Στην Ειδομένη, ένα μικρό χωριό στα ελληνοσκοπιανά σύνορα, διαδραματίζεται τώρα και αρκετές μέρες ένα ανείπωτο δράμα, με πρωταγωνιστές χιλιάδες ξεριζωμένους από τις πατρίδες τους, λόγω πολέμου, συνανθρώπους.
Νομίζω ότι αυτό το δράμα δεν διαφέρει πολύ από το δράμα της Ελλάδας. Όπως οι ξεριζωμένοι ξένοι έχουν βαλτώσει στις λάσπες, έτσι και η χώρα μας έχει βαλτώσει στην απραξία, στην αδεξιότητα, στην προχειρότητα, στην ατζαμοσύνη των κυβερνώντων.
Και ναι μεν λέχθηκαν με ελεύθερες εκλογές, αλλά δεν κάνουν σχεδόν τίποτα απ’ όσα είπαν προεκλογικά για να υποκλέψουν την ψήφο του λαού, «του πάντα ευκολόπιστου και πάντα προδομένου».
Η κρίση, κοινωνική, οικονομική, πολιτιστική, πολιτική στη χώρα μας, είναι χειρότερη από την κατάσταση των δύστυχων της Ειδομένης. Εκείνοι περιμένουν ως μάννα εξ ουρανού πράσινο φως από τους Ευρωπαίους για να λυτρωθούν από το δράμα τους. Εμείς;
Πιστεύω ότι και για μας υπάρχει λύση, όχι πολύ δύσκολη, αρκεί να συνειδητοποιήσομε ότι έχομε φτάσει στο απροχώρητο, στο μη παρέκει.
Α) Εκλογές δεν χρειάζονται, όχι επειδή δεν τους θέλει κανένα κόμμα, αλλά επειδή είναι περιττή πολυτέλεια.
Β) Στρατιωτικός νόμος, δηλαδή δικτατορία θα ήταν εξευτελισμός και οπισθοδρόμηση, εκτός του ότι είμαστε στην Ε.Ε., που δεν θα την επέτρεπε.
Γ) Κυβέρνηση από τη σημερινή Βουλή είναι, κατά την άποψή μου, η λύση. Γιατί και πώς;
Γιατί κάθε μέρα που ξημερώνει πάμε ως χώρα ένα βήμα χειρότερα. Νομίζω ότι είναι έξω από την πραγματικότητα, όποιος υποστηρίζει ότι πάμε καλά ή σχετικά καλά και ότι η κοινωνία-οικονομία θα ανακάμψει από κάποιο θαύμα. Είμαστε καταχρεωμένη, σχεδόν ή πραγματικά χρεωκοπημένη χώρα – οικονομία. Ένα αντίδοτο υπάρχει ως λύση, όπως έχει διδάξει η παγκόσμια και η ελληνική ιστορία: Συνένωση των Ελλήνων, ομόνοια και δουλειά φιλότιμη σε όλους τους τομείς, όπου εργάζεται κάθε Έλληνας πολίτης: στο χωράφι, στο χωριό, στην πόλη, στο γραφείο, στο εργοστάσιο, στην ιδιωτική επιχείρηση, στην ατομική εργασία, στο νησί, στη θάλασσα ή στη στεριά.
Για το πώς, λοιπόν, χρειάζεται ενότητα, συνένωση όλων των Ελλήνων στον κοινό στόχο, να μη βουλιάζομε αλλά να πάμε μπροστά σιγά σιγά.
Στην τυχόν αντίρρηση ότι οι 300 βουλευτές είναι χωρισμένοι στα κόμματα και περιχαρακωμένοι στις θέσεις τους και δεν πρόκειται να ομονοήσουν, υπάρχει απάντηση, από την ελληνική ιστορία: στις δύσκολες περιστάσεις οι Έλληνες μπορούν να τα βρουν και να κάμουν θαύματα.
Ένα είναι το εργαλείο: η μεγαλύτερη ανακάλυψη που έκαμαν οι αρχαίοι Έλληνες, ο διάλογος. Ο διάλογος περιέχει τη πολυσήμαντη λέξη λόγος, που σημαίνει και νους, και λογική και καλή διάθεση και μεγαλείο παραδοχής της άποψης του άλλου, μπροστά στην ανάγκη εξυπηρέτησης ενός υψηλού στόχου και σκοπού.
Τα κόμματα της Βουλής είναι απαραίτητο συστατικό της Δημοκρατίας. Τώρα καλούνται να κάμουν διάλογο για να βρεθεί η χρυσή τομή που μπορεί να δώσει διέξοδο στο σημερινό αδιέξοδο της Ελλάδας.
Πιστεύω ότι δεν έχει σημασία ποιος θα είναι πρωθυπουργός ή υπουργός ή γραμματέας στην προτεινόμενη λύση-κυβέρνηση. Σημασία έχει να βγούμε από το τέλμα.
Ακόμη και στην περίπτωση που όλα ή τα πολλά κόμματα αυτοδιαλυθούν αν συμμετάσχουν στην προτεινόμενη λύση – διακυβέρνηση, στο μέλλον θα διαμορφωθούν άλλα κόμματα, αφού δημοκρατία χωρίς κόμματα είναι αδιανόητη.
Αν στην προτεινόμενη λύση – κυβέρνηση μπουν μόνο τα κόμματα του ευρωπαϊκού τόξου, αυτό αρκεί, αφού το 80-85% του λαού αυτά ψηφίζει.
Υπογραμμίζω άλλη μια φορά ότι αυτό που πρέπει να γίνει θα είναι ένα είδος θυσίας.
Θυσία όμως φιλοδοξιών, καριέρας, καρέκλας είναι υποδεέστερη από την προσμονή της σωτηρίας, δηλαδή της οικονομικής ανόρθωσης της Ελλάδας. Με αυτές τις θυσίες εκτιμώ ότι οι 300 βουλευτές μπορούν να δώσουν λύση. Θυσιάζω τα μικρά για να σώσω τα μεγάλα και σπουδαία. Αυτός να γίνει ο στόχος λαού, κομμάτων, αρχόντων και αρχομένων.
Πιστεύω ότι ο λαός και μεμονωμένα άτομα που έσωσαν την τιμή της Ελλάδας στην Ειδομένη στη Μυτιλήνη, στ’ άλλα νησιά και στα κέντρα φιλοξενίας των κατατρεγμένων, αυτός ο ίδιος λαός αξίζει να ξαναβρεί, την περιπέτειά του με πρωτοβουλία των 300 βουλευτών.
Σημείωση: Οι ξένοι δεν μας φταίνε, όσο εμείς όλοι για το κατάντημά μας. Εκείνοι τα συμφέροντά τους προσέχουν. Ας προσέξομε και εμείς όλοι το συμφέρον της χώρας μας, ιεραρχώντας τις προτεραιότητες και αξίες.
* Ο Θεόδωρος Πελαντάκης είναι φιλόλογος
