωής της Ελλάδας, ήταν τόσο αποφασιστική, ώστε δικαίως να χαρακτηριστεί πρύτανης του είδους. Είχε επίσης και το χάρισμα του λόγου κι ήταν απόλαυση η συζήτηση μαζί του, επί παντός επιστητού.
Μια ιστορική συνέντευξη
Ιστορική η φράση του σε μια συνέντευξη που είχε δώσει στον επίσης διαπρεπή συνάδελφο Γιάννη Μαρίνο, στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» στα τέλη της δεκαετίας του ’80 λίγο πριν από τον θάνατό του. Όταν ρωτήθηκε για τα οικονομικά προβλήματα της χώρας μας, (πού να ζούσε τα σημερινά), είχε πει: «Από τη χώρα λείπουν τα κεφάλια όχι τα κεφάλαια».
Ο Ευάγγελος Ανδρουλιδάκης ήταν εκείνος που πρώτος, δεκαετίες πριν, είχε διακρίνει την έλλειψη σοβαρής οικονομικής πολιτικής στη χώρα και το επισήμαινε δοθείσης ευκαιρίας.
Πίστευε, όπως τόνιζε, στη βαρυσήμαντη αυτή συνέντευξη, ότι τα «κεφάλια» οι άνθρωποι δηλαδή με γνώσεις, ικανότητες και επαγγελματικό ήθος ήταν το ουσιωδέστερο είδος εν ανεπάρκεια στην Ελλάδα. Και ο Ανδρουλιδάκης δήλωνε βαθειά απογοητευμένος και καταθλιβόταν από τη γενίκευση του φαινομένου της αναξιοκρατίας, του αριβισμού και του καιροσκοπισμού που ματαιώνουν κάθε προσπάθεια εξόδου από τα αδιέξοδα της οικονομίας και της κοινωνίας μας.
Μολονότι ήταν παρών στην οικονομική ανάλυση, ήταν ελάχιστα γνωστός στους νεότερους ρεπόρτερ των οικονομικών. Και μια που δεν εκινείτο από καιρό στο καθημερινό ρεπορτάζ, είχε στερήσει το χώρο από τη διδακτική του παρουσία.
Κοντά στους νέους
Οι δυσκολίες που πέρασε μέχρι να σταθεροποιηθεί επαγγελματικά, τον έκαναν ευαίσθητο στα θέματα των νέων και ήταν δεδομένη η βοήθεια που παρείχε με κάθε τρόπο στους νέους που έφταναν στο γραφείο του ζητώντας μια ευκαιρία. Κι έχουμε στο αρχείο μας έγγραφό του στην ΕΣΗΕΑ (22/1/1975) στο οποίο διαμαρτύρεται για την μη εγγραφή επαγγελματιών δημοσιογράφων, αναφέροντας ονόματα στενών συνεργατών του.
Υπήρξε από τους κορυφαίους της δημοσιογραφίας στην εποχή του επί σειράν ετών, και διέπρεψε ιδιαίτερα στην Οικονομική Δημοσιογραφία. Πάνω απ’ όλα όμως, υπήρξε ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος, μια φωτεινή προσωπικότητα, ένας χαρισματικός χειριστής του λόγου. Έφυγε στις 14 Ιουλίου 1988, στην Ίο, ενώ κολυμπούσε στα νερά του Αιγαίου.
Όπως ήταν όμως η επιθυμία του, η κόρη του Αιμιλία, μετέφερε τα οστά του στο νεκροταφείο Ρεθύμνου, γιατί πάντα ο Ευάγγελος Ανδρουλιδάκης ένιωθε δεμένος με τον τόπο του και δεν θα ήθελε να βρίσκεται η τελευταία του κατοικία μακριά από την αγαπημένη του γη. Ακόμα και μετά θάνατον όμως δεν λησμόνησε τους νέους.
Βραβείο στη μνήμη του
Και στις 28 Φεβρουαρίου 1989, η ΕΣΗΕΑ (υπόψη του αγαπητού συναδέλφου και πρώην προέδρου της, Μανόλη Μαθιουδάκη), αρχειοθετεί έγγραφο στο οποίο η Κυβέλη Ανδρουλιδάκη και η Αίμη Ανδρουλιδάκη Κρηικάκη, χήρα και θυγατέρα αντίστοιχα του Βαγγέλη Ανδρουλιδάκη, γνωρίζουν στην Ένωση ότι με ορισμένους καλούς φίλους συγκέντρωσαν κατ’ αρχάς ποσόν 1.500.000 δρχ. σε ομόλογα, τα οποία θα αποδίδουν 300.000 δρχ. ετησίως. Επιθυμία τους ήταν το ποσόν αυτό να δίνεται σαν βραβείο σε νέο δημοσιογράφο του οικονομικού κλάδου, μια φορά το χρόνο και κατά προτίμηση κάθε 29 Μαΐου ημέρα γέννησης του εκλιπόντος.
Παράκληση ήταν, να δίνεται το ποσόν από την ΕΣΗΕΑ με τη σύσταση ολιγομελούς επιτροπής, που θα ενέκρινε η οικογένεια με πρόεδρο τη Μαρία Ρεζάν, στην οποία έτρεφε μεγάλη εκτίμηση ο Ανδρουλιδάκης όπως και ο αδελφός του άλλωστε.
Μερικά χρόνια αργότερα, μια εκλεκτή συμπολίτισσα, η κυρία Ασπασία Γαλλιάκη, ανιψιά του μεγάλου δημοσιογράφου, μας ενημέρωσε για το βραβείο αυτό και σαν επίσημη πληρεξούσιος της οικογενείας για την απόφαση να δίνεται σε αριστεύσαντα πρωτοετή είτε σχολής Δημοσιογραφίας είτε Φιλολογίας.
Ευτυχήσαμε να εκπληρώνουμε τη θέληση του Ευάγγελου Ανδρουλιδάκη για αρκετά χρόνια στη διάρκεια των Εκδηλώσεων Τύπου με την εποπτεία πάντα της κυρίας Γαλλιάκη που έδινε και την επιταγή στο δικαιούχο σπουδαστή. Στην όλη διαδικασία, που ήταν αδιάβλητη, συμμετείχε η Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης ευγενώς προσφερόμενη. Κι ήταν αρκετοί νέοι που σήμερα διαπρέπουν στο χώρο τους και τότε ωφελήθηκαν από το βραβείο αυτό.
Ο θεσμός σταμάτησε αλλά η κυρία Γαλλιάκη συνεχίζει προς τιμήν της κι έτσι μνημονεύεται πάντα ο Νέστορας της οικονομικής δημοσιογραφίας Ευάγγελος Ανδρουλιδάκης, που ήθελε και μετά θάνατον να προσφέρει στον τόπο του.
