Διάβασα πρόσφατα πόσο έχει κοστίσει μέχρι σήμερα η διάσωση των Τραπεζών, στις διάφορες χώρες της Ευρωζώνης και εντυπωσιάστηκα. Οι τράπεζες με προβλήματα, έχουν απορροφήσει τα τελευταία πέντε χρόνια της κρίσης επτακόσια δισεκατομμύρια ευρώ. Ναι επτακόσια, ούτε ένα λιγότερο. Το ποσό αυτό είναι υπερδιπλάσιο από το Ελληνικό χρέος και μεγαλύτερο από το συνολικό χρέος της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας και της Ελλάδας μαζί, που για να μη ξεχνιόμαστε, είναι οι τρεις «Μνημονιακές» χώρες της Ευρωζώνης. Με άλλα λόγια οι Δυτικοευρωπαίοι θα μπορούσαν να έχουν επιλέξει την εξόφληση των χρεών αυτών και να αφήσουν μερικές τράπεζες να καταρρεύσουν, λόγω των σφαλμάτων που έκαναν οι διοικούντες τους, για τα οποία φυσικά δε φταίει κανείς άλλος, παρά αυτοί. Θα μου πείτε ότι μαζί θα κατέρρεαν και οι καταθέτες των Τραπεζών αυτών. Ναι αλλά έτσι πρέπει να γίνονται τα πράγματα, για να είναι πιο προσεκτικοί την επόμενη φορά όσοι κυνηγούν τις υψηλές αποδόσεις και τις ριψοκίνδυνες επενδύσεις.
Το χρονικό διάστημα των διασώσεων των τραπεζών, είχαμε λόγω κυρίως των μνημονίων, μια καλπάζουσα ανεργία των νέων. Στην Ελλάδα αυτή έχει φτάσει το 60% στις ηλικίες από τα 18 μέχρι τα 25 και ανάλογα ποσοστά ανεργίας των νέων έχουν η Ιταλία, η Ισπανία και η Πορτογαλία. Η Ευρώπη, στον τομέα αυτό σφυρίζει αδιάφορα και το μόνο που έκανε μέχρι σήμερα, είναι να προγραμματίσει τη διάθεση 6 δισεκατομμυρίων ευρώ, από τον επόμενο προϋπολογισμό της, για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα. Τα χρήματα αυτά, που είναι κυριολεκτικά ψίχουλα, θα αφορούν και τις 18 χώρες της Ευρωζώνης. Και αν τα συγκρίνουμε με τα 700 δισ. που κόστισε μέχρι σήμερα η διάσωση των Τραπεζών θα δούμε ότι για κάθε χίλια ευρώ που πήγαιναν στη σωτηρία των προβληματικών τραπεζών, αποφασίστηκε να πάνε, στο μέλλον όχι σήμερα, ογδόντα πέντε ευρώ για τη «διάσωση» της Ευρωπαϊκής νέας γενιάς. Μιας νέας γενιάς, που, λόγω των αυξημένων οικονομικών δυνατοτήτων των αστικών οικογενειών τα τελευταία 40 χρόνια, είναι η καλύτερα μορφωμένη γενιά που είχε ποτέ η Ευρώπη. Αυτό, συνδυασμένο με την «κινητικότητα» για ευκαιρίες εργασίας σε όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες, υποτίθεται ότι θα έδινε μεγάλη ώθηση τόσο στην κατάργηση των εσωτερικών Ευρωπαϊκών συνόρων, όσο και στην ανόρθωση της παραγωγικότητας στην Ηπειρό μας. Στην πραγματικότητα, λόγω της κρίσης Χρέους της Ευρωζώνης όχι μόνο δεν υλοποιήθηκαν οι προοπτικές αυτές, αλλά έχουμε πάνω από εικοσιπέντε εκατομμύρια άνεργους νέους, στις 18 χώρες του Ευρώ. Και έχουμε επίσης το Γερμανό σοσιαλιστή Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου κύριο Μάρτιν Σούλτς, να δηλώνει ότι αντί να δημιουργούν ευκαιρίες εργασίας και ανάπτυξης της Ευρώπης, οι πολιτικοί με τους χειρισμούς τους έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν μια χαμένη γενιά νέων ανθρώπων. Και να παραδέχεται ότι ενώ οι πολιτικοί είναι πρωταθλητές στις περικοπές πιστώσεων και μισθών, κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν, όταν αντιμετωπίζουν το ζήτημα της νεανικής ανεργίας.
