Ο χώρος της παιδείας πρέπει να είναι τόπος ελεύθερης διακίνησης ιδεών και επαναστατικής δράσης που οφείλει να διοχετεύει την κοινωνία με ανθρώπους αγωνιστές, ικανούς να αντιμετωπίζουν τις αντιξοότητες της ζωής και να ανατρέπουν οτιδήποτε περιορίζει τις θεμελιώδης ελευθερίες.
Το γεγονός «τιμωρίας» από την εισαγγελία Ρεθύμνου με ποινή κοινωνικής εργασίας σε ανήλικους, οι οποίοι είχαν προβεί σε κατάληψη σχολικού κτιρίου αποκλείοντας την είσοδο καθηγητών-μαθητών στον «ιερό» χώρο εγείρει σοβαρά ερωτήματα για την πορεία εξέλιξης της ζωής μας.
Δεν γνωρίζω τις συνθήκες κάτω από τις οποίες έγιναν τα περιστατικά ούτε έχω δικαίωμα να κρίνω, όμως είμαι σίγουρος ότι η αδέκαστη κι ανεξάρτητη αρχή της ελληνικής δικαιοσύνης έλαβε υπόψη της όλα τα δεδομένα και τις ιδιαιτερότητες ώστε να αποφασίσει αμερόληπτα με βάση το κοινό καλό.
Η ελευθερία και η ασυδοσία πολλές φορές είναι εντελώς συγκρουόμενες έννοιες όπου η μία αναιρεί την άλλη και δεν νομίζω ότι υπάρχει καμία αμφιβολία ότι για να αποδοθούν κατηγορίες και εν τέλει να τεκμηριωθούν υπήρχε συνδρομή των νόμιμων προϋποθέσεων.
Τάσσομαι πάντοτε υπέρμαχος της νομιμότητας και του σεβασμού ανθρωπίνων δικαιωμάτων και θεωρώ απαράβατη υποχρέωση του εκπαιδευτικού συστήματος τη διδασκαλία τους με τρόπο που να εμποτιστεί η μελλοντική γενιά ώστε να τις προασπίζονται υπεύθυνα ως μαχόμενοι ενεργοί πολίτες.
Η συνεχής κι αναίτια κατάληψη σχολείων από μαθητές πέραν της άμεσης εμπόδισης λειτουργίας, παράγει κακέκτυπα παραδείγματα που στην ουσία υπηρετούν τη χειρότερη μορφή εξουσίας καταδυνάστευσης και οδηγεί τον άνθρωπο έρμαιο των παθών του που καταστρέφουν την δημιουργικότητα και πρόοδο του.
Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι ο εν λόγω γυμνασιάρχης έφτασε στο σημείο καταγγελίας μαθητών δίχως προηγουμένως να εξαντλήσει κάθε άλλο τρόπο επίλυσης του ζητήματος ούτε επίσης ότι η δικαστική απόφαση ήταν άδική και χωρίς τα αποδεικτικά στοιχεία που θεμελιώνουν το αξιόποινο των πράξεων.
Λυπάμαι για τις όποιες επίσημες δηλώσεις αρμόδιου υπουργείου για χαρακτηρισμό ως «αυταρχικής» της ενέργειας παραπομπής του θέματος στη δικαιοσύνη για τον απλούστατο λόγο ότι η προσφυγή στον θεσμό της δικαιοσύνης αποτελεί ύστατο δικαίωμα προστασίας κι όχι «αυταρχικότητα».
Πιστεύω ότι ο ρόλος της δικαιοσύνης κατέχει επιπλέον τη σημαντική ιδιότητα πρόληψης και διαπαιδαγώγησης του ανθρώπου, ώστε να αντιλαμβάνεται την αναγκαιότητα μιας έννομης τάξης γύρω του και να αναπτύξει μια συλλογική συνείδηση για συνύπαρξη βασισμένη σε οικουμενικές δημοκρατικές αρχές.
