Η αύξηση ωραρίου των καθηγητών και αμοιβή τους…

«Οι εκπαιδευτικοί, που κατά γενική ομολογία των ειδικών, είναι οι χειρότερα αμειβόμενοι δημόσιοι υπάλληλοι, βλέπουν με τρόμο τις καθαρές αποδοχές τους να μετατρέπονται σε φιλοδώρημα (660 ευρώ τον μήνα για τον πρωτοδιόριστο από 1.020 ευρώ που ήταν τον Ιούνιο του 2011, ενώ ο μισθός του νεοεισερχόμενου χωρίς προηγούμενη προϋπηρεσία γίνεται 575 ευρώ τον μήνα!!)». Πόσο εξοργισμένος μπορεί να νιώσει κάποιος που θίγεται άμεσα και με ποιους, για όλη αυτή την κατάντια;
Έχει τύχει αρκετές φορές να ακούω σε συζητήσεις, ότι οι Δάσκαλοι και οι καθηγητές, σε όλο τον κόσμο, αλλά ειδικά στη χώρα μας, πληρώνονται υπερβολικά! Υπάρχουν αρκετοί που λένε ότι: μιλάνε κι αυτοί που κάθονται τρεις μήνες το χρόνο; Πολύ πάει ρε παιδιά. Θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί τους προτείνοντας επίσης, να σταματήσουν οι μισθοδοσίες των στρατιωτικών από την στιγμή που δεν πολεμούν, οι πυροσβέστες να πληρώνονται μόνο όταν σβήνουν φωτιές, οι αστυνομικοί μόνο αν κάνουν συλλήψεις και όχι για να κάνουν βόλτες με το περιπολικό, οι χειρουργοί όταν κάνουν επεμβάσεις και όχι για να φλερτάρουν με τις νοσοκόμες κτλ. κτλ. Κάποια στιγμή επιτέλους θα πρέπει να δούμε κάποια πράγματα σ’ αυτή τη χώρα περισσότερο σοβαρά. Όσο κι αν δεν αρέσει σε πολλούς που θα το διαβάσουν, τα κριτήρια του καθενός για τους εκπαιδευτικούς είναι ανάλογα με το τι απωθημένα του έχουν μείνει, από τους δάσκαλους και τους καθηγητές που είχε στο σχολείο, και την ικανότητα που έχει για να τα διαχειριστεί. Αν είναι ικανός βλέπει την πραγματικότητα ξεκάθαρα. Αν δεν είναι ικανός, βγάζει χολή για όλο το εκπαιδευτικό σύστημα.
Έχει μπει ποτέ κάποιος, από τον κάθε υπουργό μέχρι τον πιο απλό πολίτη, σε σημερινή τάξη που το κάθε παιδί βγάζει τα απωθημένα του από το σπίτι και όχι βέβαια του 50 ή του 60 που ήταν όλοι παναγίες και αλίμονο σ’ εκείνον που θα μιλούσε; Έχει ποτέ αναπνεύσει ο κάθε υπουργός τον αέρα μιας τάξης; Έχει νιώσει την αύρα ενός σχολείου των διδασκόντων και των μαθητών; Όχι βέβαια! Πολύ απλά κάθε χρόνο στην έναρξη των μαθημάτων πηγαίνει σε ένα πρότυπο σχολείο για τον αγιασμό και τις απαραίτητες φωτογραφίες και νομίζει ότι έτσι λύθηκαν όλα τα προβλήματα στην παιδεία. Ποτέ κανένας υπουργός ή επίσημος, δεν διάλεξε να πάει στο χειρότερο σχολείο, να δει κάτω από ποιες συνθήκες δουλεύουν καθηγητές και μαθητές και πραγματικά, όχι να υποσχεθεί, αλλά να δώσει άμεσα λύσεις. Τις λύσεις αυτές που τελικά δίνουν από το υστέρημά τους οι καθηγητές, αλλά και οι γονείς και οι μαθητές, επειδή έχουν μια αξιοπρέπεια που δεν μετριέται ούτε με μισθούς, ούτε με απεργίες, με τίποτα! Μετριέται μόνο με την αγάπη και το πάθος που έχουν για τη δουλειά τους, για το σχολειό τους και για τους μαθητές τους.
