Όταν η αφροσύνη κάνει πάρτι και βρίσκεται προ των πυλών της εξουσίας, οι πολίτες αυτής της χώρας επιβάλλεται να φοβούνται. Η εκδήλωση φόβου για το μέλλον είναι απόλυτα φυσιολογική, ενώ αντίθετα η χαλαρότητα, η αταραξία και η βεβαιότητα είναι τουλάχιστον παράδοξες συμπεριφορές.
Τι μας λέει η αξιωματική αντιπολίτευση: ότι θα υποτάξει τη Γερμανία και θα αλλάξει την πορεία της Ελλάδας και της Ευρώπης, ότι θα διαγράψει το μεγαλύτερο μέρος του χρέους και θα πετύχει διευκολύνσεις και ρήτρα ανάπτυξης, και μάλιστα χωρίς καμιά αξιολόγηση και χωρίς να πάρει μέτρα στο εσωτερικό, ότι θα εφαρμόσει απαρέγκλιτα το πρόγραμμα της ΔΕΘ ύψους 11,5 δισεκατομμυρίων, ότι σε περίπτωση ανάγκης μπορούμε να ζήσουμε με αυτά που βγάζουμε. Με άλλα λόγια, ότι θα τετραγωνίσει τον κύκλο.
Τι δεν μας λέει η αξιωματική αντιπολίτευση: τι θα κάνει με τα ταμειακά αποθέματα και με την τραπεζική ρευστότητα, πώς θα εξυπηρετήσει αμετακίνητες δανειακές υποχρεώσεις που μπορούν να οδηγήσουν τη χώρα σε χρεοκοπία αν δεν αποπληρωθούν, πώς θα πάρει παράταση, για να διαπραγματευτεί, χωρίς να είναι ενταγμένη η χώρα σε πρόγραμμα, τι θα γίνει με τη χρηματοδότηση των εισαγωγών και την εξαγωγών, με τους επενδυτές που αποχωρούν, με τις κρατήσεις στα ξενοδοχεία που καθηλώθηκαν στο 50% σε σχέση με πέρυσι (εφημερίδα Καθημερινή), ποιος θα μας δανείσει και πώς θα ζήσουμε όταν αρνηθούμε ως χώρα να τηρήσουμε τα συμφωνηθέντα (βλ. την κατηγορηματική προειδοποίηση Σόιμπλε), και άλλα ων ουκ έστιν αριθμός.
Όταν δεν παίρνει καμιά συγκεκριμένη απάντηση σε κανένα συγκεκριμένο ερώτημα, με αριθμούς, χρονοδιάγραμμα, σαφείς πολιτικές κινήσεις και εναλλακτικές στρατηγικές, ο πολίτης επιβάλλεται να φοβάται. Όταν η λογική μπαίνει στο απόσπασμα, πρέπει να αισθάνεται τρομοκρατημένος. Όταν, αντί για απαντήσεις, εισπράττει ευχολόγια, ανούσιες ιδεολογικές διακηρύξεις, αερολογίες, αλαζονεία και δονκιχωτισμούς, δεν μπορεί παρά να μένει ξάγρυπνος το βράδυ. Όταν όπου να ‘ναι ανοίγουν διάπλατα οι πόρτες του φρενοκομείου, είναι καθήκον του να απαιτήσει, εδώ και τώρα, καθαρές απαντήσεις, με αρχή, μέσο και τέλος. Πριν να είναι πολύ αργά.
* Ο Μιχαήλ Πασχάλης είναι καθηγητής
Κλασικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Κρήτης