Αξίζει να αναφέρω το εξής περιστατικό που αντιμετώπισα στη νομική σχολή Α.Π.Θ. που παρακολουθούσα μαθήματα το οποίο εκφράζει τις συνέπειες κατάληψης των «ιερών χώρων παραγωγής γνώσης» και εκμετάλλευσης τους από κακοποιά στοιχεία.
Πριν λίγα χρόνια, στην είσοδο της νομικής σχολής, μου την «έπεσαν» κάποιοι νεαροί θέλοντας να μου πουλήσουν ναρκωτικά (!!!), εξοργισμένος έβαλα τις φωνές και κάλεσα την αστυνομία γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα να καταλήξω στο νοσοκομείο από ξυλοδαρμό με ελαφρά τραύματα ευτυχώς.
«Θα μπορούσαν να σε είχαν μαχαιρώσει!!!» μού είπε έντρομος ο γιατρός ενώ φυσικά οι δράστες (περίπου πέντε με είχαν κυκλώσει) είχαν γίνει καπνός, ενώ αποσβολωμένος συνειδητοποιούσα την άγνοια κινδύνου και την αφέλεια που με διακατείχε.
Τουλάχιστον άντλησα την ικανοποίηση ότι ο χώρος «καθάρισε» από τους νεαρούς εμπόρους ναρκωτικών οι οποίοι επιδίδονταν σε «άγρα πελατών φοιτητών» εκμεταλλευόμενοι την ασύδοτη κατάσταση και μπορούσα να εισέρχομαι ελεύθερα στον χώρο πηγής γνώσης κι ελπίδας.
Το ως άνω αληθινό γεγονός καταγράφηκε λεπτομερώς τόσο στο αστυνομικό τμήμα Λευκού Πύργου όσο και στο νοσοκομείο Γεννηματάς και αποτελεί τη συνεκδοχή μιας διαστρεβλωμένης αντίληψης για την «ελευθερία στους χώρους της παιδείας η οποία καταδικάζει το μέλλον της Ελλάδας».
Ως αντιστάθμισμα κλείνω με το παράδειγμα της κορυφαίας κατά γνώμη μου παιδαγωγό όλων των εποχών, τη Μοντεσόρι, η οποία δημιούργησε την περίφημη μέθοδο διδασκαλίας της πάνω στην αληθινή ανάγκη του ανθρώπου για μάθηση και τη φυσική εκδήλωση αλληλοσεβασμού κι ελεύθερης βούλησης.
Το αρχικό στάδιο δόμησης της μεθόδου της πραγματοποιήθηκε σε εγκαταλελειμμένα βιομηχανικά κτίρια μιας υποβαθμισμένης γειτονιάς με εξαιρετικά αυξημένη εγκληματικότητα όπου οι κάτοικοι της περιοχής χρηματοδότησαν την κ. Μοντεσόρι για «αναμάζωξη ανηλίκων» ώστε να τους αποσπάσουν από τη σύσταση συμμοριών που προκαλούσε ταραχές.
Είναι συγκλονιστική η ιστορία των συμμοριών όπου ανήλικα παιδιά γινόντουσαν αμείλικτοι δολοφόνοι τραγουδώντας: «Por la mama vivir por la baba morir» (ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΝΑ ΓΕΝΝΙΕΣΑΙ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΜΜΟΡΙΑ ΠΕΘΑΙΝΕΙΣ) μέσα σε μια τραγική κατάσταση επιβίωσης που τους στερούσε κάθε προοπτική και διέξοδο.
Έτσι η μεγάλη μορφή της Μοντεσόρι έγραψε τη δική της ιστορία στον κόσμο και το βιβλίο της «Το μυστικό της παιδικής ηλικίας» δεν πρέπει να λείπει από καμιά βιβλιοθήκη γιατί περιγράφει τον τρόπο αφύπνισης της ορμέμφυτης δίψας του ανθρώπου για ευβουλία και πνευματική ελευθερία.
