Έφτασε πάλι φέτος
η ώρα να αναμετρηθείς
με τη χρονιά που πέρασε.
Γι’ αυτό να ’χεις μαζί σου
το χρονομέτρη ακριβείας.
* * *
Χαμένη είναι η μέρα που
δεν χάρηκες το ξύπνημά σου,
δεν χαμογέλασες στο ηλιόφως
και δεν ανέβλεψες στον ουρανό
με βλέμμα ολόγεμο μ’ ευγνωμοσύνη .
ούτε σιγοτραγούδησες κανα ωραίο στίχο
ούτε και σιγοσφύριξες κανα γλυκό σκοπό .
δεν καλημέρισες στο δρόμο σου κανένα .
ούτε σε κουρασμένο έδωσες κουράγιο
κι ούτε βοήθησες να ανασηκωθεί
ένα παραριγμένο που βογκούσε .
δεν ζήτησες ούτε και δέχτηκες
συγνώμη απ’ όποιον έπρεπε
και ούτε έκανες δικό σου
ελάχιστο απ’ τον ξένο πόνο .
τίποτε για το χθες δεν άφησες ή
τίποτε δεν κράτησες για τ’ αύριο .
δεν τρόχισες καθόλου το Εγώ σου
για να χωρά ευρύχωρα στο Εμείς .
δεν είπες ένα «Όχι» ή ένα «Ναι»
όπου και όποτε έπρεπε καθένα .
ούτε -σαν τους Πυθαγορείους-
αναρωτήθηκες το απόβραδο:
«τι έκανα και τι δεν έκανα
απ’ όσα έπρεπε
να κάνω»…
* * *
Πόσες ημέρες έζησες, λοιπόν,
χωρίς πραγματικά να «ζήσεις»;
Πόσες χαράμισες χωρίς χαρά ή πόσες
χωρίς της ενσυναίσθησης τη λύπη;
Πόσες διέγραψες μ’ ένα σου Χι
ή πόσες είναι το άθροισμα ζωής
στο φετινό σου Ημερολόγιο;
Αν είναι λίγο, αναγεννήσου
στο κλάμα του Μωρού
που, όπου να ’ναι,
θα ξαναγεννηθεί
εν φάτνη των αλόγων!