Κάθε καθηγητής, πέρα από την κανονική δουλειά του στο σχολείο, χωρίς να είναι αρμοδιότητα του, καλείται να βρει τρόπο για όλα τα προβλήματα που θα προκύψουν. Θα πρέπει να είναι ψυχολόγος, γιατρός, θεραπευτής, τεχνίτης, μπογιατζής, συντηρητής, πατέρας, μάνα και προ πάντων φίλος με τον κάθε μαθητή. Σε ένα σχολείο που, σε κάθε ευκαιρία, οι κυβερνώντες του δίνουν άλλη μια αριστοτεχνική μαχαιριά, για να πάει ακόμα πιο κάτω, να εξευτελιστεί εντελώς. Ακόμα και υπουργική απόφαση πάρθηκε πριν από μερικά χρόνια να περάσουν όλοι οι μαθητές χωρίς εξετάσεις τον Ιούνιο για να είναι αρεστή η κυβέρνηση στους πολίτες! Πριν δυο-τρία χρόνια η τότε υπουργός Παιδείας είπε να δικαιολογηθούν παραπάνω απουσίες στους μαθητές, πέρα από ότι έλεγε ο νόμος που η ίδια συνέταξε, για να περάσουν την τάξη! Φυσικά πανηγύριζαν για το ανέλπιστο δώρο γονείς και μαθητές. Όχι οι καλοί μαθητές, αυτοί έτσι κι αλλιώς δεν έχουν ποτέ πρόβλημα, αλλά εκείνοι που πηγαίνουν στο σχολείο με το φραπέ στο χέρι για να περνούν την ώρα τους και τελικά παίρνοντας το απολυτήριο, διορίζονται στο δημόσιο για να τα φάνε μαζί με τον κ. Πάγκαλο, στερώντας θέσεις από άλλους πολύ ικανότερους και μορφωμένους. Τέτοιες γελοιότητες, απ’ όσο μπορώ να ξέρω, δεν έχουν προηγούμενο σε κανένα κράτος στον κόσμο. Κατά τα άλλα οι καθηγητές είναι υπεύθυνοι που δεν διαβάζουν και δεν μαθαίνουν οι μαθητές, ξεχνώντας όλοι εκείνοι που τους θάβουν, ότι απλά εφαρμόζουν τα «αριστοτεχνικά» φτιαγμένα, για να μη μπορέσεις να μάθεις αυτά που πρέπει, εκπαιδευτικά προγράμματα του υπουργείου Παιδείας.
Αλλά για να γυρίσουμε στους «τεμπέληδες καθηγητές» των 575 ευρώ. Μπορεί να φανταστεί κάποιος ένα υπάλληλο της Περιφέρειας ή του Δήμου να δουλεύει 8-10 το πρωί στην Κοξαρέ και 11-1 στο Σπήλι, την επόμενη μέρα 8-11 στο Γαράζο και 12-2 στην Κράνα; Την επόμενη στο Ρέθυμνο (αν είναι τυχερός) και μετά πάλι φτου κι από την αρχή! Και όλα αυτά εννοείται φυσικά χωρίς έξτρα αμοιβή για εκτός έδρας, όπως γίνεται σε άλλες υπηρεσίες. Αν έχεις περίσσευμα ωραρίου 2-3 ή 4 ώρες μπορεί να σου πουν από το Ρέθυμνο να πας να συμπληρώνεις το ωράριο σου στα Ανώγεια. Δεν λέω ότι γίνεται πάντα, αλλά πάντως γίνεται, είναι υπαρκτό το πρόβλημα.
Σε όλα τα παραπάνω δεν βάζω τις ώρες προετοιμασίας των μαθημάτων και τις διορθώσεις των διαγωνισμάτων με τεράστια ευθύνη στο σπίτι, τις εξωπραγματικές ευθύνες που φορτώνεται κάθε καθηγητής στις εκδρομές (που το κάθε παιδί βγάζει τα απωθημένα του και θα πρέπει να τα ανέχεται και να προσέχει μη γίνει κάποιο ατύχημα) φαντάζομαι τα γνωρίζουν οι πάντες αυτά. Αλλά επιπλέον και τις υπόλοιπες εξωδιδακτικές εργασίες, συναυλίες, θεατρικές παραστάσεις, και κάθε άλλου είδους εργασίες που αναδεικνύουν το ταλέντο του μαθητή και την προσωπικότητά του, χωρίς εννοείται να πληρώνεται ποτέ έξτρα για όλα αυτά σε καμία περίπτωση, όπως γίνεται στη βουλή για αυτούς που οδηγούν την πατρίδα μας στον γκρεμό, ζητώντας μετά με περίσσιο θράσος ξανά την ψήφο μας, για να την σώσουν! Οι δυο παραπάνω ώρες δεν είναι το πρόβλημα. Οι δυο ώρες είναι το πέπλο, για να καλύψουν οι υπεύθυνοι όλες τις ανομίες που έχουν κάνει και συνεχίζουν απτόητοι να κάνουν, όλα αυτά τα χρόνια στην παιδεία, αλλά και σε άλλα κομμάτια του κοινωνικού ιστού, χωρίς να ανοίξει μύτη. Και ο πολίτης γονέας τις περισσότερες φορές δυστυχώς τσιμπάει, όπως και ο μαθητής.
