Η Μάχη της Κρήτης και ο Κύριος Richter…

Διαβάζω σε σελίδες του διαδικτύου ότι τελικά ο Γερμανός συγγραφέας Χ. Ρίχτερ αναγορεύτηκε, σε «κρυφή» τελετή, υπό την κάλυψη φοιτητικής κατάληψης, επίτιμος Διδάκτορας του Πανεπιστημίου, παρά τις σφοδρές αντιδράσεις των Κρητικών που οι συγγενείς τους σφαγιάστηκαν, αφού τους νίκησαν, πέρα από κάθε ανθρώπινη λογική, στη Μάχη της Κρήτης και στη συνέχεια με τις αντάρτικες ομάδες, με την απαγωγή του στρατηγού Κράιπε κτλ…

 

Σε κρητικό κανάλι ο καθηγητής στο Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Κρήτης Δημήτρης Κοτρόγιαννος, αναφέρθηκε στο γεγονός όσο πιο κομψά γινόταν, ενώ καταλαβαίνει, όπως είπε, πολύ καλά ότι έχουμε να κάνουμε, με γελοία πρόσωπα, νεοδωσίλογους! παραδέχεται ακόμη ότι φέρει κι αυτός το ανάλογο μερίδιο ευθύνης.

 

Η εξακριβωμένη πλέον πληροφορία του τετελεσμένου γεγονότος από τον καθηγητή κ. Κοτρόγιαννο, έχει προκαλέσει «Ρίχτερ» στους κόλπους της Πανεπιστημιακής Κοινότητας της λεβεντομάνας. Πριν από αρκετά χρόνια σε διαφορές του τότε πρωθυπουργού Κων. Καραμανλή με τη βασίλισσα Φρειδερίκη, ο πρώτος είχε πει το περίφημο «επιτέλους ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο!» τελικά όπως γίνεται συνήθως στη χώρα μας, πέρασαν μερικές δεκάδες χρόνια, αλλά απ’ ότι φαίνεται, ακόμα δεν δόθηκε απάντηση! Και συνεχίζεται το ίδιο βιολί όπως τότε… ποιος κυβερνά τα πανεπιστήμια και αυτά σε ποιον δίνουν αναφορά για ότι κάνουν;

 

Ο τρόπος ματαίωσης της εκδήλωσης στην αρχή, και η κρυφή αναγόρευσή του στη συνέχεια θυμίζει καθεστώτα και πρακτικές άλλων εποχών, που σίγουρα δεν τιμούν κανέναν απ’ όσους πήραν αυτή την απόφαση στο πανεπιστήμιο Κρήτης. Αγνοήθηκαν σημαντικοί άλλοι παράγοντες όπως είναι οι Ακαδημαϊκοί και οι καθηγητές, όπως ο κ. Δημήτρης Κοτρόγιαννος, που έχουν διαφορετική άποψη, αλλά κυρίως οι τοπικές κοινωνίες.

 

Προφανώς δεν είμαι αρμόδιος για να κρίνω το συνολικό επιστημονικό έργο του Κ. Richter, ούτε εγώ, ούτε ο οποιοσδήποτε που θέλει να κάνει κάποια κριτική. Υπάρχουν άλλοι ειδικοί φορείς, ιδρύματα και πανεπιστήμια για να το κάνουν, με την ανάλογη σοβαρότητα και επισημότητα, όπως κάνουν για κάθε επιστημονικό έργο και για τον κάθε επιστήμονα.

 

Ιστορικός δεν είμαι αλλά λίγα βασικά για την ιστορία τα γνωρίζω. Ο μέγας συγγραφέας, ιστορικός και φιλόσοφος Βολταίρος διάσημος και για τις κόντρες του με την εκκλησία για την ανεξιθρησκία και την ελευθερία του λόγου, είχε πει το περίφημο «Διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες». Είναι δικαίωμα του καθενός να γράφει και να λέει ότι θέλει (όπως κάνω εγώ τώρα) και ο καθένας μπορεί να κρίνει ανάλογα. Αυτό όμως απέχει πολύ από την όλη διαδικασία που έγινε στην περίπτωση του Γερμανού καθηγητή. Το πανεπιστήμιο είναι μέρος της κοινωνίας που βρίσκεται και αναπτύσσει τις δράσεις του. Αν μη τι άλλο, θα πρέπει να λαμβάνει υπ’ όψιν του με βαρύνουσα θέση στη ζυγαριά των αποφάσεών του και αυτή την παράμετρο.

