Ένα περιστατικό που έτυχε να αντιληφθώ πριν λίγες ημέρες στη γειτονιά μου, έγινε αφορμή για κάποιες αισιόδοξες σκέψεις σε σχέση με το που βαδίζουμε σαν άνθρωποι, ως προς τον τρόπο συμπεριφοράς στα αδέσποτα η τα ζώα γενικότερα.
Είναι αλήθεια ότι έχουμε ακόμη πολύ δρόμο σαν κοινωνία να βαδίσουμε έως ότου αποκαταστήσουμε την αλόγιστη βία και σκληρότητα με την οποία κάποιοι «άνθρωποι» φέρονται στα ανυπεράσπιστα πλάσματα.
Η γράφουσα πάντα είχε την τάση να εστιάζει στα θετικά γεγονότα και καταστάσεις. Έτσι και τώρα είναι επιτακτική η ανάγκη να επικοινωνήσω οτιδήποτε ελπιδοφόρο περιστατικό πέφτει στην αντίληψή μου, αισιοδοξώντας ότι κάποτε αυτός ο κόσμος θα αποκτήσει ένα περισσότερο ανθρώπινο πρόσωπο, τιμώντας αξίες διαχρονικές όπως η ευσπλαχνία, η εν συναίσθηση, και η Αγάπη για όλα τα πλάσματα.
Στη διαδρομή λοιπόν για την κατοικία μου, παρατηρώ από απόσταση τον νεοφερμένο κτηνίατρο της περιοχής να κρατάει ένα κλωβό και να τον τοποθετεί με προσοχή στο πεζοδρόμιο μπροστά από το κατάστημά του. Ανοίγοντας το πορτάκι βγαίνει παραπατώντας ελαφρά ένας γατούλης, ο οποίος φαινόταν ο καημένος ότι δεν ήταν από «σπίτι». Όντας αθεράπευτα γατόφιλη η γράφουσα, έμεινα να τον παρατηρώ αντιλαμβανόμενη ότι ήταν ακόμη υπό την επήρεια κάποιας νάρκωσης.
«Ήταν αδεσποτούλης και τον στείρωσα» μου επεξηγεί ο κτηνίατρος βλέποντας με καρφωμένη στο πεζοδρόμιο να παρατηρώ τον γατούλη.
«Μπράβο σας για την κίνηση αυτή» προλαβαίνω να του φωνάξω, αφού είχε ήδη απομακρυνθεί λόγω του φόρτου της εργασίας του.
Τα βήματά μου δεν με οδηγούσαν ν’ απομακρυνθώ. Έμεινα να παρατηρώ το ζαλισμένο αδεσποτάκι που προσπαθούσε να συνειδητοποιήσει που βρισκόταν. Άρχισα να ανησυχώ γιατί υπήρχε ο κίνδυνος να περάσει το δρόμο και να μην προλάβει να τρέξει εάν χρειαστεί λόγω της νάρκωσης.
Δυο τρεις περαστικοί του έδωσαν βιαστικά χάδια και προσπέρασαν. Εγώ είχα μείνει ακόμη εκεί, σε επιφυλακή, σκεπτόμενη τι θα μπορούσα να κάνω με το γατούλη αυτό. Εκείνη τη στιγμή κάποιος άλλος νεαρός κύριος που είχε πλησιάσει χωρίς να τον αντιληφθώ με ρώτησε τι είχε γίνει και φερόταν έτσι το γατί. Όταν του εξήγησα τι είχε συμβεί η κίνησή του πραγματικά με εξέπληξε. Χωρίς να το σκεφθεί δεύτερη φορά σκύβει και σηκώνει στα χέρια του τον γατούλη, ο οποίος αξίζει να σημειωθεί, ήταν αρκετά μεγαλόσωμος και πολύ βρώμικος λόγω της ταλαιπωρίας του στους δρόμους της πόλης. «Θα τον πάρω στο σπίτι μου όσο χρειαστεί μέχρι να συνέλθει τελείως» μου λέει και με αφήνει άφωνη… «Έλα ηρέμισε… ηρέμισε καλέ μου…» άρχισε ο υπέροχος αυτός κύριος να καθησυχάζει το ταραγμένο γατί.
«Μπράβο και σε εσάς…» προλαβαίνω να του ψελλίσω πριν απομακρυνθεί… Με την άκρη του ματιού μου τον παρατηρούσα που έστριψε τη γωνία προσπαθώντας να τιθασεύσει τις κινήσεις του φοβισμένου γατούλη που δεν ήξερε που τον οδηγούσε η τύχη του… προφανώς δίχως καμία εμπιστοσύνη στο ανθρώπινο είδος μας.