Ο καθηγητής όμως είναι εκεί! Πάντα για να δώσει το κάτι παραπάνω στον μαθητή. Όλοι οι καθηγητές είναι τέλειοι λοιπόν; Μεγάλο ψέμα αν η απάντηση ήταν ναι. Αλλά σε μια οικογένεια είναι όλοι ίδιοι; Μπορείς να ισοπεδώνεις μια οικογένεια επειδή ένα άτομο της έχει διαφοροποιηθεί; Δεν πρόκειται να επικαλεστώ μελέτες της ΟΥΝΕΣΚΟ που λένε πως η μια διδακτική ώρα ισούται με τέσσερις σε δουλειά γραφείου και αλλά παρόμοια. Καθένας απλά να αναλογιστεί πόσο μπορεί να αντέξει σε ώρες, σε μήνες και σε χρόνια, με 25-30 μαθητές, για κάθε ώρα μαθήματος, που το αίμα κοχλάζει μέσα τους (όλοι περάσαμε από αυτή την ηλικία και το ξέρουμε καλά νομίζω) και θέλουν να φάνε τον κόσμο, χωρίς να λογαριάζουν κανέναν και τίποτα. Έχει τύχει πολλές φορές να μου λένε οι γονείς: «πως μπορείς και αντέχεις με τόσα παιδιά; Εγώ θα είχα τρελαθεί, ένα έχω και δεν το αντέχω!». Φαντάζομαι ότι αν βάλει ο καθένας το χέρι του στην καρδιά και παραμερίσει απωθημένα, φθόνους και κακίες θα καταλάβει απόλυτα…
Τελικά για να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους… είναι γνωστό ότι πολλοί γονείς «παρκάρουν» τα παιδιά τους στο σχολείο και ασχολούνται με αλλά πράγματα. Όσο κι αν δεν αρέσει σε κάποιους, για δικούς τους λόγους που μόνο εκείνοι ξέρουν, οι δάσκαλοι και καθηγητές προσφέρουν απίστευτα φτηνή φροντίδα και φύλαξη των παιδιών, όταν οι γονείς ασχολούνται με διάφορα αλλά πράγματα, και επιπλέον, όπως και να το κάνουμε, μορφώνουν τα παιδιά, τροφοδοτώντας τα με πολύτιμες γνώσεις, για να έχουν πλουραλισμό σκέψης και πράξης και να θωρακίσουν τη μετέπειτα ζωή τους. Μπορεί να ακούγεται λίγο τρελό, αλλά αυτή είναι η αλήθεια όμως! Είτε αρέσει είτε όχι! Γι’ αυτό ας μην ισοπεδώνουμε τα πάντα όταν μιλάμε για τους εκπαιδευτικούς, και όταν πλέον σήμερα ο μισθός του ταλαίπωρου πρωτοδιόριστου εκπαιδευτικού που έχει διοριστεί στην άλλη άκρη της Ελλάδας έχει φτάσει τα 575 ευρώ το μήνα μετά από 20 και 25 ολόκληρα χρόνια στα θρανία! Και καλείται όχι μόνο να προσφέρει έργο δυσανάλογο με τα χρήματα που αμείβεται, προσφέροντας σαφώς πολύ περισσότερα, αλλά θα πρέπει να ζήσει κιόλας…
Όσο για την απεργία μέσα στις εξετάσεις και ότι οι καθηγητές παίζουν με το μόχθο γονέων και παιδιών, οι εκπαιδευτικοί περιμένουν περισσότερη σοβαρότητα και αντιμετώπιση. Όταν απεργούν ΔΕΗ, ΟΤΕ, συγκοινωνίες, ειδικά στην Αθήνα και ταλαιπωρείται αφάνταστα ο κόσμος με απίθανες καταστάσεις να διαδραματίζονται παντού. Όταν οι αγρότες στο θεσσαλικό κάμπο κλείνουν τους δρόμους με τα τρακτέρ και παραλύουν τα πάντα στη χώρα, τότε όλα είναι καλά και έχουν δίκιο. Όταν όμως απεργούν δάσκαλοι και καθηγητές αλίμονο! Όλοι τους πρέπει να πάνε στον καιάδα! Από τη μια οι καθηγητές δεν παράγουν εργασία και από την άλλη θα πρέπει να είναι παρόντες για τις εξετάσεις με κάθε τρόπο. Μα αφού τα σχολεία δεν παράγουν τίποτε γιατί όλοι οι γονείς δεν πάμε άραγε στα φροντιστήρια να πάρουμε τίτλους σπουδών και απολυτήριο γυμνασίου-λυκείου; Είμαι εξοργισμένος όπως και οι περισσότεροι συνάδελφοι για όλη αυτή την κατάντια στην παιδεία, για το σημείο που μας έχουν φέρει οικονομικά και οικογενειακά. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να δείξω την αηδία μου σε όσα συμβαίνουν σ’ αυτή τη χώρα για μένα, χωρίς εμένα και να απεργήσω, αδιαφορώντας για το τι λέει ο γιος μου που δίνει φέτος πανελλήνιες, οι μαθητές μου και οι γονείς τους. Η απεργία γίνεται πάντα σε επίκαιρες στιγμές για να καταλάβει ο άλλος το πρόβλημα. Η απεργία δεν μπορεί να γίνεται κοινή συναινέσει. Τελικά όμως μετά από την επιστράτευση που επιβλήθηκε, αναρωτιέμαι σε μια υποτίθεται ευνομούμενη χώρα, όπως είναι η δική μας, εγώ πότε μπορώ να απεργήσω; Μάλλον θα πρέπει να περιμένω διαταγή από το υπουργείο Παιδείας να μου πει: θα απεργήσετε την τάδε του μήνα επειδή μας λείπουν κάποια χρήματα από τον προϋπολογισμό. Είμαστε τελικά εντελώς για γέλια σ’ αυτή τη χώρα.