 

Από στοιχεία που βρήκα επίσης στο διαδίκτυο, μπορούμε να δούμε ότι ο κ. Ρίχτερ σε όλο το βιβλίο αγνοεί το «δίκαιο του αμυνόμενου». Ας προσέξουμε λίγο τις αναφορές που κάνει. Αξίζει τον κόπο.

 

Στο κεφάλαιο 10 σελ. 396 με τίτλο «Έναρξη του ανταρτοπόλεμου και οι συνέπειές του» αρχίζει η προσωπική τοποθέτηση του κ. Richter σχετικά με τα γεγονότα.

 

Στο κεφ. 10 σελ. 409 «Οι αντάρτες και το δίκαιο του πολέμου» ο κ. Richter επιχειρεί μια επαναδιατύπωση της ιστορίας εξισώνοντας με νομικές ακροβασίες θύτες και θύματα.

 

Στη συνέχεια στο κεφ. 10 σελ. 414 ο κ. Richter απαξιώνει την άποψη του Seckendorf ότι η αντίσταση των Κρητικών ήταν λαϊκός πόλεμος και ότι ο άμαχος πληθυσμός που συμμετείχε ενεργά στην άμυνα καλύπτεται από τη Σύμβαση της Χάγης.

 

Πάμε στο κεφ. 11 σελ. 439 «ο Ανταρτοπόλεμος» εδώ ο κ. Richter σίγουρα ξεφεύγει εντελώς χωρίς όρια, γράφοντας: Η Μάχη της Κρήτης είναι η τελευταία «καθαρή» στρατιωτική επιχείρηση του ΒΠΠ και αφετηρία ενός «βρόμικου» πολέμου, ο οποίος περιλαμβάνει επιθέσεις ανταρτών! και αντίποινα. Δηλαδή αν κατάλαβα καλά, ήθελε ο κ. Richter να πουν οι Κρητικοί στους Γερμανούς κατακτητές το 1941 ορίστε περάστε! Καλώς ήρθατε!

 

Και η αποθέωση στα γραφόμενα του έρχεται στη σελ. 450, όπου ο κ. Richter γίνεται όχι απλά προκλητικός, αλλά 100% προκλητικότατος, καλώντας να αναγνωρίσουμε την ναζιστική ιδεολογία, γράφοντας μάλιστα και το εξής απίθανο για τους αλεξιπτωτιστές: «Οι νεαροί αυτοί υπήρξαν θύματα μιας παιδείας που στόχευε στην υπακοή και εμπόδιζε την ανάπτυξη της κριτικής σκέψης. Επρόκειτο για νέους γεμάτους ενθουσιασμό οι οποίοι γνώριζαν πως ανήκαν σε μια ελίτ. Ο ιδεαλισμός αυτών των αντρών έτυχε της χειρότερης δυνατής μεταχείρισης. Έδωσαν το καλύτερο που μπορούσαν και ρίσκαραν τη ζωή τους χωρίς να έχουν συνείδηση των κινήτρων. Έχει έρθει η ώρα να τους το αναγνωρίσουμε».

 

Είναι προφανές ότι ο Γερμανός καθηγητής αγνοεί, πλήρως; Ή δεν τον συμφέρει (αυτόν ή αυτούς που του είπαν να το γράψει και να το προωθήσει) να γράψει για τα ολοκαυτώματα της Βιάννου, της Κανδάνου, των Ανωγείων και τις ωμές και αδίστακτες δολοφονίες αμάχων στα Μυσσίρια, στο Κοντομαρί, στα Χανιά και αλλού. Δυστυχώς γι’ αυτόν και για τον καθένα που γράφει παρόμοια βιβλία, υπάρχουν ακόμα ζωντανοί του ΒΠΠ, που έζησαν από πρώτο χέρι τις θηριωδίες της αρίας φυλής και μπορούν να διηγηθούν την αλήθεια, ξέχωρα από το φωτογραφικό και αρχειακό υλικό που υπάρχει και που (τι ειρωνεία αλήθεια!) έχει τραβηχτεί από τους ίδιους του Γερμανούς στρατιώτες (περίπτωση Κοντομαρί, ταμπέλα «εδώ υπήρχε η Κάνδανος» και άλλα).

