Έκλαιγε η μικρή των εννιά χρόνων, γιατί από την τρύπα της σχολικής τσάντας έπεσε το μολύβι και η γομολάστιχα και πως θα το ανακοίνωνε στον άνεργο πατέρα; Η γιαγιά εξαγριωμένη την πλησίασεν και την κατακεφάλισε. Και να το δάκρυ του κοριτσιού έφερε κι άλλη τρύπα. Άθελά σου γιαγιούλα σκέφτηκες μόνον το γιο σου και παραμέρισες το βλασταράκι του!
Τα παραπάνω μπορεί να δείχνουν γιατί συγκινούμεν τους συμπατριώτες του εξωτερικού, όταν εκείνο το πηγαίο «ευχαριστώ» μας απλώνεται με τόση ζέστη σε ένα φτωχό χαρτάκι. Η θυσία του άλλου ανθρώπου μας συγκλονίζει και τα ανθρωπιστικά μαθήματα έχουν στην χώρα προτεραιότητα.
Ποιος στ’ αλήθεια μας κράτησεν όρθιους εκτός από την Πίστη και την Ιστορία μας στην μακραίωνη σκλαβιά… Και ποιος μπορεί με υπευθυνότητα και επιμέλεια να διδάσκει το παιδί και τον έφηβον, όταν έχει παχυλή άγνοια… Το μάθημα της ψυχολογίας είναι απόλυτα αναγκαίο σ’ όλες της βαθμίδες της εκπαίδευσης, έτσι αποφαίνονται οι δύο εκλεκτοί ψυχολόγοι μας ο Γιώργος και η Χρύσα Σφακιανάκη.
Τώρα ήρθε η σειρά σου Μιχάλη Πελαντάκη. Σημαιοφόρος στην παρέλαση του Οκτώβρη στο Γυμνάσιο Περιβολίων Ρεθύμνου. Η τιμή στους καθηγητές μου ανήκει θα απαντήσει ο νουνεχής. Ναι, μα κάποια μέρα θα ανέβεις σ’ ένα «βάθρο» και θα γεμίσεις περηφάνια τον παππού Μιχάλη και τη γιαγιά Αμαλία, οι άλλοι δύο πρόγονοι χαίρονται από εκεί που βρίσκονται… Ασφαλώς και μια τέτοια χαρά δε θα πλημμυρίζει μόνον το πανέμορφο Αμάρι, αλλά κι’ όλο το νησί και παραπέρα.
Όμως κι ένα άλλο Ελληνόπουλο του εξωτερικού γράφει στους γονείς που διαβάζουν και ξαναδιαβάζουν: Λατρεμένοι γεννήτορες, θέλω να επιστρέψω στον τόπο μου, να παντρευτώ Ελληνίδα για να κρατήσετε στη ζεστή σας αγκάλη εγγονάκια, να τους μάθετε τη γλώσσα μας που δεν υπάρχει στον κόσμο πλουσιότερη και λεπτότερη. Και με τα αγγελικά τους χεράκια να σταυρώνουν το στηθάκι που μέσα του κρατάει τα όνειρα και τις λαχτάρες της φυλής. Συγχωρέστε με που προχειρολογώ, γιατί μια τέτοια παρακαταθήκη με περισσή ευκολία να της πλέκεις ύμνο. Αλλά βλέπεις αυτόν τον τόπον και παρατηρείς την χρυσοστάλακτη αυγή και μαγεύεσαι και σαν η δύση έρθει λυπάσαι, επειδή και εκείνη βιάζεται να δύσει. Δηλαδή στην χώρα τίποτε δεν κουράζει κι όλα είναι παραδεισένια και προθέαση του ουράνιου παραδείσου. Μόνο προσοχή μ’ αυτό το ανακάτεμα των λαών, εκείνοι μη γίνουν αφεντάδες και εμείς οι άλλοτε αγάδες.
Τις χρονιάρες μέρες που ακούνε ακόμη τον απόηχό τους, όλες οι Αρχές μας, εκκλησιαστικές και πολιτικές, εγκάρδια ευχήθηκαν και εμείς με το σεβασμό και την αγάπη μας αντευχόμαστε να έχουμε άνετα γηροκομεία και σύγχρονα νοσοκομεία για να ευχαριστήσουμε ντόπιους και ξενιτεμένους και να κυλά η ζωή ελληνοπρεπής κι ανθρώπινα.
Αλεξάνδρα Πολυχρονάκη