Πιστεύει ότι «Όλβιος όστις της ιστοριης έσχε μάθησιν» διότι και τα παρόντα κατανοεί καλύτερα, αλλά και τα μέλλοντα μπορεί να «προφητεύει» αν και δεν παραβλέπει την αποφασιστική συμβολή του αστάθμητου παράγοντα ο μεγάλος ιστορικός.
Ανατρέχοντας λοιπόν στις σελίδες της ιστορίας του με αφορμή τα γεγονότα στην ευρωπαϊκή ένωση, μπορεί να κάνει κάποιους συσχετισμούς και παραλληλισμούς.
Πρώτον: Η συμμαχία της Δήλου που έγινε για να προστατεύει τους συμμάχους από τους Πέρσες, μετατράπηκε σε Αθηναϊκή ηγεμονία και οι σύμμαχοι σε υπηκόους. Και αν κάποιοι αποστατούσαν, επανέρχονταν με πόλεμο στη συμμαχία και οι κάτοικοι τους σκοτώνονταν, πουλούνταν ως δούλοι και στα εδάφη τους εγκαθίσταντο Αθηναίοι κληρούχοι. Αυτά εν πλήρει δημοκρατία, που και αυτή ήτο ενός ανδρός αρχή κατά το Θουκυδίδη πάλι. Αυτή τη σκληρότητα δεν την καταλαβαίναμε όταν τα διαβάζαμε ή για να πάρομε καλό βαθμό ή για να τα διδάξομε. Τώρα όμως την ζούμε. Τα χρήματα της συμμαχίας τα μετέφεραν από τη Δήλο στην Αθήνα, τα οικειοποιήθηκαν οι Αθηναίοι και μ’ αυτά έκτισαν τον Παρθενώνα.
Κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου, ακόμη και σε περιοχές που δεν ανήκαν στη συμμαχία τους επιτέθηκαν οι Αθηναίοι, για να τις προσαρτήσουν δια της βίας, γιατί η ουδετερότητά τους, τους φόβιζε. Π.χ. οι Μήλιοι. Ο διάλογος μεταξύ Αθηναίων πρέσβεων και Μηλίων, αποκαλύπτει ένα κυνισμό για το τι είναι δίκαιο. Τους είπαν οι Αθηναίοι λοιπόν «επισταμένους προς ειδότας ότι δίκαια μεν εν τω ανθρωπείω λογω απο της ίσης ανάγκης κρίνεται, δυνατά δε οι προύχοντες πράσσουσι και οι ασθενείς ξυγχωρούσιν». Δηλαδή, αφού εξ ίσου γνωρίζουμε και οι δυο ότι κατά τη συζήτηση των ανθρώπινων πραγμάτων το επιχείρημα του δικαίου έχει αξία, όπου υπάρχει ίση δύναμη για την επιβολή του, ότι όμως ο ισχυρός επιβάλλει ό,τι του επιτρέπει η δύναμη του και ο αδύναμος παραχωρεί ό,τι του επιβάλλει η αδυναμία του.
Και ακόμη «ειδότες και υμάς αν και άλλους εν τη αυτή δυνάμει ημίν γενομένους δρώντας αν ταυτό». Δηλαδή: γνωρίζοντας ότι και εσείς επίσης και κάθε άλλος, αν είχατε όση δύναμη έχουμε εμείς, θα κάνατε το ιδιο. Μεγάλη αλήθεια!
Το τέλος βέβαια του πολέμου το ξερουμε. Πάντα οι άφρονες Αλκιβιάδηδες, που ορέγονται τα μεταλλεία της Σικελίας, τιμωρούνται από τα λάθη τους και οι πονηροί σαν αλεπούδες Λύσανδροι γκρεμίζουν τα τείχη της ΑΛΑΖΟΝΕΙΑΣ και της ΑΠΛΗΣΤΙΑΣ. Τα συμπεράσματα δικά σας.
Σήμερα στη παγκόσμια σκηνή υπάρχουν και Αλκιβιάδηδες και Λύσανδροι, γιατί η ανθρώπινη φύση δεν αλλάζει. Αιώνες πέρασαν από τότε. Ούτε ο Χριστιανισμός αλλά ούτε και ο σοσιαλισμός άλλαξαν κάτι. Και αυτούς, οι ισχυροί τους εκμεταλλεύτηκαν. Ο ισχυρός πέφτει από τα λάθη του και από τον ίσο ή ισχυρότερο. Ο νόμος της φύσης ισχύει και στα ανθρώπινα.
Και κάτι ακόμη: Μπορεί να μη βοήθησαν οι Λεκεδαιμόνιοι τους Μηλίους, όπως περίμεναν, αλλά αυτοί έδωσαν το χτύπημα στους Αθηναίους.
