Θα τολμήσω να μπω στα βαθιά νερά και να εκφράσω τολμηρές απόψεις. Ευτυχώς που γνωρίζω καλό κολύμπι ως παλιός ναυαγοσώστης και στη θάλασσα των εννοιών και ρευμάτων σκέψεων, έχω τον τρόπο προσανατολισμού.
Ο ναός της Δημοκρατίας είναι ένα πανανθρώπινο οικουμενικό οικοδόμημα που χτίστηκε με υλικά την ανάγκη για δικαιοσύνη, ελευθερία και ισότητα. Το σύμβολό της είναι η Ακρόπολη, όπου στάθηκε αγέρωχο και επιβλητικό στο χρόνο για να επιβεβαιώνει την υπέρτατη άξια της δημοκρατίας και κυρίως να εμπνέει ένα απαράμιλλο θαυμασμό. Θα ήταν πολύ χρήσιμη μια σύγκριση μεταφορική του τρόπου οικοδόμησης της δημοκρατίας και του τρόπου οικοδόμησης της Ακρόπολης.
Τεχνικά λοιπόν ο ναός έχει την περίφημη σπονδυλωτή αρχιτεκτονική όπου οι κολόνες και ο τρόπος κατασκευής ακολουθά το νόμο της στήριξης του ανθρώπινου σώματος, στο οποίο υπάρχει μια επιστημονική κατανομή βάρους. Με αυτό τον τρόπο αποκτά εξαιρετική ελαστικότητα και πανίσχυρη στήριξη, ώστε να αντιστέκεται σε όλα τα φυσικά φαινόμενα.
Έρχομαι τώρα στο επίμαχο θέμα στήριξης της άμεσης δημοκρατίας για την οποία βέβαια, ανεξάρτητα αν την θεωρώ αποτυχημένη, νομίζω ότι μπορούμε να υπερηφανευτούμε ότι έστω και με προβλήματα λειτουργεί μια υποτυπώδης δημοκρατική κατάσταση. Η άμεση δημοκρατία λοιπόν, στηρίζεται απευθείας στο λαό και σε μια πολυμελή βουλή. Και για χρόνια συμβαίνει το εξής: όποιος είναι αγαπητός στον πολύ κόσμο και κρατεί από σόι μπορεί να βγει βουλευτής και να αλωνίζει στην πασαρέλα της πολίτικης.
Κατά τη γνώμη μου είναι λάθος αυτό το σύστημα, καθώς δεν υπάρχει αντιστήριξη που να εμποδίζει τις όποιες αυθαίρετες αποφάσεις, οι οποίες εύκολα ψηφίζονται και πολύ δύσκολα εφαρμόζονται. Κι αυτό διότι δεν υπάρχει το θεμέλιο και το σχέδιο οικοδομικής άδειας της δημοκρατίας.
Το γεγονός αποτυχίας αυτού του συστήματος, νομίζω αποτυπώνεται στο βιοτικό επίπεδο του λαού και στην πανίσχυρη άρνηση του πολιτικού συστήματος για καινοτόμες αλλαγές, όσον αφορά στην κατανομή εξουσίας και στον δραστικό περιορισμό βουλευτών.
Γνώμη μου είναι ότι πρέπει οι πολίτες να εκπροσωπούνται ανά χίλιους μέσω εκλεκτόρων κι ο κάθε βουλευτής να εκπροσωπείται από πενήντα εκλέκτορες .Έτσι θα αποφεύγεται η λαοπλανία και η διαφθορά, με βουλευτές που τάζουν παραμύθια σε ταλαίπωρους πολίτες που δεν γνωρίζουν βασικές διαδικασίες και το μόνο που έχουν είναι το δικαίωμα ψήφου.
Χρειάζεται γνώση κι ευθύνη στην επιλογή, ώστε να εκλέγονται όσοι θα ελέγχονται από εκλέκτορες για να αναγκάζονται να τηρούν τον όρκο τους και να παράγουν πολιτικό έργο στο όνομα του ελληνικού λαού και της δημοκρατίας.
Παράλληλα με μια βουλή που δεν θα υπερβαίνει τους εκατό βουλευτές, πρέπει να λειτουργεί η νόμιμη εκπροσώπηση των εργαζομένων με δικαίωμα βέτο, ώστε οι απεργίες να μην γίνονται ανεύθυνα αλλά όταν είναι αναγκαίο.
Τέλος, ένα συνταγματικό δικαστήριο έγκρισης νόμων θα είναι ο θεματοφύλακας της δημοκρατίας για την προστασία του πολιτεύματος. Θεωρώ ως βάση της δημοκρατίας τον λαό που εκλέγει τους εκλέκτορες, σε δεύτερη βάση εκλέγονται οι βουλευτές παράλληλα με τους επίσημους εκπροσώπους εργαζομένων-ανέργων, σε τρίτη φάση την εξουσία δικαιοσύνης που θα κρίνει τα νομοσχέδια ως προς τη συμβατότητα των δημοκρατικών αρχών.
Έτσι πιστεύω ότι μπορεί να λειτουργεί μια αυτοελεγχόμενη και βιώσιμη δημοκρατία, η οποία θα μπορεί να διαφυλάξει και να προστατεύσει την τόσο ευαίσθητη δομή από τη διαστρεβλωμένη κακιά αδελφή της, την οχλοκρατία.