Συνειδητοποίησα ότι μέσα σε ελάχιστα λεπτά της ώρας έγινα μάρτυρας πράξεων ανιδιοτελούς αγάπης… Είτε από τον κτηνίατρο που δεν είχε προσωπικό όφελος για να τον στειρώσει… είτε από τους περαστικούς που του χάρισαν λίγα χάδια, είτε τέλος από τον αγγελικά πλασμένο κύριο που αν και είχε προφανώς τα δικά του προσωπικά θέματα (πρόλαβα να δω με κάποια βιβλιάρια υγείας στα χέρια του), αγνόησε τις επιταγές του Εγώ, και λειτούργησε σαν πραγματικός Άνθρωπος.
Συνέχισα τον δρόμο μου και εκείνη τη στιγμή ένοιωσα κάτι που λίγες φορές το έχω βιώσει στη ζωή μου… ένοιωσα με μιας να αλλάζει η δόνηση του κόσμου ετούτου… Ένοιωσα πως είναι να «ανυψώνεται το μπόι της ανθρωπότητας» όπως έχει πει ο ποιητής… Γιατί οι μικρές και προσωπικές του καθ’ ενός από εμάς αγαθοεργές κινήσεις, είναι αυτές που συνολικά θα λειτουργήσουν και θα αλλάξει ο κόσμος ετούτος.
Μεγάλο θέμα η συμπεριφορά του ανθρώπινου είδους στα υπόλοιπα πλάσματα… Από καταβολής κόσμου υπήρχε μόνο η τάση να τα αντιλαμβάνεται σαν «άψυχα πράγματα», σαν ιδιοκτησία, σαν εργαλείο δουλειάς ή σαν χωρίς αξία πλάσματα που μπορούσε κάποιος να τα μεταχειριστεί όπως ήθελε χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανένα… «Σιγά τώρα τι αξία έχει η ζωή ενός ζώου… Η δουλειά μας να γίνεται… εδώ άνθρωποι σκοτώνονται…». Τέτοιου είδους πεποιθήσεις μεγαλώνουν γενιές εδώ στην Κρήτη αλλά και αλλού φυσικά…
Κι όμως ο πολιτισμός ενός τόπου διακρίνεται και από τον τρόπο που η κοινωνία συμπεριφέρεται στα ζώα. Μεγάλο και σοβαρό θέμα ετούτο της ζωοφιλίας. Χρειάζονται πολλές σελίδες ανάλυσης για το ποιος πραγματικά είναι ζωόφιλος ή όχι…
Ας μάθουμε τουλάχιστον να μην τα βασανίζουμε εάν δεν μπορούμε να τα αγαπήσουμε… Ας μάθουμε να τα φροντίζουμε και να περνάμε σε πράξεις όταν χρειάζεται… ώστε κανένα πλάσμα να μην υποφέρει. Και η «επιστροφή συναισθημάτων» είναι τόση που μόνο όσοι έχουν μεγαλώσει με κάποιο ζωάκι, μπορούν να αντιληφθούν την μέγιστη αυτή αξία, τον πλούτο συναισθημάτων που μας γεννάει η συμβίωση αυτή. Ας τα φροντίσουμε λοιπόν όσο μπορούμε. «Όποιος ταΐζει ένα αδέσποτο… ταΐζει την ψυχή του» έχει πει ο αλησμόνητος Τσάρλυ Τσάπλιν. Και έτσι είναι… Tο έχω βιώσει.
«Τα ζώα είναι ότι μας έχει απομείνει από τον Παράδεισο»… έχει ειπωθεί μεταξύ άλλων για τα πλάσματα αυτά. Ας αρχίσει να αλλάζει επιτέλους το τοπίο ετούτο όπου ο άνθρωπος παρουσιάζεται ως ο μεγαλύτερος βασανιστής των πλασμάτων αυτών. Ναι! είμαι αισιόδοξη, Αισθάνομαι ότι κάτι αλλάζει. Αργά …αργά αλλά σταθερά κάτι γίνεται…
Γιατί η Αγάπη πάντα βρίσκει τρόπο…
Υ.Γ. Τελικά ο γατούλης στάθηκε πολύ τυχερός. Όπως πληροφορήθηκα υιοθετήθηκε από τον καλό εκείνο κύριο… Αν και είχε και άλλο κατοικίδιο (ένα σκυλάκο) θεώρησε ότι η αγάπη του μπορεί να μοιραστεί και με το πλάσμα αυτό που βρέθηκε στο δρόμο του.
Όλο αυτό θεωρώ ότι κάνει την πράξη του ακόμη πιο αξιέπαινη. Ευχή μου να πολλαπλασιαστούν τέτοιου είδους κινήσεις… ανιδιοτέλειας, συμπόνιας και αγάπης.
