Στη χώρα της «αριστερής ιδεολογίας», της απύθμενης υποκρισίας και του πολιτικού θεατρινισμού θεωρούνται σχεδόν αυτονόητες ορισμένες στάσεις και συμπεριφορές. Η «ηθική υπεροχή» και η «ιδεολογική ανωτερότητα» της αριστεράς (θαρρεί κανείς και εξ’ ορισμού υπάρχουν σε όποιον τις ενστερνίζεται) επιτρέπει αντιφατικές για την κοινή λογική, αλλά απολύτως φυσιολογικές -απ’ ό,τι φαίνεται- για την αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ συμπεριφορές.
Για παράδειγμα, μπορεί κανείς να είσαι πλούσιος, να απολαμβάνει τα αγαθά του καπιταλισμού και να προσποιείται τον αριστερό. Τάσσεται υπέρ της δημόσιας παιδείας και κατά των ιδιωτικών πανεπιστημίων, αλλά στέλνει τα δικά του παιδιά σε ιδιωτικό σχολείο. Επιθυμεί το Ευρώ, αλλά χωρίς τους κανόνες και τους περιορισμούς που αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του. Με τις πολιτικές που εφαρμόζει, υπογράφει και φέρνει στη χώρα ένα φιλελεύθερο και φοροεισπρακτικό πρόγραμμα, το οποίο δήθεν καταδικάζει ως αριστερός. Δηλώνει υπέρμαχος της επιχειρηματικότητας, όταν παίρνουν τις δουλειές οι «σύντροφοι», και της επιλεκτικής νομιμότητας, όταν πρέπει να την εφαρμόζουν οι άλλοι. Απορρίπτει, ως παρά φύσιν, τη συνεργασία με την κεντροδεξιά και άλλα κόμματα του κέντρου, αλλά συνεργάζεται με ένα λούμπεν ακροδεξιό κόμμα. Καταδικάζει προεκλογικά το πολιτικό σύστημα ως διεφθαρμένο, ενώ αναπαράγει ως κυβέρνηση τον κομματισμό, την οικογενειοκρατία, την αναξιοκρατία, το ρουσφέτι και τη διαπλοκή. Ασκεί κριτική στο «παλιό» πολιτικό σύστημα, ενώ όχι μόνο έχει στα ψηφοδέλτιά του δεκάδες απολιθώματα του ΠΑΣΟΚ, αλλά και έχει υιοθετήσει τις πρακτικές του παλαιοκομματισμού. Δηλώνει υπέρ των πολιτικών προσφύγων, αλλά τους αφήνει στην τύχη τους. Υπόσχεται μείωση της ανεργίας, ενώ με την πολιτική του την αυξάνει. Εφαρμόζει πολιτικές που οδηγούν σε κλείσιμο των τραπεζών, σε δραματική αύξηση του δημοσίου χρέους, σε κλείσιμο επιχειρήσεων και σε σύναψη υψηλού δανείου υποθηκεύοντας περισσότερο το μέλλον των νέων, ενώ πανηγυρίζει -άραγε από άγνοια ή από περισσό θράσος- για σκληρές διαπραγματεύσεις και για επιτυχία. Επικαλείται την παρουσία του αναγκαία για την πολιτική σταθερότητα, ενώ οδηγεί τη χώρα σε τρίτη εκλογική αναμέτρηση εντός του έτους.
Άλλα τα… ήθη της αριστεράς. Η διπλή ηθική σε όλο της το μεγαλείο. Η περήφανη «ανωτερότητα» από εμάς, η εφαρμογή και το βίωμα αυτών από τους άλλους. Δυστυχώς, είναι δύσκολο να αναδειχθούν διαφοροποιήσεις και να ακουσθούν με ψυχραιμία οι συγκλίνουσες μεταξύ τους απόψεις και συμπεριφορές σε μια χώρα με υποβαθμισμένη πολιτική κουλτούρα με και με στρεβλή πολιτική κοινωνικοποίηση.
Επτά μήνες πρώτη φορά αριστερά κυβέρνησης, επτά μήνες «αριστερού ήθους» με ανησυχητικές πλέον συνέπειες για τη λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα επιτρέψουμε, και ας προσπαθήσουμε να μην, παγιωθεί αυτό το «αριστερό ήθος».
Είναι ώρες εθνικής ευθύνης. Η επόμενη μέρα πρέπει να μας βρει ενωμένους με όραμα για μεταρρυθμίσεις που θα αλλάξουν ριζικά τη χώρα. Μακριά από το διχαστικό λόγο που καλλιεργήθηκε τα τελευταία χρόνια από το ΣΥΡΙΖΑ, τα όσα συνέβησαν στη χώρα τους τελευταίους μήνες πρέπει να γίνουν μάθημα σε όλο το πολιτικό σύστημα, ειδάλλως η έλλειψη εθνικής συνεννόησης θα δημιουργήσει νέα κρίσιμα προβλήματα με μη αναστρέψιμες συνέπειες. Η ελπίδα έρχεται μέσα από συνεννόηση, συνεργασία, σοβαρότητα, ειλικρίνεια, εντιμότητα και σκληρή δουλειά. Η ελπίδα έρχεται μέσα από τη συνέπεια μεταξύ λόγων και πράξεων. Την επόμενη ημέρα οφείλουμε όλοι μαζί με εθνική συνεννόηση και συνεργασία να συγκροτήσουμε μια κυβέρνηση ευρείας στήριξης! Για να πάμε την Ελλάδα Μπροστά!
*Ο Λευτέρης Αυγενάκης είναι υποψήφιος βουλευτής Ν.Δ. Ηρακλείου και τομεάρχης Υποδομών, Μεταφορών, Δικτύων, Χωροταξίας και Πολεοδομίας