Τι πρέπει να γίνει λοιπόν; Όσο και αν φαίνεται περίεργο, υπάρχουν πολλές λύσεις στο πρόβλημα την νεανικής ανεργίας. Το Ινστιτούτο του Κιέλου, ένας από τους μεγαλύτερους Οργανισμούς στην Ευρώπη που ασχολούνται με το ζήτημα αυτό, προτείνει μεταξύ άλλων:
Στροφή των νέων σε εκπαίδευση που έχει σχέση με τομείς της Οικονομίας, που θα έχουν σίγουρη ανάπτυξη στο μέλλον, όπως είναι ο Τουρισμός, η διαχείριση του περιβάλλοντος, οι κοινωνικές υπηρεσίες και η πρωτογενής παραγωγή.
Στροφή σε αναζήτηση εργασίας με τη χρήση υψηλής τεχνολογίας, όπως είναι το internet, που δίνει τη δυνατότητα πρόσβασης σε αγγελίες και ζητήσεις προσωπικού, σε διάφορες χώρες της Ευρώπης.
Την επιδότηση του μισθού των νέων, για ένα σχετικά μεγάλο χρονικό διάστημα, ώστε να βοηθηθούν αυτοί κατά την είσοδο τους στην Αγορά εργασίας.
Την εκπαίδευση των νέων, μετά την αποφοίτηση τους από τα πανεπιστήμια, σε μεθόδους ανάπτυξης της προσωπικής επιχειρηματικότητας.
Τη στροφή της φοίτησης στα Πανεπιστήμια, σε ένα διπλό σύστημα που θα συνδέει την ακαδημαϊκή εκπαίδευση με την εργασιακή γνώση, μέσω της τοποθέτησης αποφοίτων φοιτητών, σε συγκεκριμένες θέσεις εργασίας, για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα.
Και τέλος τη στροφή της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης, από την πλήρη εξειδίκευση, που ακολουθείται ως κανόνας στα Πανεπιστήμια σήμερα, σε μια γενικότερη κατάρτιση σε μεγάλη σειρά τομέων, που θα δώσει την απαιτούμενη ευελιξία στο νέο, για να βρει μια θέση που του ταιριάζει, από μια μεγαλύτερη λίστα πιθανών ευκαιριών εργασίας, που θα συναντήσει κατά την αναζήτησή του.
Ιδού, λοιπόν πεδίο δόξης λαμπρόν, για τα κόμματά μας και τα προγράμματά τους στον τομέα αυτό. Τα οποία προγράμματα, τόσο των Μνημονιακών, όσο και των Αντιμνημονιακών κομμάτων, δυστυχώς, δεν λένε κουβέντα για τα παραπάνω. Και τα μεν Αντιμνημονιακά κόμματα συναγωνίζονται για το ποιο θα δώσει περισσότερες υποσχέσεις, σχετικά με την επιστροφή μας στο «ανέμελο 2008», ενώ τα Μνημονιακά είναι τόσο απασχολημένα με τη διακυβέρνηση της χώρας, που δεν διατυπώνουν πια ούτε θέσεις, ούτε απόψεις στα site τους. Αντί αυτού προσπαθούν να εφαρμόσουν επακριβώς τα μνημόνια και να δημιουργήσουν «πρωτογενές πλεόνασμα», που μπορεί να δώσει μερικά ευρώ παραπάνω στις πενόμενες κοινωνικές ομάδες, αλλά δε θα λύσει με κανένα τρόπο το πρόβλημα της νεανικής ανεργίας. Που στρέφει τους νέους σήμερα σε φασίζοντα κόμματα και σε αντικοινωνικές συμπεριφορές. Και που είναι ότι ακριβώς προσπαθούν να αποτρέψουν όλοι οι σκεπτόμενοι Έλληνες, άσχετα με την πολιτική παράταξη που υποστηρίζουν.
Ας ζητήσουμε από τους Ευρωπαίους λοιπόν, περισσότερα χρήματα και περισσότερη δράση, για την ένταξη των νέων στην εργασία και λιγότερα για τη σωτηρία των τραπεζιτών και των ιδρυμάτων τους.
Αν δεν θέλουμε να χάσουμε όχι μόνο τη σημερινή, χαμένη ήδη γενιά, αλλά και όλες τις επόμενες που είναι η μόνη διέξοδος για την ανόρθωση και την ανάκαμψη της Ευρώπης.
* Ο Ηλίας Κυριακάκης, ήταν επιχειρηματίας της Πληροφορικής.
Σήμερα, ιδιωτεύει, στο Ρέθυμνο
Σήμερα, ιδιωτεύει, στο Ρέθυμνο
