Έγινε στο θέατρο Ακροπόλ, την περασμένη εβδομάδα, η πρώτη ουσιαστική συνάθροιση της Κίνησης των «58». Για όσους δεν παρακολουθούν από κοντά τα πολιτικά δρώμενα, αναφέρω ότι οι «58», που δεν είναι πια μόνο 58, αλλά πλαισιώνονται από χιλιάδες Πολίτες, «προσπαθούν, χωρίς να αποκλείουν κανένα, να ενώσουν και να κινητοποιήσουν τις υγιείς πολιτικές δυνάμεις της ευρύτερης δημοκρατικής προοδευτικής παράταξης. Προσπαθούν επίσης να βάλουν νέα ικανά και άφθαρτα άτομα στον Πολιτικό στίβο, αφού, θα στοχεύσουν στην ανάδειξη νέων ανθρώπων που θα ανανεώσουν την πολιτική ηγεσία της παράταξης και της χώρας». Η συνάντηση είχε επιτυχία, είχε πολύ περισσότερο από τον αναμενόμενο κόσμο και ελπίζω ότι θα μετασχηματιστεί σταδιακά σε φορέα που θα δοκιμάσει να κατέβει στον Πολιτικό στίβο, κάνοντας αρχή από τις επερχόμενες Ευρωεκλογές. Αν βέβαια δεν καπελωθεί από τα «Πολιτικά Κατεστημένα», μερικά από τα οποία έδωσαν ήδη το παρόν στο Ακροπόλ, για να μη βρεθούν εκτός των εξελίξεων.
Πάντως, η Κίνηση των 58 πήρε ήδη τον τίτλο της «Ελληνικής Ελιάς», λόγω των αναλογιών που υπάρχουν με το ομώνυμο Ιταλικό εγχείρημα. Εκτιμώ ότι, αν πράγματι ακολουθήσει το δρόμο που χάραξε με τη διακήρυξη και με τις πρώτες κινήσεις της, θα ανατρέψει επί τέλους τις φαύλες ισορροπίες και τις πελατειακές πρακτικές που εξακολουθεί να ακολουθεί ακόμη και σήμερα, η πλειονότητα των βουλευτών του Ελληνικού Κοινοβουλίου.
Ας δούμε για παράδειγμα, τις αιτήσεις άρσης της ασυλίας τριών βουλευτών που έγιναν πρόσφατα και τα αποτελέσματα των σχετικών ψηφοφοριών, για να καταλάβουμε πόσο φθαρμένο είναι το Πολιτικό μας σύστημα: Για την βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Ηρακλείου κυρία Μαρία Διακάκη, που κατηγορείται ότι εξέδωσε ακάλυπτες επιταγές ως φαρμακοποιός, πριν εκλεγεί βουλευτής, δεν ήρθη η ασυλία, αφού συγκέντρωσε 80 «ναι» και 144 «όχι». Η «διακομματική» απόφαση ήταν αρνητική, με το σκεπτικό ότι το αδίκημα της βουλευτού είναι… πολιτικό. Για τον κ. Καμμένο, που ζήτησε να λιντσαριστεί από τους Δημότες του Δήμου Αριστοτέλη ο Δήμαρχος τους κύριος Πάχτας, έγινε δεκτή τελικά η άρση της ασυλίας του, αλλά οριακά, και με σημαντικές αρνητικές ψήφους. Δυστυχώς και στις δύο περιπτώσεις ο βουλευτής Ρεθύμνης του ΣΥΡΙΖΑ κύριος Ξανθός, ψήφισε με καθαρά «συναδελφικά» κριτήρια, κατά της άρσης της ασυλίας τους. Αντίθετα, η βουλευτής του ίδιου κόμματος κυρία Κωνσταντοπούλου, προς τιμήν της, παρά την κομματική γραμμή απείχε στην περίπτωση Καμμένου. Για δε την άρση της ασυλίας του κ. Νικήτα Κακλαμάνη, 66 βουλευτές ψήφισαν όχι παρά το ότι ο ίδιος ζήτησε να γίνει δεκτή. Ο κ. Κακλαμάνης, κατηγορείται για υπόθεση ηθικής αυτουργίας σε διακεκριμένη περίπτωση φθοράς και υποβάθμισης του περιβάλλοντος. Ορθώς ποιώντας, ζήτησε να υπερασπιστεί τον εαυτό του στη Δικαιοσύνη, αλλά και να συμπαρασταθεί στους συγκατηγορούμενούς του. Παρά ταύτα, 66 συνάδελφοί του δεν ήθελαν να αποτελέσει αυτό «κακό» προηγούμενο και αρνήθηκαν να του το επιτρέψουν.