Όμως το ζήτημα είναι άλλο κατά την άποψή μου. Τα τελευταία χρόνια επιχειρείται μια απίστευτη αλλοίωση της ιστορίας μας, με το ξαναγράψιμό της στα μέτρα που θέλουν «οι μεγάλοι» και τα τσιράκια τους στη χώρα μας. Τα παραδείγματα και οι αποδείξεις άπειρες, πολλές από τις οποίες έχω αναφέρει σε προηγούμενα άρθρα μου, όπως αυτό με τη σημαία της κρητικής πολιτείας και την ανεξαρτησία της Κρήτης.

 

Πριν από χρόνια σε δείπνο με ελληνοαυστραλούς μαθητές και καθηγητές, εκείνοι με ρώτησαν για το Αρκάδι. Ανάμεσα στα άλλα ιστορικά στοιχεία που γνώριζα, τους είπα ότι στο Αρκάδι, από την έκρηξη σώθηκε μόνο ένα κοριτσάκι (πέρα για πέρα καταγεγραμμένο αληθινό γεγονός), η Σφακιανοελένη 5 ή 6 χρονών τότε στα 1866, που πέθανε το 1948 και η φωτογραφία της υπάρχει και σήμερα στη μονή. Ο δε Βενιζέλος την είχε δίπλα του, τιμής ένεκεν, το 1930 που είχε έρθει στη γιορτή του ολοκαυτώματος. Κάποιος κύριος που ήταν παρών και είχε την ευθύνη της ξενάγησής τους, εξεμάνει μόλις με άκουσε και μου φώναζε όρθιος εκπλήσσοντας όλους τους παρευρισκόμενους, «άσε μας ρε Βαγγέλη φτάνουν οι ήρωες πια! Δεν έχουμε ανάγκη από άλλους ήρωες!». Τελικά φαίνεται πως σ’ αυτή τη χώρα μόνο αν λες ψέματα και αλλοιώνεις τα πάντα, μπορείς να είσαι αποδεκτός και σεβαστός. Αν μιλήσεις για σημαία, για πατριωτισμό, για την ιστορία σου (χωρίς ίχνος εθνικισμού) και τους θρύλους σου, θεωρείσαι απλά γραφικός. Φτάνει να αλλοιώνεις τα πάντα, να είσαι «έντιμος πολίτης» με 3-4 οφσορ εταιρείες να κατακλέβεις τους πάντες και όλα είναι μια χαρά.

 

Η παιδεία, ενώ δεν πρέπει σε καμία περίπτωση, δυστυχώς είναι χρόνια τώρα χώρος αντιπαραθέσεων, χωρίς ποτέ να μπορεί να βρεθεί μια σοβαρή και αποδεκτή λύση, από όλες τις μεριές, σε όσα την απασχολούν. Το αποτέλεσμα είναι ότι η αμάθεια και ημιμάθεια συνεχίζουν απτόητες το καταστροφικό τους έργο στη νέα γενιά, που θα αναλάβει τα ηνία της χώρας αύριο. Θεωρίες τύπου Ρεπούση, την οποία ψηφίσαμε να μας εκπροσωπεί στη βουλή, για να βγάλουμε μόνοι μας τα ματάκια μας, δεν διαφέρουν σε τίποτα από του Γερμανού καθηγητή και πρέπει να καταλάβουμε όλοι μας, όσο γίνεται γρηγορότερα, ότι δεν έχουν θέση σ’ αυτή τη χώρα. Θεωρώ ότι πρέπει πάση θυσία να μην ξαναγίνουν λάθη τύπου Κύπρου και Ιμίων και να ξαναχάσουμε κι άλλο κομμάτι ελληνικής γης για να ξυπνήσουμε. Ο στοχασμός και η ανάλογη σοβαρότητα με σεβασμό στην ιστορία μας, που πρέπει και μπορούμε να απαιτήσουμε από τους πάντες, είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε, πριν ηχήσουν τύμπανα που δεν θα είναι σε κανένα μας αρεστά. Γιατί τελικά αν αδιαφορήσουμε, όπως συνηθίζουμε τις τελευταίες δεκαετίες, θα φανεί ξεκάθαρα πως δεν είναι στραβός ο γιαλός, αλλά εμείς στραβά αρμενίζουμε…