Του ΝΙΚΟΥ Ι. ΦΛΕΜΕΤΑΚΗ*
Η αλήθεια και το ψέμα, δύο έννοιες αντιφατικές, βρίσκονται σε διαρκή πόλεμο μεταξύ τους τόσο, όσο διαρκεί και η αιωνιότητα.
Από την αρχή της ύπαρξης της ανθρωπότητας, που συνεπάγεται την αρχή της ύπαρξης της συνείδησης, έχουν υπάρξει αναρίθμητα περιστατικά σύγκρουσης αλήθειας εναντίον ψέματος και ψέματος εναντίον αλήθειας.
Στο πεδίο της σύγκρουσης η αλήθεια προσπαθεί να νικήσει το ψέμα αποκαλύπτοντας τον εαυτό της και το ψέμα προσπαθεί να νικήσει την αλήθεια καλύπτοντάς την και όχι αποκαλύπτοντάς την.
Είναι όμως γνωστό, καθώς το έχει παρουσιάσει η διάρκεια του χωροχρόνου, το γεγονός ότι στο τέλος του πολέμου αναδεικνύεται ένας νικητής, ένας νικημένος και μία καταστροφή.
Η καταστροφή που αναδεικνύεται προκύπτει ανεξάρτητα με τον νικητή. Το γεγονός αυτό οφείλεται μονάχα στην ύπαρξη του πολέμου, γιατί ο εμπειρισμός και ο ορθολογισμός έχουν επιδείξει πως ο πόλεμος είναι καταστροφή.
Επομένως, δεν μπορεί να είναι διαφορετική η απόρροιά του, παρά μόνο καταστροφική.
Είναι φανερό, λοιπόν, πως στον αιώνιο πόλεμο μεταξύ Αλήθειας και Ψέματος, η εξαίρεση του νικητή, δεν μπορεί να αποτρέψει την καταστροφή.
Το εύλογο ερώτημα που προκύπτει σε αυτό το σημείο είναι το εξής: Πώς είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί η νίκη της Αλήθειας, χωρίς να ακολουθήσει καταστροφή;
Η απάντηση αυτού του ερωτήματος περιλαμβάνει ένα πολύπλοκο περιεχόμενο, όσο και το ανθρώπινο όν.
Συνεργάτες στο έργο της απάντησης βρίσκονται οι Ανθρωπιστικές μαζί με τις Κοινωνικές επιστήμες και τις Φυσικές.
Δεν υπάρχει αμφιβολία στην προηγούμενη πρόταση από τη στιγμή, που συλλογιστείς πως η ζωή του ανθρώπου περιτριγυρίζεται από αυτές τις επιστήμες που προαναφέρθηκαν.
* Ο Νίκος Φλεμετάκης είναι φοιτητής της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Κρήτης