Είναι λοιπόν προφανής η ομερτά μεταξύ των βουλευτών, παρά τα όσα λέγονται για τα νέα ήθη του Πολιτικού μας συστήματος. Διότι, σε κάθε ευκαιρία αποδεικνύεται ότι η κακώς εννοούμενη «συναδελφική αλληλεγγύη» και η ψήφος με βάση τη σκοπιμότητα και τα στενά κομματικά συμφέροντα καλά κρατούν, τόσο στα δεξιά κόμματα, όσο και στα αριστερά. Άσχετα με την ανάγκη της υπηρέτησης της αλήθειας, της Δικαιοσύνης και της ισότητας μεταξύ των Πολιτών.
Πρέπει λοιπόν, όσο το δυνατόν πιο σύντομα να γίνει η κάθαρση του Πολιτικού Συστήματος, που φυσικά δε σταματά στην «εξάρθρωση» της Χρυσής Αυγής. Εκτός αυτού, πρέπει επίσης να αντικατασταθούν, δια της εκλογικής οδού και όλοι όσοι στο παρελθόν ή στο παρόν, κινήθηκαν και κινούνται με βάση τις κατά περίπτωση πολιτικές σκοπιμότητες και ιδιοτέλειες και όχι την ισονομία και τα συμφέροντα της Χώρας και των Πολιτών της.
Επιστρέφοντας στην Κίνηση των 58, αυτοί πρέπει να εμφανίσουν ένα στέρεο οδικό άξονα, που θα δώσει ελπίδα στους «μετέωρους» ψηφοφόρους. Ψηφοφόρους που, ή αποστρέφονται πια όλο το Πολιτικό Σύστημα και απέχουν, ή ψηφίζουν υποχρεωτικά κόμματα που κατά βάση δεν εμπιστεύονται, αλλά το κάνουν με τη λογική του «το μη χείρον, βέλτιστον», ή του «κάτω το Mνημόνιο». Ατυχώς, στο Ακροπόλ δεν είχαμε συγκεκριμένες προτάσεις για το πλαίσιο λειτουργίας της Κίνησης, ούτε για τους άξονες και το πρόγραμμα με το οποίο θα εμφανιστεί. Αντί αυτών, είχαμε πληθώρα ομιλιών με εύκολες διαπιστώσεις για το «φαύλο» παρελθόν και για την ανάγκη ανασύστασης της ευρύτερης Δημοκρατικής παράταξης. Εκτιμούμε ότι όλα θα κριθούν στο επόμενο χρονικό διάστημα, μέχρι τις Ευρωεκλογές. Μέχρι τότε, οι «58» πρέπει να αρθρώσουν επί τέλους ένα στέρεο και σύγχρονο λόγο, που θα περιέχει συγκεκριμένες προτάσεις και ένα προοδευτικό οδικό χάρτη, για την έξοδο της Χώρας από την Κρίση. Διότι, αν δεν το κάνουν, εκτίμησή μας είναι ότι θα επικρατήσουν οι διαφαινόμενες ήδη φυγόκεντρες τάσεις. Με τη ΔΗΜΑΡ να προσπαθεί να προσεταιριστεί τον κ. Λοβέρδο και όσα «ρετάλια» του ΠΑΣΟΚ δεν κατέληξαν ήδη στο ΣΥΡΙΖΑ και να στέκεται απέναντι. Αυτό φάνηκε από τα αποτελέσματα του συνεδρίου της, που τη γύρισαν χρόνια πίσω και την καταδικάζουν να παραμείνει «μικρό» κόμμα. Με το ΠΑΣΟΚ να προσπαθεί να αναβαπτιστεί στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ, όπως βλέπει την Κίνηση αυτή. Και τέλος, με τον πρώην πρωθυπουργό κ. Σημίτη, να θέλει να είναι «πανταχού παρών» και να σκέφτεται ίσως, ένα δυναμικό come back, μέσω των «58».
Και αν συμβούν τα πράγματα έτσι, θα αναγκαστούμε ως Χώρα και ως Κοινωνία να υποταχθούμε ακόμη περισσότερο στη διαφαινόμενη μοίρα μας. Μια μοίρα που φαίνεται να προδιαγράφουν για εμάς, τόσο τα κατεστημένα συμφέροντα και οι ντόπιοι «αριστεροί» λάτρεις της Δραχμής και του απομονωτισμού της Χώρας, όσο και οι Ευρωπαίοι «σύμμαχοί» μας. Για να μην αναφέρουμε και τους εξ Ανατολής «φίλους» μας, που καραδοκούν να επωφεληθούν της ευκαιρίας.