Κανένας δεν υποχρέωσε κανένα καθηγητή να ακολουθήσει αυτό το επάγγελμα. Από επιλογή είναι εκεί, στα ταμπούρια της γνώσης για το μαθητή. Και όποιος δεν το αντέχει ο οργανισμός του, καλό θα είναι να πάει σπίτι του. Αλλά να τον λες τεμπέλη και όλα τα συναφή, και να τον απαξιώνεις τόσο, μήπως πάει πολύ; Εσύ που διαβάζεις αυτές τις γραμμές, μη σταθείς πάλι στη σκόνη που έντεχνα σηκώνεται από την κυβέρνηση. Δες στο βάθος το πρόβλημα. Το ωράριο του καθηγητή δεν είναι ελληνική πατέντα. Σε όλο τον κόσμο έτσι πάει, πάνω κάτω.
Ξέρω πάντως πως αύριο πάλι, παρά τα όσα άδικα έχω ακούσει από κυβέρνηση (διαίρει και βασίλευε) γονείς και μαθητές θα είμαι εκεί κάθε μέρα, όπως κάνω 28 χρόνια τώρα. Θα είμαι εκεί βασισμένος σε όσα μπολιάστηκα κι εγώ από τους δασκάλους και καθηγητές μου, για να βάλω ένα τόσο δα πετραδάκι, στο οικοδόμημα που λέγεται παιδεία και που αριστοτεχνικά έχουν γκρεμίσει οι κυβερνήσεις των τελευταίων 40 ετών, μήπως και κάποια στιγμή μπορέσει να ξανασταθεί στα πόδια του. Θα είμαι εκεί να ξανακάνω θεατρικές παραστάσεις και περιβαλλοντικά προγράμματα με τους μαθητές μου χωρίς να αμείβομαι ποτέ έξτρα. Θα είναι εκεί και οι συνάδελφοί μου για να μπολιάζουν τους μαθητές με ρήσεις του Σεφέρη, του Ελύτη, του Γκάτσου, του Καβάφη, του Αναγνωστάκη, του Λειβαδίτη και τόσων άλλων. Για να γεμίσουμε τη φαρέτρα τους όσο περισσότερο σωστά γίνεται, ώστε το αύριο να τους βρει ετοιμοπόλεμους, σε πείσμα όσων χαίρονται και νομίζουν ότι το σχολείο και οι εκπαιδευτικοί έχουν ξοφλήσει… γιατί σε μια χώρα που της αρέσει να ασχολείται με Λαζόπουλους, Καμμένους, Τράγκες, και με τις διαφημίσεις του Jumbo, αν ξύσεις την σάπια επιφάνεια της παρακμής θα βρεις από κάτω έναν ζωντανό οργανισμό. Με κύτταρα, ανθρώπινες υπάρξεις που κάθε μέρα δίνουν τους δικούς τους αγώνες ενάντια στα κύματα της εξαθλίωσης, αφήνοντας τα ολόδικά τους, ανεξίτηλα σημάδια. Που σπρώχνουν κι εσένα τον ανυποψίαστο, που τρως ότι σου σερβίρουν τα ΜΜΕ, χωρίς να ερευνάς πρώτα, να πας παρακάτω μαζί τους. Για να νιώσεις καλύτερα, ομορφότερα και ανθρωπινότερα. Για να μπορέσεις να απόλαυσης και να ρουφήξεις τη ζωή στην πραγματική της διάσταση και όχι σ’ αυτήν την άθλια που έντεχνα εδώ και δεκαετίες σου σερβίρουν.